Όπως αναφέρει στο in.gr ο κ. Ρεζάι Μοχτάρ, πρόεδρος της Κοινότητας Αφγανών Μεταναστών και Προσφύγων στην Ελλάδα, πάνω από 1.960 Αφγανοί κινδυνεύουν να απελαθούν, παρά το γεγονός ότι η χώρα τους βρίσκεται στο χείλος του εμφυλίου

«Αν η φωνή μου αυτή τη στιγμή είναι έτσι, είναι επειδή είδα αυτό το βίντεο και σιχάθηκα τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα», λέει ο κ. Ρεζάι Μοχτάρ, πρόεδρος της Κοινότητας Αφγανών Μεταναστών και Προσφύγων στην Ελλάδα, μιλώντας στο in.gr.

Το βίντεο στο οποίο αναφέρεται, απεικονίζει ένα αγόρι στην εφηβεία του, λιπόθυμο από τις μαχαιριές των Ταλιμπάν. Γύρω του είναι συγκεντρωμένοι άνδρες που φωνάζουν: «Σφάξ’τον».

«Και τον έσφαξαν μπροστά στην κάμερα», συνεχίζει ο κ. Μοχτάρ, εμφανώς σοκαρισμένος. «Σιχάθηκα τη ζωή μου, να βλέπω έναν άνθρωπο να σφάζει με αυτό τον τρόπο ένα παιδάκι, έναν συνάνθρωπό του. Ούτε τα ζώα δεν σφάζουν έτσι».

Αυτές οι μέρες είναι δύσκολες για την αφγανική κοινότητα γενικότερα – και για εκείνον προσωπικά. Οι ειδήσεις που φτάνουν από την πατρίδα τους μιλούν για θανάτους συγγενών και φίλων, για ανθρώπους που κρύβονται τρομαγμένοι, για πράξεις που θυμίζουν τη φρίκη που επικρατούσε κατά τη διάρκεια του προηγούμενου καθεστώτος των Ταλιμπάν. «Έχουμε μαρτυρίες ότι έχουν σφάξει ανήλικο παιδί μπροστά στα μάτια της μητέρας τους», τονίζει ο κ. Μοχτάρ.

Βρίσκεται κι εκείνος σε κακή ψυχική κατάσταση, όμως είναι υποχρεωμένος να συνεχίζει να μιλά σε δημοσιογράφους. «Προσπαθώ να είμαι η φωνή της κοινότητάς μου, να ενημερώνω την ελληνική κοινωνία», εξηγεί. Και η κοινότητά του έχει πραγματική ανάγκη από μια φωνή.

Με τις ευρωπαϊκές χώρες να έχουν ουσιαστικά διακηρύξει πως θα κρατήσουν υψωμένα τα -κυριολεκτικά και μεταφορικά- τείχη τους απέναντι στους αφγανούς πρόσφυγες που σχεδόν αναπόφευκτα θα φτάσουν στα σύνορά τους, καθώς το Αφγανιστάν δείχνει να διολισθαίνει σταδιακά προς τον εμφύλιο, και την Ελλάδα να μην έχει προχωρήσει καν σε αναστολή των απελάσεων για τους ανθρώπους αφγανικής προέλευσης που βρίσκονται ήδη στην επικράτειά της, οι κίνδυνοι για τους συμπατριώτες του είναι πολύ πραγματικοί.

«Ας πάρουν έστω τις γυναίκες και τα παιδιά»

Πρώτοι από όλους κινδυνεύουν εκείνοι που βρίσκονται ακόμη στο Αφγανιστάν. Ανάμεσά τους, όπως κατήγγειλε ο κ. Μοχτάρ στο in.gr και τουλάχιστον δέκα μετανάστες που διέμεναν μόνιμα στην Ελλάδα και είχαν μεταβεί στη χώρα για να επισκεφθούν τις οικογένειές τους, αλλά και οι χιλιάδες που είχαν εργαστεί ως προσωπικό του ΝΑΤΟ στη χώρα και οι ακτιβιστές που δεν είναι σε θέση να κρύψουν τα φρονήματά τους από τους Ταλιμπάν.

Η τύχη τους παραμένει αβέβαιη, καθώς οι πολιτικοί της Δύσης αναγκάζονται να παραδεχτούν ο ένας μετά τον άλλο ότι είναι σχεδόν αδύνατο να απομακρυνθούν με ασφάλεια από τη χώρα όλοι όσοι βρίσκονται σε κίνδυνο εντός της στενής διορίας που λήγει στις 31 Αυγούστου.

«Η καλύτερη λύση θα ήταν η κάθε χώρα να βοηθούσε όσο μπορεί, στέλνοντας αεροπλάνα και παίρνοντας κόσμο από το Αφγανιστάν», υποστηρίζει ο κ. Μοχτάρ. «Είναι μια χώρα τεράστια, με πάνω από 30 εκατομμύρια πληθυσμό. Προφανώς δεν γίνεται να φύγουν όλοι. Αλλά τουλάχιστον, ας πάρουν εκείνους που κινδυνεύουν άμεσα. Έστω τις γυναίκες και τα παιδιά».

«Στην Ελλάδα, από όσο γνωρίζω, ο πληθυσμός των αιτούντων άσυλο και των αναγνωρισμένων προσφύγων, είναι-δεν είναι 40.000 άτομα», συνεχίζει. «Αν γινόταν τουλάχιστον να έρθουν άλλοι 1.000 – 1.500… Άλλωστε και η Ελλάδα συμμετείχε με το ΝΑΤΟ στην εισβολή των Αμερικανών στο Αφγανιστάν. Και ήταν και από τις πρώτες χώρες που υπέγραψαν τη Σύμβαση της Γενεύης το 1951. Καλό θα ήταν να την τηρούσε περισσότερο, αντί να αλλάζει συνεχώς το νομοθετικό πλαίσιο εναντίον των προσφύγων και να το σκληραίνει τόσο πολύ».

«Να μη δώσουν τα αρνάκια στο στόμα του λύκου»

Ο ίδιος, εξάλλου, δηλώνει ευγνώμων για το καλό πρόσωπο που επιφύλαξε η Ελλάδα στον ίδιο, όταν έφτασε στη χώρα είκοσι χρόνια νωρίτερα ως ασυνόδευτος ανήλικος. «Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τους Έλληνες για τη φιλοξενία τους», λέει, «και για όσα έχουν κάνει για αυτούς τους ανθρώπους και για εμένα προσωπικά, που ήρθα ως ασυνόδευτος εδώ στην Ελλάδα και έφτασα στο σημείο που έχω φτάσει. Ό,τι έχω καταφέρει είναι με τη βοήθεια των Ελλήνων που γνωρίζω και με γνωρίζουν. Και τους ευχαριστώ πολύ. Κάθε Αφγανός μπορεί να γίνει ένα αστέρι της Ελλάδας στο μέλλον».

Όμως η μοίρα πολλών από αυτά τα «αστέρια» βρίσκεται στο έλεος ενός ελληνικού κράτους που δεν μοιάζει καθόλου πρόθυμο να τα εντάξει στο στερέωμά του. Ιδίως όταν πρόκειται για τους αιτούντες άσυλο που είδαν τις αιτήσεις τους να απορρίπτονται και τώρα κινδυνεύουν να απελαθούν σε μια χώρα ακόμη πιο επικίνδυνη από εκείνη που εγκατέλειψαν.

Ο κ. Μοχτάρ τονίζει ότι πολλές από τις απορρίψεις δεν οφείλονται στο αβάσιμο των αιτήσεων, αλλά σε λάθη κατά τη διαδικασία της αίτησης. «Είναι άνθρωποι που έχουν έρθει εδώ και χρόνια στη χώρα και σε κάποιο βαθμό έχουν ενταχθεί, όμως το κράτος δεν τους έδωσε σωστή και σαφή ενημέρωση για το πώς πρέπει να δώσουν τις συνεντεύξεις τους», εξηγεί.

«Και βρέθηκαν σε αυτή την κατάσταση, να τους έχουν απορρίψει τις αιτήσεις ξανά και ξανά και να βρίσκονται στο σημείο της απέλασης. Πρέπει να δουν την κατάσταση αλλιώς και να μην κάνουν απελάσεις. Γιατί αν πάνε στην Τουρκία, από εκεί πάλι θα καταλήξουν στο Αφγανιστάν. Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και ο μόνος λόγος που δέχονται πρόσφυγες και μετανάστες, είναι επειδή έχουν πάρει κάποια χρήματα. Είναι κρίμα αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση της Ελλάδας να δίνει ψυχές, πάνω από 1960 άτομα, να δίνει αυτά τα αρνάκια στο στόμα του λύκου».

«Είμαστε ένας λαός ταλαιπωρημένος», συνεχίζει. «Επί πενήντα χρόνια έχουμε πόλεμο. Είμαστε δυνατοί άνθρωποι και δουλεύουμε σκληρά. Μπορούμε να βοηθήσουμε την Ελλάδα. Ποτέ δεν ξέρεις τι χρυσό μπορεί να έχεις μέσα σε αυτό το λαό που έχει έρθει τώρα αγανακτισμένος, φοβισμένος. Κανείς δεν θέλει να φύγει αν δεν κινδυνεύει».

«Μόνο ο ίδιος ο λαός του Αφγανιστάν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του»

Όσον αφορά το μέλλον του ίδιου του Αφγανιστάν, δεν πιστεύει πως η λύση βρίσκεται στην εμπλοκή των ξένων δυνάμεων, παρά το γεγονός ότι δηλώνει πως μετά την ολοκλήρωση της εκκένωσης «δεν θα μείνει κανένας άλλος να υποστηρίξει τους αμάχους, τους αθώους που θα περάσουν από το σπαθί των Ταλιμπάν».

«Μόνο ο ίδιος ο λαός του Αφγανιστάν θα μπορούσε να βοηθήσει τον εαυτό του», σημειώνει. «Αλλά δυστυχώς η εισβολή τόσο των Ταλιμπάν όσο και των δυνάμεων δεν του έδωσαν την ευκαιρία να αποφασίσει μόνος του για το μέλλον και τη χώρα του. Ο λαός δεν χρειαζόταν συνδρομή με αυτό τον τρόπο – με όπλα, με πίεση, με εισβολή, με καταστροφές και σκοτωμούς. Κατά τη γνώμη μου, χρειαζόταν εκπαίδευση, μαθήματα, σχολεία… Δεν μπορώ να θεωρήσω βοήθεια το να πηγαίνεις κάπου για 20 χρόνια και μετά να φεύγεις ξαφνικά»

«Από τη στιγμή που ονειρευόμαστε ελληνικά, ανήκουμε σε αυτή την κοινωνία»

Αυτή η εικοσαετία είναι και το διάστημα που έχει περάσει ο ίδιος στη χώρα μας, ως ένα πολύ ενεργό μέλος μιας κοινότητας που, όπως εξηγεί, έχει προσφέρει απλόχερα τη βοήθειά της – μεταξύ άλλων και στις έκτακτες ανάγκες που παρουσιάστηκαν στη διάρκεια των τελευταίων ετών: Από τις πυρκαγιές του 2018 και του 2021, μέχρι εκείνες που έφερε ο κοροναϊός.

«Είμαστε ένα κομμάτι της κοινωνίας», λέει ο ίδιος. «Για αυτό καλό είναι το κράτος να μην μας πιέζει τόσο, να μας δίνει τα ίδια δικαιώματα με τους Έλληνες και να μας δείχνει σεβασμό, όπως δείχνουμε και εμείς. Από τη στιγμή που μιλάμε ελληνικά – και ονειρευόμαστε ελληνικά – πάει να πει ότι ανήκουμε σε αυτή την κοινωνία».

in.gr