Στάθηκες ποτέ να ακούσεις την απάντηση, όταν ρωτάς “τι κάνεις”, κάποιον που έχει τον άνθρωπό του σε νοσοκομείο;
Δεν θα σου απαντήσει για τον εαυτό του.
Δεν θα σου πει αν είναι καλά, αν δεν είναι, αν αντέχει ή όχι.
Aν κρυώνει, αν πονάει, αν διψάει.. Τίποτα!
Θα σου πει σε πρώτο πληθυντικό, πόσες θεραπείες έμειναν, πόσος ο πόνος, πόση η οδύνη.
Κι εσύ, μηχανικά θα απαντήσεις και θα ξεχάσεις την αρχική σου ερώτηση.

“Τι κάνεις;”
Εσύ, που στέκεσαι έξω από μια εντατική, περιμένοντας αυτά τα γαμημένα 15 λεπτά το πρωί κι άλλα τόσα το απόγευμα.
Εσύ, που τις υπόλοιπες ώρες μεταξύ των επισκεπτηρίων πρέπει να τις γεμίσεις με κάτι. Πρέπει να τις κάνεις λειτουργικές, πρέπει να ζήσεις!
Εσύ, που τις υπόλοιπες ώρες φροντίζεις τα βασικά για τον εαυτό σου, όχι για εσένα, αλλά για να αντέξεις!

Να αντέξεις να μετράς το χρόνο. Να αντέξεις να μετράς τις ανάσες. Να αντέξεις τη σιωπή. Να αντέξεις γιατί δεν έχεις δικαίωμα να μην αντέξεις.
Παγώνει ο χρόνος κι εσύ πρέπει να τρέξεις, να ζήσεις, να προλάβεις, να αντέξεις.

Κι ας μην θες ρε γαμώτο να αντέξεις.
Κι ας είναι το μόνο που θες μια γωνιά που να μην σε ενοχλεί κανείς. Μια γωνιά που να μην ενοχλείς κανέναν. Ανάσες, σιωπή, σιγή, κι ένα κλάμα που δεν έρχεται.

Να αντέξεις…

“Τι κάνεις;”
Αντέχω…

Γράφει η Σοφία Παπαηλιαδου

Πηγή: loveletters.gr