«Γράμμα στον άντρα που θα ‘θελα να ήσουν…»: η εξομολόγηση μιας προδομένης συζύγου

Aκόμα και αν έχεις χτίσει μια ζωή με έναν άνθρωπο δεν είναι εύκολο να συγχωρήσεις την απιστία, κι ας έχουν δοθεί εξηγήσεις και ας μην είναι ο χωρισμός μονόδρομος. Ωστόσο, η γυναίκα που έχει υποστεί αυτή την προδοσία πάντα θα έχει μέσα της μια βαθιά πληγή, έτοιμη να ανοίξει σε κάθε δυσκολία. Με το παρακάτω γράμμα αυτή η σύζυγος προσπαθεί να ξεκαθαρίσει τα συναισθήματά της και να βρει μια λύση για το καλό της οικογένειάς της.

«Σε παρατηρώ την ώρα που κοιμάσαι και παρατηρώ τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου. Ίσως είναι η τελευταία φορά που σε βλέπω τόσο ήρεμο και γαλήνιο. Ξαπλώνω στο στήθος σου και καθώς η μυρωδιά σου με περιβάλλει, παλεύω για να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Επιτρέπω στον εαυτό μου να είμαι για λίγο ευάλωτη. Μία ακόμη φορά. Έτσι ώστε να μπορέσω να νιώσω την αγάπη που τρέφω για σένα.

Αύριο όλα θα είναι διαφορετικά. Θα το καταλάβεις αν πας να με αγκαλιάσεις. Τα λόγια μου θα είναι σκληρά και η ατμόσφαιρα γύρω μας παγωμένη. Παρόλα αυτά μέσα μου θα καίγομαι!ADVERTISING

Σε αγάπησα τόσο έντονα που πολλές φορές ένιωθα την καρδιά μου να σπάει. Τώρα, είναι όντως σπασμένη και τα κομμάτια της βρίσκονται μπροστά στα πόδια σου.


Για κάποιο μυστήριο λόγο όταν σκέφτομαι ότι μάλλον θα σε χάσω, θυμάμαι μόνο τα καλά πράγματα. Το χαμόγελό σου που φωτίζει την μέρα σου, τα απαλά σου χέρια και την αγάπη σου για τα παιδιά μας. Είσαι τόσο καλός πατέρας…

Η απιστία σου μοιάζει με κακό εφιάλτη! Τα θυμωμένα λόγια και η πικρία εξαφανίζονται. Ξεχνάω τον φόβο και τις απειλές ή το πόσο έτρεμα το πρωί που σε έφερα προ των ευθυνών σου.

Φοβόμουν ότι θα ξεσπάσεις, ότι θα τα ρίξεις πάνω μου γιατί έτσι είσαι και αυτό έκανες! Από τη μία, γλυκός και γενναιόδωρος και από την άλλη, σκληρός σαν ατσάλι. Θλίβομαι που δεν είσαι αυτός που θα ήθελα να ήσουν… Πονάω για το κομμάτι μέσα μου που σε αγαπάει ακόμα και που καταφέρνεις ακόμα και τώρα να το γοητεύεις!

Λείπεις στα παιδιά μας αφάνταστα. Κάθε μέρα το βλέπω στα γεμάτα θλίψη μάτια τους. Και κάθε μέρα επιφορτίζομαι με το να απαντάω στις ερωτήσεις τους:”Πού είναι ο μπαμπάς; Θα γυρίσει;” Δεν ξέρω τι να απαντήσω ή πως να τους εξηγήσω έτσι ώστε να μην πληγωθούν ή ακόμα χειρότερα νιώσουν ότι εκείνα φταίνε.

Τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά, όμως, αδυνατώ να πάρω την οποιαδήποτε απόφαση. Γιατί όταν αποφασίσω θα είναι οριστικό. Τι λοιπόν να κάνω για να μην πληγώσω τα παιδιά, αλλά και εμένα; Το τι θέλουμε να έχουμε, απ’ το τι τελικά έχουμε σε μια σχέση είναι τελείως διαφορετικό. Για τα παιδιά, όμως, αλλά και για τα όσα ζήσαμε πρέπει να βάλουμε αγάπη και όρια ανεξάρτητα απ’ το αν είμαστε μαζί στο μέλλον ή όχι.

Σε αγαπάω και σε θέλω ακόμη. Σε καμία περίπτωση όμως δεν σε χρειάζομαι. Οφείλω να σκεφτώ αυτό που συμφέρει τα παιδιά μας αλλά και το πώς να είμαι εγώ καλά. Δεν ξέρω αν θα ξεπεράσω ποτέ την προδοσία σου. Ακόμα η πληγή είναι ανοιχτή και με πονάει! Πιστεύω όμως σε εμάς. Έχουμε περάσει τόσα μαζί και όπως και να το κάνουμε η αγάπη που τρέφουμε ο ένας για τον άλλον, δεν μπορεί να εξαφανιστεί έτσι απλά. Σωστά;»

mama365.gr