Όχι, αγαπητή αναγνώστρια. Δεν είσαι τρελή. Δεν σου αξίζει βραβείο Χειρότερης Συζύγου Του Πλανήτη. Απλώς, έχεις ένα μικρό κόλλημα: δεν μπορείς να βλέπεις ψιχουλάκια στο τραπέζι. Δεν αντέχεις να βλέπεις τα ποτήρια του καφέ να μένουν στο ίδιο σημείο 13 ώρες μετά. Σου γυρνάνε τα μάτια στη θέα των μικροσκοπικών τριχών στον νιπτήρα. Επαναλαμβάνουμε: δεν είσαι τρελή -έχεις απλώς το κόλλημά σου. Κι εμείς είμαστε εδώ για να σε καταλάβουμε (γιατί διαθέτουμε κι εμείς το δικό μας) και έχουμε κάθε λόγο να ενώσουμε τη φωνή μας μαζί σου και να πούμε -για τον εαυτό μας αλλά και για όποιον θέλει να τ’ ακούσει- ότι να είσαι ψυχαναγκαστική με τα του σπιτιού σημαίνει…

Να μπαίνεις στο σπίτι και «ζαλωμένη» ακόμα με παλτό, τσάντα, σακούλες να πηγαίνεις ποτήρια στον νεροχύτη, ρούχα στα άπλυτα, πράγματα στη θέση τους κ.λπ…

Να σ’ εκνευρίζει να βλέπεις μικροσκοπικές τρίχες στον νιπτήρα και να μην καταλαβαίνεις πώς γίνεται να μην εκνευρίζει και τον άλλον.

Να έχεις μια χλωρίνη σχεδόν σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού. 

Να σε τρελαίνει η ύπαρξη μικροαντικειμένων, ακόμα κι αν δεν είναι βρώμικα, απλά και μόνο γιατί καταστρέφουν την εικόνα που έχεις μπροστά σου.

Να μισείς αυτούς που παίρνουν ένα πιρούνι κι αφήνουν το συρτάρι ανοιχτό ή παίρνουν το μπουφάν τους απ’ την ντουλάπα και δεν νοιάζονται να κλείσουν το φύλο της.

Να τσακώνεσαι κάθε τρεις και λίγο για πράγματα που ξέρεις ότι είναι κάπως υπερβολικά και μετά να μετανιώνεις.

Να τοποθετείς ψυχαναγκαστικά τα σουβέρ και σουπλά κάτω από κάθε τι κι ας ξέρεις ότι είναι σκέτος ψυχαναγκασμός.

Να διακόπτεις μια κουβέντα για να ισιώσεις την κουρτίνα και το κάδρο γιατί σ’ ενοχλεί να τα βλέπεις «στραβά».

Να μην μπορείς να βλέπεις γεμάτους τους κάδους σκουπιδιών (και κάπως έτσι να καταλήγεις να κάνεις αγαπημένη σου τη φράση «φεύγοντας πάρε και τα σκουπίδια»).

Να σφουγγαρίζεις και να σκουπίζεις κάθε μέρα (σχεδόν) κι ας ξέρεις ότι κανείς δεν θα πάθει τίποτα αν μείνει το πάτωμα μισή μέρα λίγο σκονισμένο.  

Να αλλάζεις σεντόνια/ πετσέτες/ ριχτάρια καναπέ/ τραπεζομάντηλα κ.λπ. σε φρενήρεις ρυθμούς και, ως εκ τούτου, να βάζεις 34 πλυντήρια το δευτερόλεπτο.

Να ισιώνεις βάζα, μπιμπελό, τασάκια, φωτιστικά όταν αλλάζουν λίγο θέση, γιατί δεν μπορείς να τα βλέπεις στο λάθος σημείο.

Να ακούς απ’ όποιον ξέρεις τρεις φορές τη μέρα «χαλάρωσε λίγο, πώς κάνεις έτσι;». Και να ξέρεις ότι έχει τα δίκια του.

Να προτιμάς τον διάδρομο με τα καθαριστικά στο σούπερ μάρκετ περισσότερο κι απ’ αυτόν με τις σοκολάτες. 

Να πετάς σφουγγάρια, πανάκια και βετέξ πριν προλάβουν να κλείσουν πέντε μέρες ζωής.

Να βλέπεις ότι ξημέρωσε μια ηλιόλουστη μέρα κι η πρώτη σου σκέψη να ‘ναι «ε, ρε κάτι πλυντήρια που θα βάλω!».

Να έχεις τακτοποιημένα σε παρανοϊκά σωστή σειρά σαμπουάν κι αφρόλουτρα, μπαχαρικά και κάθε είδους βαζάκια και μπουκαλάκια.

Να διαθέτεις περήφανα μια σούπερ συλλογή καθαριστικών ειδικών για το κάθε τι.

Να έχεις στην καθημερινότητά σου μικροδουλειές που ο περισσότερος κόσμος κάνει σπάνια, όπως το να καθαρίσεις τζάμια από δαχτυλιές, να «γλείψεις» τα ράφια του ψυγείου ή να γυαλίσεις κάθε πόμολο του σπιτιού σου.  

Να είσαι η κλασική μαμά/ νοικοκυρά που μόλις το φαγητό τελειώσει «τρώγεσαι» να μαζέψεις -όχι για να τελειώνεις με τα πιάτα, αλλά γιατί δεν μπορείς να βλέπεις λερωμένα σκεύη, χαρτοπετσέτες, ψιχουλάκια και τα τοιαύτα και να μείνεις ήσυχη. 

Να λες συχνά «συγγνώμη» γιατί ώρες-ώρες αντιλαμβάνεσαι ότι το ‘χεις παρακάνει με την υστερία σου.

Να διαβάζεις άρθρα σαν αυτό και να λες «πω πω, Παναγία μου, για ‘μένα γράφτηκε!».

olagiatingunaika.gr