Μια χειρουργός αφηγείται την πολυετή εμπειρία της στα ελληνικά Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών, και σοκάρει

Βασική μου αρχή είναι ότι δεν μπλέκω την ζωή μου εκτός τουϊτερ με το τουϊτερ και για αυτό έχω ένα όνομα ό,τι να ‘ναι, μία φωτό ό,τι να ‘ναι και μπαίνω να σπάσω πλάκα με ζώδια και λοιπές βλακείες αλλά βλέπω ότι δεν ξέρουμε βασικά πράγματα. Πάμε κατεβατό το λεπόν ΤΡΟΧΑΙΑ.

Η δουλειά μου είναι ιατρός και έχω κάνει χειρουργική ειδικότητα. Στην Ελληνική πραγματικότητα της επαρχίας αυτό σημαίνει ότι έχω ξεκινήσει με γενική χειρουργική που για τα μικρά επαρχιακά νοσοκομεία σημαίνει εφημερία ΤΟΜΕΑ στα ΤΕΠ (Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών). Θα σας πω εγώ τα τροχαία όπως τα έχω ζήσει.

Παρασκευή και Σάββατο βράδυ ήταν οι ώρες των τροχαίων. Παρασκευή μεσημέρι διώχναμε όσους μπορούσαμε με εξιτήριο γιατί ήταν ΝΟΜΟΣ ότι θα ‘ρθουν τροχαία και το μόνο που ελπίζαμε ήταν να μην έρθουν νεκροί. Σε ένα μικρό νοσοκομείο, όπου ξέρεις ότι αν βρεθεί κρεββάτι στην ΜΕΘ είναι ώρες διακομιδής μακριά και αυτό αφού πλακωθείς γιατί ΔΕΝ υπάρχουν άδεια κρεβάτια και έπρεπε να βρίζεσαι με έναν άνθρωπο που δεν ξέρεις για να βγάλει από το κρεββάτι της ΜΕΘ ένα παππούδι με εγκεφαλικό για να δεχτεί το πιτσιρίκι που στούκαρε σε κόντρες ή τον μεθυσμένο που έφυγε στη στροφή.

Θα σας τα πω σαν χειρουργός στο ΤΕΠ όπως τα έχω ζήσει. Έχω δει τα πάντα. Αίματα παντού. Σπασμένα και ανοιχτά κεφάλια, σπασμένο κάθε κόκκαλο που μπορείτε να φανταστείτε. Πράγματα που θα σόκαραν για μια ζωή τον κάθε άσχετο που θα τα έβλεπε ξαφνικά και δεν θα το ξεπερνούσε ποτέ. Αυτά μετά από ένα ορισμένο σημείο τα ξεπερνάς. Τα κοιτάς και υπολογίζεις πιθανότητες επιβίωσης και αρχίζεις να παλεύεις με τον χρόνο για να τον σταθεροποιήσεις να του δώσεις μία ευκαιρία. Γίνεται αντανακλαστικό το να βλέπεις κάποιον κομμάτια και να αρχίζεις να λες ποίημα τι πρέπει να κάνεις.

Ξέρετε τι είναι το πιο τρομακτικό από όλα; Όταν έχεις ένα πιτσιρίκι μπροστά σου και είναι νεκρό γιατί όσα και αν έχεις διαβάσει, όσα και αν προσπάθησες, πέθανε και δεν έχεις στοιχεία, δεν ξέρεις τίποτα και φωνάζεις 1-1 όλους όσους είναι στο μικρό νοσοκομείο να δεις αν τον ξέρει κάποιος, αν τον αναγνωρίζει. Και να έρχονται, όπως έρχονται κάθε φορά, με σφιγμένα δόντια, ελπίζοντας κάθε ένας χωριστά να μην τον αναγνωρίσει.

Μέχρι που κάποιος τον αναγνωρίζει και πρέπει να πάρει τηλέφωνο και ποτέ δεν λέμε από το τηλέφωνο ότι ο άνθρωπος είναι ήδη νεκρός, λέμε ότι είναι στο νοσοκομείο και πρέπει να έρθουν. Και πάντοτε το καταλαβαίνουν και ουρλιάζουν έξω από μια κλειστή πόρτα και λένε αφήστε με να τον προλάβω ζωντανό να του πω αντίο και εσύ είσαι πίσω από την πόρτα και ήδη ξέρεις ότι δεν πρόλαβαν και δεν μπορεί να κάνεις τίποτα.

Όσα χρόνια και αν έχεις διαβάσει, όσο και αν προσπάθησες όσο και αν προσπάθησαν όλοι έχεις ένα πιτσιρίκι με το παπί χωρίς κράνος, έχεις έναν δίμετρο με μία γαμάτη μηχανή, έχεις έναν μεθυσμένο που γλεντούσε και πίστευε ότι μπορούσε να οδηγήσει πίσω και είναι εκεί και οι δικοί του ουρλιάζουν έξω και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γιατί κάθε ένας από αυτούς τους αγνώστους που ακόμα δεν έχεις όλα τα στοιχεία να συμπληρώσεις το πιστοποιητικό θανάτου, είχε όνομα, είχε οικογένεια, είχε ζωή να ζήσει, πράγματα που δεν πρόλαβε να ζήσει και δεν θα τα ζήσει ποτέ γιατί είτε ο ίδιος έκανε κάποια μαλακία, είτε γιατί κάποιος άλλος έκανε την μαλακία και την πλήρωσε αυτός.

Έχω δει 15χρονο να το έχει χτυπήσει μηχανάκι, να λέμε την γλίτωσε με ένα κατάγμα και να αρχίζει ξαφνικά να λέει μαλακίες που σήμαινε εγκεφαλική βλάβη και να το χάνουμε μέσα από τα χέρια μας το 15χρονο που πήγαινε με την τσάντα του στο σχολείο και το χτύπησε ένα μηχανάκι από απροσεξία και το 15χρονο πέθανε λίγο αργότερα. Έλα και πες το εσύ στον γονιό που το έστελνε στο σχολείο τα πώς και τα γιατί.

Και ξέρετε τι φοβόμαστε περισσότερο από όλα; Ότι κάποια στιγμή στα ΤΕΠ θα έρθει κάποιος δικός μας και δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα και έχει συμβεί σε συνάδελφο να τον φωνάξουν να διασωληνώσει σε τροχαίο. Και κατεβαίνει σούμπιτος να διασωληνώσει, διασωληνώνει και λέει και ο δίπλα; η δίπλα είναι νεκρή του λένε, δεν γίνεται τίποτα και σηκώνει το σεντόνι αυτός που διασωλήνωσε και έσωσε εκείνη την στιγμή ήταν αυτός που είχε προκαλέσει το τροχαίο. Η νεκρή ήταν η γυναίκα του, που ερχόταν να του κάνει έκπληξη και πέθανε ακαριαία. Μπορείτε να φανταστείτε το σοκ του;

Η μηχανή και το αυτοκίνητο δεν είναι παιχνίδια. Σκοτώνουν. Και αν κάποιος το παίζει yolo και δεν καταλαβαίνει, ας σκεφτεί ότι μπορεί να μην πάει ο ίδιος σκαστός αλλά μπορεί να σκοτώσει κάποιον άλλον και μετά να πρέπει να ζήσει με αυτό. Μακάρι κανείς να μην μάθει από ίδια εμπειρία τι είναι να χάσεις άνθρωπο σε τροχαίο. Δεν το εύχομαι ούτε στον εχθρό μου.

Πριν 15 χρόνια μου έφεραν κομμάτια δικό μου άνθρωπο και έλεγα τα στοιχεία και μου λένε “Καλά μιλάει;” και τους λέω “τον ξέρω” και πήγαν να με βγάλουν σηκωτή έξω γιατί το να αντιμετωπίζεις δικό σου άνθρωπο σε τροχαίο και μάλιστα άνθρωπο που είναι σίγουρο ότι θα πεθάνει γιατί ό,τι και να κάνεις, το ξέρεις ότι δεν είναι αρκετό. Είναι κάτι που σε σημαδεύει για μια ζωή. 15 χρόνια μετά και ακόμα μπορώ να πω κάθε στιγμή δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο. Έχω ξεχάσει χιλιάδες άλλα πράγματα αλλά όχι αυτό. Το να είμαι εκεί και να μην μπορώ να κάνω τίποτα και να πεθαίνει μπροστά μου σε αφόρητους πόνους και ήταν ο καλύτερος οδηγός που έχω συναντήσει που είχε την ατυχία να του βγει κάθετα άλλος και να τον καρφώσει στην πόρτα του οδηγού και αυτός είχε ξανασκοτώσει σε τροχαίο και του είχαν ξαναδώσει το δίπλωμα και σκότωσε ξανά σε τροχαίο, δεύτερη φορά.

Και όσα και αν ήξερα, όσα χρόνια και αν είχα διαβάσει, όσα 20αρια και αν είχα χτυπήσει, όσα και αν είχα προσπαθήσει, δεν είχαν κανένα νόημα γιατί δεν του είχε αφήσει ούτε ένα κόκκαλο που να μην του είχε σπάσει και να μην έχει διαλύσει όλα του τα όργανα και τον έβλεπα να πεθαίνει χωρίς να πάρει ούτε ανάσα και να παλεύει να πάρει ανάσα και ήμουν με την στολή και όλα κομπλέ και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα και μετά έπρεπε να συνεχίσω την εφημερία, όσο ήταν στον νεκροθάλαμο και να ειδοποιήσω τους δικούς του, να μην τον περιμένουν γιατί ήταν ήδη νεκρός και θεωρείτε ότι είναι μαγκιά να γκαζώνετε.

Εκεί που δούλευα, πιο πέρα ήταν ένα σκυλάδικο. Στο σκυλάδικο είχε μία απότομη στροφή και πάνω σε αυτή είχε μία ελιά. Εκεί καρφώνονταν και σκοτώνονταν ΚΑΘΕ σαββατοκυριακο τουλάχιστον ένας μεθυσμένος φεύγοντας ντίρλα από το ξενυχτάδικο. Όλοι το ξέρανε ότι καρφώνονταν στην ελιά και πάντα ήταν η κόντρα ποιος θα πάρει την στροφή ντίρλα με την μεγαλύτερη ταχύτητα. Το ήξερα ότι πέθαινε κόσμος και παρόλα αυτά αυτή η γαμημένη ελιά ήταν η κόντρα κάθε μεθυσμένου κάγκουρα και ΚΑΘΕ σαββατοκυριακο είχαμε τουλάχιστον έναν νεκρό εκεί και συνέχιζαν. Το πώς συνέχιζαν δεν το κατάλαβα ποτέ αλλά ήταν γεγονός, νομοτέλεια των ΤΕΠ ότι κάποιος ντίρλα θα πέθαινε ξανά και ξανά.

Έχω πάει ώρες διακομιδές για ένα κρεββάτι ΜΕΘ αφού έχουμε βριστεί για ώρες για να μας δώσουν το κρεββάτι γιατί δεν έχουμε για να κερδίσει κάποιος χρόνο έστω και αν είναι για να του πουν αντίο οι δικοί του. Έχω κάνει με άνθρωπο διακομιδές και ήταν εξαιρετικό οδηγός. Αρραβωνιάζεται, ετοιμάζει το σπίτι για το γάμο και πάει με την μέλουσα γυναίκα του να διαλέξουν κάτι για το σπίτι και τους πετάγεται ένας γκαζωτός από το αντίθετο ρεύμα και τους κάνει χαλκομανία και πάει ασθενοφόρο πάλι με αγνώστων στοιχείων οδηγία να τους πάρει και δεν αναγνωρίζονταν και όπως προσπαθούν να τους ανασύρουν αναγνωρίζουν οι διασώστες τα παπούτσια του, που ήταν χαρακτηριστικά και ιδιαίτερο μοντέλο και συνειδητοποιούν ότι μαζεύουν νεκρό τον συνάδελφό τους γιατί μέρα μεσημέρι ο γκαζιάρης πέρασε στο αντίθετο ρεύμα &τους σκότωσε φανταστείτε ότι είστε στον πόλεμο.

Αυτό είναι τα τροχαία. Ένας πόλεμος που ενώ σας τον λένε όλοι, αρνείστε να το πιστέψετε γιατί πιστεύετε ότι αυτά συμβαίνουν στους άλλους. Είχα συνάδελφο που ήταν στο τροχαίο στα Τέμπη με τα παιδιά. Χρόνια μετά & δεν το είχε ξεπεράσει ότι είχε ζήσει με τα παιδιά που έφερναν το ένα πίσω από το άλλο και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα.

Δεν ξέρω τι άλλο να σας πω για να σας πείσω ότι όταν κρατάτε κλειδιά στο χέρι, κλειδιά από παπί, μηχανή, αυτοκίνητο κρατάτε ένα όπλο που μπορεί να εκπυρσοκροτήσει στην μούρη σας ή στην μούρη άλλου και πεθαίνουν ΚΑΘΕ μέρα στην άσφαλτο. Και δεν είναι μαγκιά, ούτε παράσημο. Σας το λέω με το χέρι στην καρδιά, ήμουν για χρόνια με έναν από τους “κουρσάρους” δεν το θεωρούσε μαγκιά και αν μπορούσε να το σβήσει από την μνήμη του θα το έκανε. Δεν είναι μαγκιά για όσους παλεύουν κάθε βράδυ να κερδίσουν χρόνο για κάθε έναν που φτάνει στα ΤΕΠ κομμάτια.

Τίποτε δεν με έχει κάνει να νιώσω πιο άχρηστος άνθρωπος από τα τροχαία, καμία προσβολή, καμία μαλακισμένη συμπεριφορά, καμία δυσκολία οποιασδήποτε φύσεως. Είμαι κομάντο, είμαι οκ, εδώ είμαι, ό,τι και αν είναι θα το παλέψω και όμως τίποτε από όλα αυτά δεν συγκρίνεται με το να λες αυτός ψυχορραγεί, δεν θα καταφέρω τίποτα αλλά πρέπει να προσπαθήσω. Και να τον χάνεις όχι γιατί ήταν άρρωστος από κάποια ανίατη αρρώστια, όχι γιατί δεν ήταν στα sos η περίπτωσή του αλλά κάτι σπάνιο που δεν σκέφτηκες, απλά γιατί κάποιος μαλάκας ήταν απόλυτα σίγουρος ότι “το έχει” και είπε να κάνει την μαγκιά του και όποιον πάρει ο Χάρος. Και παίρνει ο Χάρος και είσαι εκεί για να του παραδώσεις τον σεφτέ και αν γίνει το δεύτερο μπαμ με τον κορωνοϊο να ξέρετε ότι οι γιατροί θα πρέπει να αποφασίζουν ποιος μπαίνει ΜΕΘ και ποιος όχι και αναγκαστικά θα πρέπει να λένε λυπάμαι, δεν σας δίνουμε κρεββάτι γιατί το πάμε με πιθανότητες επιβίωσης, λυπάμαι εδώ δεν υπάρχουν πιθανότητες ανάρρωσης, δεν έχετε κρεββάτι.

Λέγεται triage και γίνεται μάχη να μην φτάσουμε εκεί. Σκεφτείτε το σενάριο κάποιος δικός σαν να χρειαστεί κρεβάτι και να ακούσει την ατάκα. Δεν είναι θέμα χρημάτων ή οτιδήποτε άλλο, παίζουμε μουσικές καρέκλες και ο δικός σας άνθρωπος θα μείνει εκτός γιατί ο άλλος έχει περισσότερες πιθανότητες να βγει ζωντανός από την ΜΕΘ. Σε απλά ελληνικά πιτσιρίκι που το θεωρείς μαγκιά να τρέχεις σε κόντρες ή εσύ που ήπιες και είσαι ντίρλα και οδηγείς γιατί πιστεύεις ότι υπάρχει ΜΕΘ να σε βάλουν αν την γλιτώσεις και δεν πας επί τόπου, για να σε βάλουν αν γίνει μπαμ θα πρέπει να λένε στην μάνα του φίλου σου, στην θεία σου, στην γιαγιά σου “λυπάμαι πολύ, δεν υπάρχει κρεββάτι για άνω των 65 με κορωνοϊο, εγκεφαλικό κτλ θα πεθάνει στο απλό κρεββάτι, ζωή σε λόγου σας.

Φοράτε το κράνος, αν οδηγείτε μηχανή. Φοράτε την ζώνη όσο γαμάτο αυτοκίνητο και αν έχετε. Μην οδηγείτε αν έχετε πιει. Μην οδηγείτε αν είστε κουρασμένοι και κλείνουν τα μάτια σας. Μην υπερεκτιμάτε τις ικανότητές σας ή την τύχη σας. Όχι αν έχετε ανθρώπους που σας αγαπάνε.

ΥΣ. Πριν 15 χρόνια ο δικός μου άνθρωπος που πέθανε στα χέρια μου από τροχαίο, ερχόταν να μου κάνει έκπληξη για την καινούρια μου δουλειά και δεν μου είχε πει λέξη ότι θα ερχόταν. Τον είδα ξαφνικά & παρ’ όλο που είμαι γιατρός και ξέρω ότι δεν γινόταν τίποτε, δεν υπάρχει μέρα που να
μην έχω σκεφτεί τι θα γινόταν, αν δεν είχε ξεκινήσει να μου κάνει έκπληξη, αν το ένα και αν το άλλο 15 χρόνια. Ήταν το πρώτο μου τροχαίο και πέθανε δικός μου άνθρωπος, που ήταν με αυτοκίνητο, δεν ήταν μεθυσμένος και ήταν εξαιρετικός οδηγός και ακόμα ζω με αν και τα αν.

Μάθετε να είστε υπεύθυνοι, για τους εαυτούς σας, για τους άλλους, για όλους μας. Να το σκέφτεστε διπλά όταν πιάνετε κλειδιά στο χέρι σας για να ήμαστε όλοι εδώ και έξω. Κανείς δεν μας περισσεύει, όλοι έχουν τουλάχιστον έναν να τους περιμένει.

mikropragmata.lifo.gr