Ένα από τα πιο δύσκολα στάδια για να διατηρήσουμε τις στενές μας φιλίες, είναι εκείνο κατά το οποίο όλες μας το χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ. Οι φιλίες των γυναικών που γίνονται μητέρες είναι σημαντικές για πολλούς λόγους και, κυρίως, επειδή διασφαλίζουν την ψυχική μας υγεία σε μία από τις πιο περίεργες περιόδους της ζωής μας.

Οι μητέρες μπορούν να είναι μερικοί από τους πιο μοναχικούς ανθρώπους, παρά το γεγονός ότι περιβάλλονται διαρκώς από ανθρώπους… Κατά βάση μικροσκοπικούς. Κι ενώ όλοι σε βομβαρδίζουν με δηλώσεις πως η μητρότητα είναι από τις μεγαλύτερες χαρές της ζωής, μένεις να απορείς γιατί κανένας δεν αναφέρει τα πρωτόγνωρα και μπερδεμένα συναισθήματα κι εκείνη την μικρό- κατάθλιψη που περιμένει στη γωνία να την κουκουλώσεις, για να μεταβληθεί βραδέως και υπούλως σε κρίσεις πανικού.

Κι όπως συνηθίζουμε να κάνουμε εμείς οι μητέρες, γινόμαστε ευθύς αμέσως τόσο σκληρές με τον εαυτό μας, αφού πάντα υπάρχουν αμέτρητα πράγματα για να νιώσουμε ενοχές, που δεν απομένει χρόνος και ψυχικό απόθεμα για να επενδύσουμε σε φιλίες.

Ωστόσο, το χρειαζόμαστε. Χρειαζόμαστε απελπισμένα κάποιον για να σπάσει την εκκωφαντική σιωπή του μυαλού μας και να μιλήσει. Χρειαζόμαστε κάποιον που ξέρει ακριβώς τι περνάμε και τι έχουμε ανάγκη ν᾽ακούσουμε. Θέλουμε απεγνωσμένα κάποιον να ταυτιστεί με τη δυσκολία μας, να φωνάξει “Κι εγώ!”. Περιμένουμε κάποιον να μας πει ῾῾Σε σκέφτομαι και σε θαυμάζω᾽᾽, όχι από ματαιοδοξία και προσωπική ανασφάλεια, μα από καθαρή ενσυναίσθηση και συμπαράσταση. Θέλουμε κάποιον να μας ακούσει και να μπορέσουμε να εκφραστούμε ελεύθερα, να φωνάξουμε, να βρίσουμε τους εαυτούς μας, να παραδεχτούμε πως υπάρχουν φορλες που δε μας αναγνωρίζουμε, να λυτρωθούμε ενώπιόν του και να κλάψουμε.

Στον κόσμο που η γυναίκα-μητέρα τα προλαβαίνει όλους και όλα, ο μόνος τρόπος να διατηρήσουμε την ψυχικής μας υγεία αλώβητη, χωρίς τσιρότο στην ψυχή και μώλωπες στην σκέψη, είναι να αφήσουμε τους ανθρώπους μας να μας αγκαλιάσουν. Να δεχτούμε τους ανθρώπους που δε μας κρίνουν και μας κάνουν να γελάμε με όλα εκείνα για τα οποία, πολλές φορές, θέλουμε να κλάψουμε. Είναι οι άνθρωποι που μας βοηθούν να θυμηθούμε τη χαρά σε αυτό το στάδιο. Είναι οι άνθρωποι που βλέπουν τη μαυρίλα γύρω μας και πεισμώνουν περισσότερο από εμάς, ώστε να βρούμε λίγο χρώμα. Άνθρωποι που στέκονται στα δύσκολα και πανηγυρίζουν στη χαρά. Ή, απλώς άνθρωποι, χωρίς πολλά λόγια, που έμειναν εκεί, όχι γιατί σου χρωστούσαν, μα επειδή θυμούνται και αγαπούν αυτό που κάποτε ήσαστε.

Δεν αξίζει ούτε σε έναν άνθρωπο να μένει μόνος του. Οι δυσκολίες αλλάζουν όψη, όταν τις μοιράζεσαι, κι εσύ, όπως κι εγώ, αν δεν προλάβαμε να νιώσουμε ευγνώμονες σήμερα, θα το κάνουμε σίγουρα κάποια άλλη στιγμή.

Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου

Πηγή : loveletters