Γράφει η Μόνια Μακρή

Ακούω τριγύρω να μιλάνε για «εκείνον» σαν να μην έχει συγκεκριμένη ταυτότητα.

«Μάστιγα των καιρών», «η κακιά αρρώστια», «το κακό»,
«ο ακατανόμαστος»,  ακούς φοβισμένο τον κόσμο να ψελλίζει «μακριάαα» και να φτύνει στον κόρφο του, αποφεύγοντας να αρθρώσει το πραγματικό του όνομα.

Δε σε αδικώ. Ο καρκίνος είναι ένα θέμα που τρομοκρατεί.

Ασχολούμαστε με αυτό εξ απαλών ονύχων ως τη στιγμή που χτυπά τη δική μας πόρτα.

Ίσως κι εγώ να ήμουν μία από αυτούς.

Ίσως κι εγώ να κυνηγούσα πεταλούδες σε καταπράσινα λιβάδια! Ίσως κι εγώ να γκρίνιαζα επειδή δε μου πέτυχε η βαφή στο μαλλί. Επειδή ψιχάλισε και λερώθηκε το καλογυαλισμένο αυτοκίνητό μου.

Όμως, όταν νύχτα μου χτύπησε την πόρτα μια πραγματική συμφορά, όσο και αν φοβόμουν, της άνοιξα την πόρτα και την καλωσόρισα. Όχι με δάφνες και τιμές αλλά με ψηλά το κεφάλι και την κοίταξα κατάματα για να δω τι θέλει να μου πει..

Θυμάμαι τα λόγια της σαν να’ταν χθες. «Δεν ήρθα για σένα», μου είπε αινιγματικά και με χτύπησε στην πλάτη. Τα κομμάτια μου έσπασαν σαν γυάλινες χάντρες που σκάνε με ορμή σε τοίχο που υψώνεται τόσο βίαια , που σου κόβει την ανάσα. 

Γιατί ακόμη και αν απειλείται η ζωή του πατέρα σου, της μητέρας σου, της αδελφής σου, είναι σαν να απειλείται η δική σου!

Χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου! Φόβος για το αύριο. Φόβος για εκείνη ή εκείνον. Φόβος για το αβέβαιο.. το άγνωστο.. το κακό!

Kαι μπορεί να μην κάνεις ούτε βήμα φορώντας τα δικά τους τα παπούτσια, όμως τις νύχτες τα παίρνεις και τα δοκιμάζεις στα κρυφά. Όπως κρυφά και βουβά κλαίς προσπαθώντας να καταλάβεις πώς άλλαξε η ζωή σας μέσα σε μια στιγμή.

Δε θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που έμαθα πως νόσησε ο πιο δικός μου άνθρωπος. Ντρέπομαι που το λέω.. μα βρέθηκα ε γ ώ να κλαίω στην αγκαλιά της αδελφής μου κι εκείνη να μου λέει παρήγορα να μη φοβάμαι.. Ακόμη τα βάζω με μένα που στάθηκα τόσο αδύναμη τότε.

Ήταν από την πρώτη στιγμή δυνατή. Ε ί ν α ι  δυνατή! Και αυτό με κάνει να τη θαυμάζω και να την αγαπώ ακόμη πιο πολύ!

Πάντα βλέπω με σεβασμό και αγάπη αυτούς τους ανθρώπους.. Και είναι περίεργο, μα μπορώ και τους ξεχωρίζω στο πλήθος!

Είναι αυτοί που ακόμη και αν υποφέρουν δε θα τους βρεις ποτέ σκυφτούς. Δεν πουλάνε τον πόνο τους. Από αυτούς μαθαίνεις το πραγματικό νόημα της ζωής και εξαιτίας τους έχουν γκρεμιστεί δεκάδες κοσμοθεωρίες!

Είναι αυτοί που παλεύουν εκεί έξω με φόβους και βάζουν τα όνειρα σε αναμονή..

Μπαίνουν σε έναν κύκλο που δεν κλείνει ποτέ.. και απλά διαγράφουν μηχανικά την πορεία τους πάνω στον κύκλο με 3μηνες, 6μηνες, ετήσιες στάσεις προσοχής ώστε να πάρουν το επόμενο εισιτήριο για τη συνέχεια. Για το επόμενο 3μηνο, για το επόμενο 6μηνο, για τον επόμενο χρόνο. Μέχρι να κερδίσουν το στοίχημα της ζωής. Της νέας τους ζωής! 

Ένα γαϊτανάκι που σέρνει φόβο. Πολύ φόβο γαμώτο.. και ένα τεράστιο γιατί.

Εκ πείρας να σε ενημερώσω πως αυτό το γιατί δεν έχει απάντηση.

Ο θεός λένε πως δε σου στέλνει ποτέ κάτι που δε μπορείς να αντέξεις. Και κρατιέσαι από αυτό και προχωράς μπροστά.

Όσο για εμάς που είμαστε μέσα στο χορό.. αν και με δανεικά παπούτσια, εύκολα θα μας καταλάβεις. Θα μας καταλάβεις γιατί δεν αφήνουμε ποτέ το χέρι τους απ’ το δικό μας και μιλάμε πάντα στο πρώτο πληθυντικό… «Κάναμε μαγνητική».. «περιμένουμε τα αποτελέσματα».. «τελειώσαμε τη θεραπεία».. «Είμαστε προς το παρόν καλά»! 

Ο μεγαλύτερος εχθρός του καρκίνου φίλε μου είναι η αγάπη. Η αγάπη που θα χτίσει την άμυνα του ανθρώπου που πάσχει. Η αγάπη που θα ζεστάνει κάθε κύτταρό του! Γι αυτό δώσε απλόχερα αγάπη! Κι αν ο καρκίνος καταφέρει και την κάνει φίλη του.. εσύ μη σταματήσεις ποτέ. Βάλ’ του τρικλοποδιά και κάνε χαρτοπόλεμο τα σκάρτα σχέδιά του!

Το καλό πάντα νικά. Μια μάχη είναι και όσο λαβωμένος και αλλαγμένος βγεις από αυτήν, άλλο τόσο ευλογημένος βγαίνεις.

Αφιερωμένο στη δική μου ηρωίδα. Σε μια ξεχωριστή μαχήτρια της ζωής.

Στην αδελφή μου..

Και την ευχαριστώ, γιατί αφήνοντάς με να δω μέσα από τα δικά της μάτια τον καρκίνο.. έγινα κι εγώ καλύτερος άνθρωπος. Έμαθα δίπλα της να σκέφτομαι και να προσεύχομαι για τον συνάνθρωπο.

Έμαθα κοντά της πως η ζωή είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμα και ακόμη και αν κάποιοι λένε πως είναι γραμμένη στη μοίρα του καθενός η κάθε δοκιμασία που περνάει.. εγώ αρνούμαι να το ενστερνιστώ.

Γιατί ακόμη κι αν η μοίρα έγραψε με μαύρο μελάνι στις σελίδες της ζωής της, εγώ αυτές τις σελίδες τις σκίζω! Τις σκίζω εδώ και τώρα και αγοράζω καινούργιο βιβλίο! Και πολλά στυλό.  Πολλά και πολύχρωμα! Κάθε μέρα της ζωής της να την υπογράφει και με άλλο χρώμα! Όπως εκείνη και ο καθένας από μας έχει δικαίωμα να την ονειρεύεται!

Πηγή : loveletters.gr