«Ο έρωτας είναι μια αρρώστια και μια καταστροφή, αλλά επιθυμητή καταστροφή. Ο άνθρωπος, όταν ερωτεύεται, χάνει την κρίση του, αλλά μόνο σε ό, τι αφορά το πρόσωπο με το οποίο είναι ερωτευμένος.» Τάδε έφη ο δόκτωρ Σακίρ, καθηγητής νευροβιολογίας, όταν ερωτήθηκε για τον έρωτα. Να εμπιστεύεσαι μόνο το μυαλό σου, λοιπόν, κι αυτό μόνο όταν δεν είναι ερωτευμένο. Και σε αυτή τη δήλωση, έχω στο πλευρό μου την επιστήμη.

Διότι το ερωτευμένο μυαλό νοσεί. Ναι, νοσεί. Διότι καταλαμβάνεται, στην πλειονότητα του εικοσιτετραώρου, από τη σκέψη ενός ατόμου. Πράγμα που δε γίνεται συνειδητά, πόσο μάλλον ελεγχόμενα. Κι όταν το άτομο, δεν έχει τον πλήρη έλεγχο του εγκεφάλου του, βάλε με το μυαλό σου τι μπορεί να κάνει.

Δεν έχει να κάνει με την ηλικία, την ωριμότητα σκέψης, ούτε ελέγχεται σε μεγαλύτερο βαθμό ανάλογα με προηγούμενες εμπειρίες. Ο ερωτευμένος άνθρωπος, είναι ένα ερωτευμένο παιδί, είτε ο έρωτας τον βρει στα δεκαπέντε, στα εικοσιπέντε, στα πενήντα, είτε στα εβδομήντα έξι.

Παράδοξο κι όμως ισχύει. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Σχέσεις παράνομες, σπίτια που κλείνουν, άνθρωποι ξενιτεύονται, κλαίνε, γελάνε, πίνουν, καπνίζουν, ονειρεύονται, κι όλα στο βωμό του ξανθού αγγέλου, που αν σε βρει κατακούτελα βρες μέρος να κρυφτείς.

Ξέρεις τι είναι να ξυπνάς και να κοιμάσαι με τη σκέψη ενός ανθρώπου; Να τον βλέπεις και να σφίγγεται το στομάχι σου. Να ορκίζεσαι πως θα τον αφήσεις, για τον χ ή ψ λόγο και στο επόμενο δευτερόλεπτο να πέφτεις στην αγκαλιά του γιατί μόνο εκεί μέσα νιώθεις ασφαλής κι ευτυχισμένος. Ξέρεις. Όπως ξέρεις και μέχρι πού μπορεί να φτάσεις για να τον έχεις στη ζωή σου.

Ένα πράγμα αλλάζει τον άνθρωπο, ίσως παροδικά, αλλά τον αλλάζει. Ο έρωτας. Η καψούρα. Αυτό το συναίσθημα που κάνει τον πιο επιτυχημένο επιχειρηματία, να παρατήσει Θεούς και δαίμονες για να μείνει στην Ιθάκη, ήρεμος κι απομακρυσμένος από τα εγκόσμια για να ζήσει τον έρωτα του. Είναι το ίδιο με την ερωτευμένη έφηβη, που το σκάει από το παράθυρο στις τρεις τα ξημερώματα, για να κάνει βόλτα με το παράνομο παπάκι του αγοριού της.

Οι θυσίες δεν είναι οι ίδιες, φυσικά. Αλλά η επανάσταση που κρύβει η πράξη, το κίνητρο που καθοδηγεί, το συναίσθημα κι η αδρεναλίνη που ξυπνάνε, είναι ακριβώς τα ίδια. Οι πράξεις αυτές, που δεν θα γίνονταν αν το μυαλό ήταν καθαρό και νηφάλιο γίνονται όλες στο βωμό του έρωτα. Και στο βωμό αυτό κανείς δεν πάει οχυρωμένος.

Ο έρωτας ίσως να είναι μια μικρή, ωραία φυλακή. Κυρίως γιατί δεν μπορείς να ελέγξεις τις σκέψεις σου. Πόσο μάλλον όταν τον έρωτα σου δεν τον έχεις, ή όταν τον έχει άλλος. Αυτή ίσως είναι η χειρότερη μορφή του έρωτα. Να είσαι εγωιστής και να βράζεις στο ζουμί σου. Να θέλεις και να μην μπορείς να έχεις. Να καταλαμβάνει όλη σου τη φαιά ουσία, ένα πρόσωπο που είναι χαρούμενο χωρίς εσένα. Να μην είναι στο χέρι σου, ούτε τα θέλω τα δικά σου να αλλάξεις, ούτε τα δικά του. Εκεί δυσκολεύεσαι, πονάς, αμφισβητείς τον εαυτό σου, γίνεσαι ανασφαλής και χάνεσαι.

Σκέψου και τη ζήλεια. Αυτή συνοδεύει το ερωτευμένο μυαλό είτε είναι μαζί με τον άνθρωπο του, είτε όχι. Κάνει το πιο υγιές μυαλό, αρρωστημένο. Άσχημο τσίμπημα στο στομάχι κι όσο και να προσπαθείς δεν λέει να εξαφανιστεί. Τελευταία φορά που ψάχνω το τηλέφωνο του, τελευταία φορά που την αμφισβητώ, τελευταία που αφήνω να με καταβάλει. Έλα, όμως, που δεν ελέγχεται.

Γι’ αυτό λένε ότι ο ερωτευμένος είναι αυτοκαταστροφικός. Γιατί δεν ελέγχει τις σκέψεις και τις πράξεις του. Όσο δυναμικός, έμπειρος, φτασμένος και να είσαι, πάντα το ζεις το ίδιο. Ίσως και σε αυτή την αυτοκαταστροφή, όμως να κρύβεται όλη η γλύκα. Γιατί καλό το ελεγχόμενο μυαλό κι η ανεξαρτησία, αλλά σαν τον κόμπο στο στομάχι και την παραλυσία των άκρων όταν σου σκάει μύτη ξαφνικά η καψούρα σου, δεν έχει. Κι αυτό το ξέρεις.

Eπιμέλεια Κειμένου Κωνσταντίνας Νικοπούλου: Κατερίνα Κεχαγιά.

Συντάκτης: Κωνσταντίνα Νικοπούλου