Γράμμα στον άντρα μου, που με απάτησε

Έπειτα από 20 χρόνια γάμου, μια γυναίκα μαθαίνει ότι ο άντρας της την απατά κι έρχεται αντιμέτωπη με όλη της την ζωή και τις επιλογές του παρελθόντος. Ένα γράμμα-εξομολόγηση, για όλα όσα συμβαίνουν στο μυαλό και τη ζωή ενός ανθρώπου που νιώθει προδομένος κι αδικημένος…

Γράμμα στον άντρα μου, που με απάτησε

«Ήμουν παντρεμένη με σένα 20 χρόνια. Προέρχεσαι από πλούσια οικογένεια ενώ εγώ είμαι περήφανο παιδί της εργατικής τάξης. Ήμουν αποφασισμένη να μη γίνω ποτέ μια εξαρτημένη σύζυγος, όμως επέμεινες να κρατάμε ξεχωριστά τα οικονομικά μας απ’ την αρχή. Πλήρωνα κάποιους λογαριασμούς, πλήρωνες άλλους. Δεν είχαμε κοινό λογαριασμό, ούτε για το φαγητό.

Άφησα με μεγάλη προθυμία τη δουλειά, το σπίτι και τους φίλους μου για να έρθω να ζήσω μαζί σου σ’ αυτήν την όμορφη χώρα. Ήμαστε τόσο ευτυχισμένοι, με κοινά ενδιαφέρονται κι ένα όμορφο σπίτι. Είχες τη δική σου επιχείρηση κι εγώ άρχισα μια καινούρια καριέρα.

Ξέρω ότι πρέπει να υπάρχει κάτι μέσα σου, που ανταποκρίθηκε στις ανάγκες μου. Νομίζω ότι βρήκα την υποτιθέμενη ευαισθησία σου γοητευτική. Τελευταία, βρήκα ένα γράμμα που είχα γράψει στον εαυτό μου λίγο αφού μετακόμισα μαζί σου, όπου έλεγα στον εαυτό μου να έχω περισσότερη κατανόηση, να σέβομαι την ανάγκη σου για προσωπικό χώρο, να μη θυμώνω μαζί σου αν νιώσω ότι δεν με φροντίζεις αρκετά. Κάποιες φορές, οι υποχθόνιες απαιτήσεις σου για τελειότητα με γέμισαν με αμφισβήτηση για τον εαυτό μου.

Στο μεταξύ, ωστόσο, είχαμε υπέροχες στιγμές. Έμαθα πώς να σε κάνω ευτυχισμένο. Ζούσαμε απλά και οι περιστασιακές μου συναισθηματικές διακυμάνσεις ή οι περίεργες καταθλίψεις σου δεν αναστάτωναν τον τρόπο που ζούσαμε. Δεν έχουν όλα τα ζευγάρι καλές και κακές στιγμές; Οι τρόποι μας ήταν πάντα εξαιρετικοί όταν βγαίναμε έξω και ήμουν περήφανη που ήμουν η γυναίκα σου.

Καμιά φορά αναστατωνόμουν απ’ αυτό που θεωρούσα ως έλλειψη κατανόησης, αλλά σου ήταν εύκολο να με κάνεις να πιστέψω ότι ήμουν εγώ που δεν σε καταλάβαινα. Και τότε, ένιωθα απαίσια. Η περιφρόνησή σου για τους ανθρώπους με ξάφνιασε. Η ζωή μας γινόταν όλο και πιο γκρίζα. Έγινα ευέξαπτη με καλούς φίλους και, περιστασιακά, αποκτούσα τα κυριαρχικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς σου.

Τα τελευταία χρόνια, ένιωσα την αυτοεκτίμησή μου να ανεβαίνει όταν έπαιρνα προαγωγή. Πίστευες ότι δούλευα πολύ σκληρά και παραπονιόσουν ότι η δουλειά μου με έχει κάνει ψυχρή κι απόμακρη. Έχασα το ενδιαφέρον μου για το σεξ. Είχες μακρά, απολαυστικά διαστήματα στα οποία δεν δούλευες. Όταν ζήλευα, πρότεινες να χαρώ που περνούσες τόσο καλά. Επέπληττα τον εαυτό μου που ήμουν τόσο σκληρή.

Τα σαββατοκύριακα, ήμουν πολύ κουρασμένη για να κάνω αυτά που ήθελες, οπότε έβγαινες χωρίς εμένα. Γκρίνιαζες επειδή ήθελες σεξ και επειδή είχα αλλάξει –επειδή δεν άντεχες άλλο. Σκεφτόμουν ότι, ίσως, όταν θα έπαιρνα σύνταξη τα πράγματα θα ήταν ευκολότερα. Άλλες φορές, ένιωθα ότι δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την αδιάφορη συμπεριφορά σου. Ρίχτηκα με τα μούτρα στη δουλειά κι αυτό μ’ έκανε απλώς πιο κουρασμένη.

Και τότε, ανακάλυψα ότι με απατούσες. Ήμουν συντετριμμένη και παρακαλούσα να ξαναπροσπαθήσουμε. Θα μπορούσα ν’ αφήσω τη δουλειά μου κι έτσι δεν θα ήμουν πια τόσο κουρασμένη. Θα μπορούσαμε να το χρησιμοποιήσουμε σαν σκαλοπάτι για έναν καλύτερο γάμο. Άκουσες, αλλά επέλεξες να μετακομίσεις με την ερωμένη σου λίγο αφού το ανακάλυψα.

Ήμουν τόση θυμωμένη! Ήρθες να με δεις, απόλυτα ήρεμος, λέγοντάς μου ότι χρειάζεται να διαχειριστώ τον θυμό μου και ότι ήθελες να μείνουμε φίλοι. Γιατί δεν μπορούσα να συζητήσω με ψυχραιμία για το διαζύγιό μας; Σου φώναξα να μ’ αφήσεις ήσυχη. Με κατηγόρησες ότι είμαι επιθετική. Ζήτησα βοήθεια από ειδικό κι εκείνος υπέθεσε ότι ίσως έχεις ναρκισιστική διαταραχή. Είχες κάθε σύμπτωμα. Ξαφνικά, η συμπεριφορά σου -αυτή των τελευταίων 20 χρόνων- έβγαζε νόημα.

Μου πήρε λίγο καιρό να συνέλθω. Δεν ήμουν εγώ αυτή που τα ‘χε κάνει θάλασσα. Εσύ ήσουν. Όλα αυτά τα χρόνια, προσπαθούσα να σε κάνω χαρούμενο, να σε γλιτώσω απ’ την κατάθλιψη. Είχα κολλήσει πάνω σου για να σε προστατεύσω, επειδή έμοιζες να είσαι μια τόσο ευαίσθητη ψυχή. Κοιτάζοντας πίσω, δεν μπορώ να πιστέψω πόσο τυφλή ήμουν.

Αυτό που πραγματικά με πλήγωσε, ήταν η ανικανότητά σου να πάρεις την ευθύνη της απιστίας σου. Δεν ξέρω τι πρέπει να σου ευχηθώ, αλλά ελπίζω να βρεις την ειρήνη μέσα σου, γιατί χωρίς αυτήν η ζωή είναι άδεια. Εγώ όμως δεν μπορώ να σε βοηθήσω πια.
Ειλικρινά δική σου,

Η γυναίκα σου, που απελευθερώθηκε.»

Πηγή: mama365.gr