Κάτσαμε που λες, η μια απέναντι στην άλλη.
Όχι διερευνητικά πια. Με τις ασπίδες προσεκτικά αφημένες στα πόδια μας.
Με ματιές που συναντιόντουσαν μέσα στις λέξεις και έδιναν απαντήσεις στις ερωτήσεις που δεν είχαν ειπωθεί ακόμα.

Μια γυναίκα με όλο αυτό που μπορεί να έχει η ουσία της γυναίκας.
Τίποτα “φτιαχτό”. Τίποτα προσποιητό. Μυαλό και ομορφιά μαζί. Φως και σκιές σε απόλυτη αρμονία.
Κι είναι μια ερώτηση που μένει και θέλω την απάντηση.
Την χρειάζομαι ετούτη την απάντηση για να καταλάβω εμένα.
Ρωτάω εκείνη, γιατί θέλω να απαντήσω σε εμένα.

“24 χρόνια.. είστε μαζί, 24 χρόνια.. πώς;”
Μου μιλάει για εκείνον και τα μάτια της πετάνε μικρές σπίθες.
Χαμογελάει διαφορετικά. Σαν να είναι έφηβη και μιλά για το πρώτο της φλέρτ.
Μου μιλάει για εκείνον εξηγώντας μου το πώς.. και ακούω τη λέξη που θέλω.
Τη λέξη που περιμένω.

“Τον θαυμάζω”.
Ναι. Αυτό ήθελα να ακούσω.
Αυτή είναι η απάντηση σε όλα τα γιατί που οι πολλοί δεν μπορούν να καταλάβουν.

Όχι αγαπημένε, δεν αρκεί να της αρέσεις.
Δεν αρκεί να την έλκεις.
Δεν αρκεί να την εντυπωσιάσεις.
Δεν αρκεί να την διεκδικήσεις.
Όλα αυτά, είναι φθαρτά και παρωδικά.
Όλα αυτά, δεν μπορούν να την κρατήσουν την γυναίκα, αν δεν σε θαυμάζει.

Ο θαυμασμός για τον άντρα της, είναι ο λάδι στη φωτιά του έρωτα.
Είναι η ανάγκη της.
Είναι η ανίκητη δύναμή σου.
Είναι η αδυναμία της.

Να σε θαυμάζει.
Να μιλά για σένα και κάθε λέξη της, να έχει μέσα της σεβασμό, αγάπη, νοιάξιμο, πίστη, έρωτα..

Δεν θέλει να σε τοποθετήσει στο θρόνο της.
Θέλει να φτάσεις εκεί. Να κερδίσεις τη μάχη μαζί της.
Να της κόψεις την ανάσα.
Κι εκείνη.. εκείνη φίλε θα είναι δική σου.
Όχι κεκτημένο σου.
Θα είναι επιλογή της να σου ανήκει.
Θα είναι επιλογή της να σου παραδοθεί.
Θα είναι επιλογή της να είναι ΣΟΥ.

Κι αν όλοι θα σε θαυμάζουν για εκείνη που θα έχεις στο πλάι σου, εκείνη θα σε θαυμάζει γι’αυτό που την κάνεις να νιώθει. 
Γιατί κανείς άντρας δεν κατάφερε ποτέ να ξεγελάσει για πολύ μια έξυπνη γυναίκα. 
Κι ο θαυμασμός, κερδίζεται μέρα με τη μέρα. 
Στιγμή με τη στιγμή. 
Σε κάθε άγγιγμα, σε κάθε φιλί, σε κάθε μέρα που οι δυο, αντέχουν στο “μαζί”. 

Γιατί φίλε μου, την αξία σου σαν άντρα, την μετράς στα μάτια της όταν λάμπουν για σένα. 

ΥΓ. Και τώρα φίλη ξέρω… γιατί από τη μοίρα του δεν γλύτωσε κανείς.
Γιατί ακόμα τον θαυμάζω…

Πηγή : loveletters.gr, Σοφία Παπαηλιάδου