Έκλαιγα σαν ένα μικρό και απροστάτευτο κουταβάκι και δεν μπορούσα να ερμηνεύσω απόλυτα το “γιατί”.

Ίσως να έκλαιγα για τη δύσκολη καθημερινότητα, ίσως να πονούσα για κάτι που χάθηκε, ίσως να με φόβιζε το άγνωστο Αύριο.

Ένοιωθα αυτό το σκοτάδι να σκεπάζει σα πέπλο την ψυχή μου τόσες και τόσες εβδομάδες. Που έγιναν απροσδόκητα ημέρες..

Σηκώθηκα με δυσκολία από το κρεβάτι, ντύθηκα και έκανα βιαστικά ένα κρύο ντους. Το κρύο νερό με ζωντάνεψε και λειτούργησε ως ένα προσωρινό αγχολυτικό.

Κατέβηκα στο σαλόνι, έφαγα κάτι βιαστικά και άρχισα να σημειώνω σε ένα χαρτάκι τις σκέψεις μου. Σε εκείνο το άψυχο χαρτί ξεδίπλωσα όλα αυτά που ένοιωθα, ήταν ο φίλος μου, η παρηγοριά μου..

Συλλογιζόμουν τον καταιγισμό των αρνητικών συναισθημάτων που με είχαν καταβάλλει και άρχισα να με κατηγορώ: “Πώς γίνεται εσύ μικρέ, δειλέ, αδύναμε εαυτέ μου να πονάς τόσο πολύ και να είσαι τόσο ασεβής απέναντι στη δυστυχία που μπορεί να βιώνει ένας διπλανός σου, η οποία μπορεί να είναι χειρότερη και πιο οδυνηρή από τα δικά σου αδιέξοδα;

Πόσο μεγάλη αισχρότητα διαπράττεις αυτή τη στιγμή δειλέ εαυτέ μου, όταν άλλοι άνθρωποι χαμογελούν παρά τις όποιες αντιξοότητες! Κι έτσι, κουβάλησα επιπλέον ένα φορτίο ενοχών; Ήμουν αδικαιολόγητα άραγε τόσα ψυχικά καθημαγμένη; Μήπως θεώρησα ασεβώς ότι μόνο το δικό μου Εγώ ή τα δικά μου μικροπροβλήματα έχουν αξία και υπόσταση;

Η αλήθεια απείχε από αυτές μου τις σκέψεις. Η ευαισθησία της ψυχής ενός ανθρώπου και η στεναχώρια που μπορεί να νοιώθει για ένα δικό του δυσάρεστο γεγονός , είναι αναφαίρετο δικαίωμα; Η επιθυμία να κλάψεις, να πονέσεις για κάτι που εσένα σε πληγώνει δεν είναι ασέβεια, ούτε αγνωμοσύνη, είναι μία προσωπική κάθαρση της ψυχής σου που πληγώθηκε. Οι ενοχές είναι ανούσιες και περιττές.

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την ταλαιπωρημένη ψυχή σου, κανείς δεν μπορεί να σε γεμίσει ενοχές επειδή νοιώθεις στεναχωρημένος ή ευσυγκίνητος ή κλαις σαν ένα κουτάβι. Αν η ψυχή σου πονάει, ποιος μπορεί να μετρήσει την αξία του πόνου, ποια κυβικά, ποια σταθμά θα καθορίσουν την ευαισθησία σου, φίλε/φίλη;

Δείξε συμπόνια στον ταλαιπωρημένο και βασανισμένο εαυτό σου , κάνε κρύα μπάνια και κλάψε όταν νοιώσεις την ανάγκη. Μη στεναχωριέσαι για εκείνο το σεντόνι που σκεπάστηκες ώρες ατελείωτες και έκλαιγες μερόνυχτα ολόκληρα. Κάτω από ένα τέτοιο σεντόνι, βρεθήκαμε κάποτε κι εμείς , κλάψαμε ώρες, πονέσαμε, ξεσπάσαμε –και ίσως, κάποια στιγμή μέσα στο διάβα της ζωής, ξαναβρεθούμε.

Θα περάσει ο πόνος, φίλε/ φίλη. Όλα αυτά που πλήγωσαν την ψυχή σου θα περάσουν και θα φαντάζουν σύντομα μία ανάμνηση μακρινή και ξεθωριασμένη. Το χαμόγελό σου θα ανθίσει ξανά στα χείλη σου και αυτές οι μαύρες μέρες θα παρέλθουν ανεπιστρεπτί. Θα νικήσεις αυτά που καταδυναστεύουν την ψυχή σου και αυτές οι μαύρες μέρες θα φύγουν, θα χαθούν, το Αύριο θα σε περιμένει.

Αγκάλιασε τον εαυτό και συμπόνεσε τον Εαυτό σου σήμερα. Θα τα καταφέρεις! Θα τα καταφέρουμε!

Πηγή : citypatras.gr