Αν με ρωτήσεις τι μου λείπει περισσότερο απ’ τις ανθρώπινες σχέσεις, θα σου απαντήσω η ευγένεια.

Δεν ξέρω αν έχουμε χάσει λίγο την μπάλα και την ανθρωπιά μας με τις νέες τεχνολογίες και τα συναφή.
Είναι το άγχος; Τα προβλήματα; Οι ρυθμοί; Ο ανταγωνισμός;
Η απογοήτευση του απλού ανθρώπου για όσα προβλήματα τον κυκλώνουν;
Όποια ή οποίες και να είναι οι λογικοφανείς απαντήσεις το σίγουρο είναι πως τείνει πλέον να χαθεί το πηγαίο χαμόγελο
από το πρόσωπο των ανθρώπων, εκείνο το νεύμα που ίσως και να μην γνωρίζεις τον περαστικό, αλλά σου φτιάχνει τη μέρα.
Εκείνη η καλημέρα που σου λέει εγκάρδια ο γείτονας ανοίγοντας την πόρτα.
Που πήγε άραγε η ζεστασιά των λέξεων αποτυπωμένη σε ευγενικές, ανθρώπινες συμπεριφορές;
Σε εκείνα τα απλά και καθημερινά, που τις περισσότερες φορές μας χαρακτηρίζουν.

Χάθηκε πλέον το χαμόγελο απ’ τους ανθρώπους, εκείνο που χωρίς να ξέρεις τον περαστικό σου φτιάχνει τη μέρα.
Εκείνο που ανοίγει ο γείτονας την πόρτα του ασανσέρ κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι,
σου δίνει μια σακούλα που σου έπεσε απ’ τα χέρια και σου χαμογελά, απλώς γιατί σε βοήθησε σε κάτι.

Πού πήγε εκείνη η «καλημέρα», που πριν λίγα χρόνια την άκουγες απ’ τον πρώτο τυχόντα που θα συναντούσες εκτός σπιτιού;

Πού πήγε το χάδι των λέξεων στα αυτιά μας, η ομορφιά του λόγου κι η ευφορία της ψυχής μας;
Πόσο καιρό έχεις να αισθανθείς όμορφα με τα λόγια κάποιου ανθρώπου; Ν’ ακούσεις ένα «παρακαλώ», ένα «ευχαριστώ»
ή έστω έναν πληθυντικό ευγενείας που ν’ αποτελεί δείγμα σεβασμού κι ευγένειας; Πού πήγαν οι ωραίοι άνθρωποι,
βρε παιδάκι μου;

Μας έχουν λείψει οι άνθρωποι που φέρονται όμορφα στους γύρω τους.
Εκείνοι που είναι όμορφοι εξωτερικά κι εσωτερικά.
Εκείνοι που έχουν βαλθεί να ομορφύνουν τον κόσμο και ν’ αλλάξουν την ψυχολογία, έστω κι ενός ανθρώπου.
Είναι λίγοι, το έχουμε πάρει πρέφα, αλλά είναι ξεχωριστοί κι ευδιάκριτοι.
Λάμπουν από μακριά, όπως ο χρυσός. Κι η λάμψη τους είναι μεταδοτική.

Οι άνθρωποι με ευγένεια χειρίζονται το λόγο με λεπτότητα.
Κρατάνε τις λέξεις στα χείλη τους με διακριτικότητα, γιατί τρέμουν μην τις πληγώσουν.
Κι αν μια λέξη πληγωθεί, αν τη χρησιμοποιήσεις λάθος, αν δεν την εκφέρεις όμορφα,
τότε ταυτίζεται με άσχημα συναισθήματα, με αρνητισμό, θυμό και πόνο.
Θέλουν χάδι οι λέξεις, όπως και τα’ αυτιά μας.

Πόσο συχνά αισθάνεσαι όμορφα με τα λόγια κάποιου ανθρώπου; Πόσο συχνά ακούγεται ένα «παρακαλώ»,
ένα «ευχαριστώ» ή έστω ένας πληθυντικός ως δείγμα σεβασμού κι ευγένειας;
Αντίθετα άφθονα τα «ρε συ», «κοπελιά, ψιτ», «βρε» για να μην αναφέρω τα κλασικά συμπληρωματικά
του «ρε…» και «άντε…»
Κι όμως. Πόσο πολύ μας έχουν λείψει οι άνθρωποι που φέρονται όμορφα στους γύρω τους.
Εκείνοι που είναι όμορφοι ψυχικά και που ομορφαίνουν τον κόσμο γύρω τους.
Αυτοί οι δυσεύρετοι άνθρωποι που χειρίζονται το λόγο με λεπτότητα.
Τόσο σπάνιοι και ξεχωριστοί που όταν τους συναντάμε κυριαρχεί η έκπληξη και θεωρούμε ότι ανακαλύψαμε κάποιο θησαυρό.
Στο διά ταύτα ετούτης της σκέψης, η ευγένεια ανοίγει πόρτες και ταυτόχρονα
κλείνει στόματα με αφοπλιστικό τρόπο, αποτελώντας την πιο διπλωματική απάντηση ακόμα και σε μια άσχημη συμπεριφορά.

Οι ευγενείς άνθρωποι είναι υπό εξαφάνιση.
Γι’ αυτό κι όταν μας φέρονται όμορφα, όπως θα έπρεπε να φερόμαστε όλοι στην καθημερινότητά μας,
κυριαρχεί η έκπληξη και θεωρούμε ότι ανακαλύψαμε κάποιο θησαυρό.

Κοιτάξτε γύρω σας κι εντοπίστε τους. Φοράνε χαμόγελο, μοιράζουν ευχές,
βοηθάνε απλόχερα και σου φτιάχνουν τη μέρα με τη γλυκύτητα και τον εκλεπτυσμένο λόγο τους.
Άνθρωποι με ήθος που οι τρόποι τους είναι μιας άλλης εποχής, μιας εποχής που πολλοί θα θέλαμε να έχουμε ζήσει.

Η ευγένεια ανοίγει πόρτες, κλείνει στόματα με αποστομωτικό τρόπο, αποτελεί την πιο διπλωματική απάντηση
σε μια άσχημη συμπεριφορά και το κυριότερο είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να σ’ αγαπήσουν.

Να είστε ευγενείς, «Ο ευγενής άνθρωπος δίνει αξιοπρέπεια σ’ όλες τις πράξεις».

pillowfights.gr