Με ρώτησε κάποιος, τι σου ήμουν …

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Με ρώτησε κάποιος, τι σου ήμουν …

Πριν του πω “τίποτα” έκλεισα μια στιγμή τα μάτια και χάθηκα στο δικό μας “τίποτα”.

Εκείνο που μέσα του δεν πέρναγε στιγμή που να μην σε σκεφτώ.
Ό,τι και να μου συνέβαινε, καλό, κακό, αστείο, αδιάφορο, ήσουν ο μόνος που ήθελα να το μοιραστώ.
Ήσουν χαραγμένος μέσα μου, πριν χαραχθείς πάνω μου.
Ήσουν η ασφάλειά μου ακόμα και χιλιόμετρα μακριά.
Ήσουν οι λέξεις, το άρωμα και το χαμόγελό μου.
Ήταν αυτό που ποτέ καμία λέξη δεν μπόρεσε να περιγράψει καλύτερα από το “χημεία”.
Ναι, αυτό υπήρξαμε. Η πιο αταίριαστη, ετερόκλητη, ακαταμάχητη χημεία.
Ήσουν πάντα το “λίγο ακόμα” μου.
Ό,τι κι αν ήταν αυτό.
Η αγκαλιά σου, οι κουβέντες μας, ακόμα και οι καβγάδες μας.
Πάντα λίγο ακόμα θα σου ζητούσα.
Ακόμα στο λίγο ακόμα θα έμενα, αν ήσουν εδώ.

Και τώρα, που δεν είσαι … Ξέρω!
Ξέρω πως όλοι φεύγουν και μαζί οι στιγμές τους.
Ξέρω πως όλοι είναι εκεί, μέχρι να αντικατασταθούν.
Εκτός από κάτι παράξενα τυπάκια, που είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.Και τελικά, εσύ ήσουν ο κανόνας κι εγώ η εξαίρεση.
Εγώ ήμουν το “εδώ” κι εσύ το “πουθενά”.

Και κάπου εκεί.. άνοιξα τα μάτια, και ψιθύρισα εκείνο το “τίποτα” στην ερώτηση κάποιου περαστικού.

Τι σου ήμουν …

loveletters.gr