Η “δούλα και κυρά” μας άφησε χρόνους, κατάλαβέ το.

Γράφει ο Γιάννης Βογιακέλης

Έφυγε.
Την κατηγορείς γιατί δεν ήταν αρκετή.. ήταν πολύ λίγη για σένα.
Δεν σου στεκόταν στα δύσκολα.. δεν σε στήριζε αρκετά, σε είχε παρατήσει πολύ πριν φύγει.
Έτσι μας λες.

Και σε ρωτάω τώρα εγώ.. γιατί το λες αυτό;
Γιατί ξύπνησες πιο στραβά κι από σίγμα τελικό και σου έφταιγε το σύμπαν όλο.. ακόμα κι εκείνη που προσπάθησε να σου φτιάξει την διάθεση;

Γιατί η δουλειά σου προσέφερε περισσότερη καταπίεση από ικανοποίηση κι εσύ με την σειρά σου καταπίεζες εκείνη που ήθελε να σου προσφέρει το αντίστροφο;

Γιατί, ως άντρας, ήθελες να έχεις μεγαλύτερο πορτοφόλι από εκείνη, ενώ εκείνη δεν την ενδιέφερε να μετρήσετε τις καταθέσεις σας να δείτε ποιος την έχει μεγαλύτερη.. και προσπαθούσες με φωνές και κοκορίσματα να φανείς πιο πολύς;

Γιατί δεν πρόλαβε να σου μαγειρέψει κάτι ενώ, παρά την κούρασή της, σε σκέφτηκε και σταμάτησε να πάρει κάτι απ’έξω στον γυρισμό κι ας μην πεινούσε εκείνη.. κι εσύ το πρώτο πράγμα που σκέφτηκες ήταν πως δεν σε ταΐζει επαρκώς;

Γιατί δεν πρόλαβε να σου σιδερώσει το πουκάμισό σου να βγεις με τους φίλους σου και την είπες τεμπέλα κι ανεπρόκοπη.. κακή νοικοκυρά.. κι ας είχε μαγειρέψει, καθαρίσει όλο το σπίτι, πλύνει πιάτα, βάλει πλυντήριο κι απλώσει και τα ρούχα χωρίς δική σου βοήθεια;

Για όλα αυτά και γενικότερα, για πράγματα που δεν ευθυνόταν και άλλα που δεν της αναγνώριζες, της έβαζες τις φωνές, την καταπίεζες, την μείωνες, την έβριζες.. επειδή δεν σε καταλάβαινε, δεν έπιανε το μέγεθος του “δράματος” που ζούσες στην καθημερινότητά σου.. κι ας ζούσε κι αυτή το δικό της που δεν είχε διέξοδο ούτε στην δουλειά, ούτε στο σπίτι της..

Αυτά, φίλε, ήταν αδικία στο πρόσωπό της.
Αυτά ήταν δικές σου ανασφάλειες που πρόβαλλες πάνω της..
Ανασφάλειες δημιουργημένες από ένα πατριαρχικό μοντέλο κοινωνίας που σου δίνει μαθήματα άλλης εποχής.. κι εσύ ακολουθείς τα διδάγματά του τυφλά.

Αντί να τιμούσες την παρουσία που σου φώτιζε την ημέρα με το να της φωτίζεις κι εσύ την δική της, της μαύριζες την ζωή;
Καημένε..

Η “δούλα και κυρά” μας άφησε χρόνους, κατάλαβέ το.

Την στιγμή που, δικαίως, διεκδικήθηκε η ισότητα των γυναικών απέναντί μας, η χαρωπή νοικοκυρούλα, η χαμηλών τόνων γυναικούλα και το κοριτσάκι που πρέπει να της δείξεις “πού πάν’τα τέσσερα”, μπήκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Εσύ από πού κι ως πού το ανοίγεις και τα τραβάς να έρθουν πίσω;
Κι από πού κι ως πού περιμένεις να το δεχτεί;
Κι άντε και το ανέχεται για ένα διάστημα γιατί, λέει στον εαυτό της για να σε δικαιολογήσει πως “περνάς κι εσύ την φάση σου”.. για πόσο νομίζεις θα μπορεί ή θα θέλει;

Δεν σε χρειάζεται, αν αυτό νομίζεις. Δεν έχει ανάγκη την καταπίεσή σου. Δεν είχε όνειρο ζωής να γίνει το κλωτσοσκούφι ενός άλλου ανθρώπου.
Γιατί άνθρωποι είμαστε όλοι, όχι δύο πλευρές που ανταγωνίζεται η μία την άλλη.
Όπως δεν μπορείς εσύ να φανταστείς το να μειώνεσαι από κάποιον σε καθημερινή βάση και να το ανέχεσαι, έτσι κι εκείνη.
Όπως επιθυμείς να λαμβάνεις ισόποσα τον σεβασμό που δίνεις, έτσι κι εκείνη.
Δεν είναι λιγότερη από σένα. Δεν έχεις το μονοπώλιο στο “πάνω χέρι”, στο δικαίωμα της απόφασης ή έστω της επιλογής.

Επίσης να ξέρεις και κάτι ακόμα.. Δεν σε τιμά καθόλου να μειώνεις κάποιον, ειδικά κάποιον που έχεις εσύ επιλέξει να έχεις δίπλα σου.
Πρώτα απ’ όλα, να ξέρεις φίλε, μειώνεις τον εαυτό σου. Μειώνεις την δική σου επιλογή.
Γιατί αν θεωρείς πως η δική σου επιλογή δεν αξίζει μία, την ίδια αξία έχεις κι εσύ.
Τα ομότιμα κολλάνε, να το θυμάσαι αυτό.

Την επόμενη φορά, φίλε, να θυμάσαι πως κανείς δεν έχει υποχρέωση να “επιβιώνει” δίπλα σου ενώ μπορεί να ζει άνετα μακριά σου.
Κανείς δεν έχει υποχρέωση να γίνεται η σκάλα που πατάς για ν’ ανέβεις ψηλά.
Κανείς δεν έχει υποχρέωση επίσης και να σε μάθει πώς να είσαι άνθρωπος..
Χάρη σου κάνω.. μην την αφήσεις να πάει στράφι..

Πηγή : loveletters.gr