Ένα τσιγάρο. Το τσιγάρο μου. Η μόνη αλήθεια σε αυτόν τον κόσμο. Το μόνο που απαλύνει λίγο τον πόνο στην καρδιά. Είναι βαριά, είναι βαριά τα σ’αγαπώ, είναι μακρύς ο δρόμος της αγάπης και δεν πετυχαίνει πάντα. Μόνο το τσιγάρο. Εκείνο το μακρόστενο κομμάτι καπνού που ρουφάς με φόρα και μετά βγάζεις έξω. Διώχνεις τις σκέψεις, τις στιγμές, κυρίως τις λύπες σου.

Λες και ο χρόνος σταματάει σε εκείνη ακριβώς την στιγμή που ρουφάς τον καπνό. Δεν μπορείς να σηκώσεις στις πλάτες σου αυτό το φορτίο. Το ξέρεις. Ακόμα και το τσιγάρο στο λέει. Όσο και αν καπνίσεις δεν μπορείς να το σηκώσεις αυτό το βάρος. Πρέπει να καταλάβεις. Πρέπει να σταματήσεις να σκέφτεσαι. Σκέφτεσαι πολλά.

Την ώρα που ανάβεις το τσιγάρο, ρουφάς και διώχνεις το καπνό μακριά, σκέφτεσαι πολλά. Όμως δεν οφείλει. Καλύτερα να κλαις πάρα να καπνίζεις. Καλύτερη η λύτρωση από το κουβάρι στο κεφάλι σου. Δε βοηθάει. Απλά τα στοιβάζει στο μυαλό σου, τα περιποιείται λιγάκι αλλά δεν τα διώχνει τελείως, δεν φεύγουν. Γι αυτό και θες και αλλο τσιγάρο και μετά πάλι άλλο.

Ενώ τα δάκρυα που χύνονται, η λύτρωση, η διαγραφή των σκέψεων είναι η μόνη βοήθεια που μπορείς να παρέχεις στον εαυτό σου. Τα δάκρυα είναι πηγή ζωής, μέσα από αυτά γεννιέσαι πάλι, δεν το σκέφτεσαι, βγαίνει, αφήνεται και πέφτει. Μετράει τον πόνο, τον ζυγίζει και τον αφαιρεί.

Είναι μια αφαίρεση δίκαιη, γίνεται σταδιακά για να μην παθαίνει ο οργανισμός σοκ. Σοκ από το βάρος που φεύγει ξαφνικά. Και απαιτεί κόπο, σθένος και δύναμη να καταφέρεις να κλάψεις, απαιτεί αρετή, αξιοπρέπεια.

Γι’αυτό καλύτερα κλάψε, άφησε τα δάκρυα σου να κυλίσουν άφοβα, κι ας σε κοιτούν περίεργα, κι ας μη σε νιώθουν.

Κανείς δεν θα νιώσει τον πόνο σου, κανείς δεν θα σε βοηθήσει, πρέπει να τα καταφέρεις.

Άσε τα τσιγάρα και κλάψε, κλάψε σαν τρελή να φύγει ο πόνος και να βγει η ψυχή σου από μέσα.

Μέχρι να μη νιώθεις. Μέχρι να μη νιώθεις άλλο. Και μόλις τελειώσεις το κλάμα κάνε ένα τσιγάρο για σένα, για όλα όσα ένιωσες, για όλα όσα έφυγαν, στον αγύριστο και να μην ξαναγυρίζουν. Κάνε και άλλο ένα με περισσότερη αισιοδοξία, για τη ζωή που ξανοίγεται μπροστά σου.

Γράφει η Μαρία Κυπραίου

Πηγή : loveletters