Γράφει η Άννα Βήχου

Να σου πω μια αλήθεια; Την δική μου αλήθεια;
Εγώ σε χαζεύω όταν κοιμάσαι…
Ταξιδεύω κάθε βράδυ στο τσαλακωμένο σου πρόσωπο.Προσπαθώ με την αγάπη μου να σιδερώσω τις ρυτίδες σου.Παλεύω με τους εφιάλτες σου, και τους μετατρέπω σε όνειρα.Φτιάχνω μια ατσάλινη σφαίρα και σε βάζω μέσα της κι εγώ εκεί, φρουρός απ’ έξω-ακούραστη.Αγγίζω με το βλέμμα μου τα χείλη σου και δίνω όρκους να μην χαμογελούν μόνο όταν ξεκουραζονται…Εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ. Φοβάμαι μήπως ήδη ονειρεύομαι και με ξυπνήσει η αυγή, μονάχη.Να συνεχίσω;
Εγώ δεν μπορώ να καταλάβω την ομορφιά σου. Δεν ξέρω αν έχεις ομορφιά. Τα μάτια μου σε βλέπουν αψεγάδιαστο. Γιατί σε κοιτώ μόνο με τα μάτια της καρδιάς…Δεν καταλαβαίνω αν έχεις γκρί μαλλιά ή όχι. Αν τα δάχτυλά σου είναι μακριά ή τα φρύδια σου πυκνά. Εγώ έναν άγγελο κοιτώ που λαχταράω την ζέστη των φτερών του.
Να σου πω και κάτι ακόμα;
Μόνο εσένα ήθελα πάντα. Από πριν σε συναντήσω.
Καμιά επιφάνεια ανθρώπινη ποτέ δεν θέλησα να αγγίξω.
Κανένας ήχος ποτέ δεν ακούστηκε στα αφτιά μου εκτός από της φωνής σου.
Καμιά μυρωδιά δεν μυρισα εκτός από το δικό σου δέρμα.Σε καμία άλλη αγκαλιά δεν ήθελα να σβήσω.Σε κανενός το χάδι δεν ημέρεψα…
Κι αν κάτι με κόβει στα δυο είναι που εσύ πάντα θα με “βλέπεις”.
Τι να την κάνω την ομορφιά όλου του κόσμου αν εσύ με βλέπεις με τα μάτια που απλά στολίζουν το πρόσωπο σου;
Κλειστα.Σφράγισε τα!
Αυτή είναι η δική μου ειλικρίνεια.
Η δική μου αλήθεια!

Πηγή : loveletters