Η ζεστή αγκαλιά του άντρα (σου) είναι αναντικατάστατη…..

Οκ, είναι Χριστούγεννα! Γιορτές και η φύσις όλη χαίρεται και η πλάσις το εορτάζει και τρίγωνα – κάλαντα και…

…και εσύ είσαι μόνη, χωρίς σχέση, χωρίς αγόρι, χωρίς άντρα, χωρίς γκόμενο, χωρίς κάποιον εκπρόσωπο του αντρικού είδους εμ πάσει περιπτώσει να το γιορτάσετε όλο αυτό μαζί, να φάτε τους κουραμπιέδες, τα μελομακάρονα, να λάμψουν λίγο παραπάνω τα λαμπάκια στο χριστουγεννιάτικο το δέντρο, να βγούνε και οι selfie.

Τώρα κανονικά θα έπρεπε να σου πω τα κλασσικά, του τύπου δεν πειράζει μωρέ, και τι να τον κάνεις μες τα πόδια σου, μπορείς να περάσεις και μόνη σου καλά, δες αγαπημένες χριστουγεννιάτικες ταινίες, πιες ζεστή σοκολάτα, διάβασε το αγαπημένο σου βιβλίο, βγες με την κολλητή σου και διάφορα άλλα, αυτά τα ωραία, τα υπεράνω που λέμε εμείς οι πριγκίπισσες της μοναξιάς στον εαυτό μας προσπαθώντας να τον πείσουμε ότι όλα καλά, όλα ανθηρά.

Bullshit!

Καμιά έξοδος, καμιά κολλητή, κανένα βιβλίο, καμία ταινία και καμία κρύα, ζεστή ή χλιαρή σοκολάτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει ή να υποκαταστήσει – πες το όπως θες – τη ζεστή αγκαλιά ενός άντρα, τη χουχουλιάρικη ανάσα του στον λαιμό σου, τα πειράγματα και τα παιχνίδια στον καναπέ, το γεμάτο τεστοστερόνη σώμα του στο κρεβάτι, ακόμα και τους χαζοκαυγάδες σας, τα μούτρα, τα “είμαι οκ, δεν έχω τίποτα σου λέω”.

Πολύ περισσότερο όταν είναι χειμώνας, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και το ρημάδι το κρεβάτι είναι παγωμένο και άδειο, το μπάνιο σου χωρίς την πεταμένη του πετσέτα, ο καναπές σου χωρίς την σκόνη από τον κουραμπιέ του και το καρύδι από το μελομακάρονο που του έφτιαξες με τα χεράκια σου.

Και οι φορεμένες κάλτσες του γιατί δεν είναι πεταμένες στο πάτωμα της κρεβατοκάμαρας, που είναι οι κάλτσες του οεο και τα λαμπάκια σ΄αυτό το δέντρο τι έπαθαν και δεν ανάβουν πια;

Τέλος και να μην το συζητάμε και μην το παιδεύουμε άλλο.

Ότι στραβό και ανάποδο κι αν έχει ένας άντρας, ότι βλακεία και να σου κάνει ή σου πει, στο τέλος τις παγωμένες σου πατούσες πάνω στις γάμπες του θα θέλεις να ακουμπήσεις για να ζεσταθείς, στο μαξιλάρι του θα θες να στριμωχτείς για να εισπνέεις τη μυρωδιά του, από το ποτήρι του θα θες να πιεις, με το πιρούνι του θα θες να φας, αυτόν θα θέλεις να ισιώσει το αστέρι στην κορυφή του δέντρου γιατί εσύ δήθεν δε φτάνεις κλπ, κλπ, κλπ!

Άρα; Τι άρα; Δεν έχει ούτε άρα, ούτε συμπεράσματα, ούτε προτάσεις, ούτε λύσεις.

Βούλιαξε στον καναπέ σου, τυλίξου με τη φλις την κουβερτούλα σου, φτιάξε τη ζεστή τη σοκολάτα σου και βάλε να δεις και το Home Alone και στο καπάκι το Love Actually μπας και καταφέρεις να μπεις λίγο σ΄ εκείνο το ρημάδι το κρίστμας σπίριτ.

Α, και μην ξεχάσεις να πλαντάξεις στο κλάμα, να αδειάσεις το κουτί με τη μερέντα που καταχώνιασες κρυφά πίσω από το μαξιλάρι, να τινάξεις την άχνη από τον κουραμπιέ πάνω στον καναπέ και να παρακαλέσεις εκείνον τον Άγιο τον Βασίλη – που να σου θυμίσω ότι μικρή τον σνόμπαρες – του χρόνου να είσαι διπλή και δεν εννοώ σε κιλά!

Κουράγιο, γιορτές είναι θα περάσουν!

Γράφει η Νόνη Διολή

loveletters