Βυθισμένος στον ωκεανό των «πρέπει» ξεχνάς ποιος είσαι και πού πας.

Να συμπεριφέρομαι ευγενικά σε όλους, έτσι μου έλεγαν. Να προσπαθώ πάντα για το καλό και το σωστό,να μην απογοητεύω τους ανθρώπους γύρω μου που πιστεύουν σε μένα. Πάντα να είμαι το καλό παιδί και να μη λέω όχι. Εγώ πιστά δίπλα τους να ακούω τις συμβουλές τους και να μην φέρνω αντίρρηση.

Βυθισμένη σε έναν ωκεανό που πρέπει να τους έχεις όλους ικανοποιημένους και να ξεχνάς το ποιός είσαι και πού πας. Συνέχεια οι άλλοι πάνω από σένα και εσύ εκεί,να προσπαθείς να τα κάνεις όλα όπως τα θέλουν. Αυτοί όμως να μην είναι ποτέ ευχαριστημένοι με όσα κάνεις και να ζητούν περισσότερα. Εσύ να τα κάνεις όλα “σωστά” και γύρω σου όλα να πάνε στραβά.

Η ζωή σου να είναι οι επιθυμίες και οι προσδοκίες των άλλων. Οι άνθρωποι σου να είναι συνεχώς απογοητευμένοι από σένα,γιατί πάντα θέλουν περισσότερα και εσύ στη μέση να νιώθεις ότι δεν είσαι αρκετή.

Και αν κάποια στιγμή τα παρατούσες όλα και κυνηγούσες τα θέλω σου, τότε θα πήγαιναν πάλι όλα στραβά ή ξαφνικά θα άρχιζαν όλα να βελτιώνονται;
Εσύ θα έκανες πια αυτό που επιθυμούσες και οι άλλοι θα σε αγαπούσαν για αυτό ακριβώς που είσαι,για την αυθεντικότητα σου.

Χωρίς προσδοκίες και συμβουλές, που δε σε βοηθάνε καθόλου στη ζωή σου.
Και αν έσπαζες λοιπόν τα κουτάκια στα οποία σε είχαν τοποθετήσει, μήπως κατάφερνες επιτέλους να αλλάξεις την έννοια του “σωστού” που σου είχαν θέσει;

Βάσω Θεοδωρίδου, loveletters.gr