Μην ξεχνάς ποτέ εκείνον που στάθηκε δίπλα σου!

Ποτέ να μην ξεχνάς όσους μπήκαν ασπίδα στις στραβές σου. Γιατί κανείς δεν είναι δεδομένος και περισσότερο, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να γίνεται βράχος για να ξεσπάς πάνω του, παρά μόνο αν το θέλει.

Κι αν η ζωή σου έδωσε τέτοιους ανθρώπους, μάθε να τους κρατάς ψηλά. Μάθε σε κάθε ευκαιρία να τους χαρίζεις το σεβασμό και την αγάπη που αξίζουν.

Γιατί γέμισε ο κόσμος από δήθεν κι άδειασε από ειλικρίνεια. Γιατί η αποξένωση χαρακτηρίζει τα πάντα γύρω μας. Γιατί ξεχάσαμε να δίνουμε και μόνο απαιτούμε.

Κι αν είσαι απ’ τους τυχερούς που βρέθηκε ένας ώμος να ξαποστάσεις, να ανασάνεις, ποτέ μα ποτέ, μη θεωρήσεις πως στην επόμενη γωνία της ζωής θα βρεθεί κι άλλος. Μείναν λίγοι οι αυθεντικοί, οι θαρραλέοι, που νοιάζονται. Ελάχιστοι αυτοί που δεν οδηγούνται από προσωπικά οφέλη και δεύτερες σκέψεις.

Γι αυτό ανταπόδωσε όσο μπορείς, ό,τι μπορείς, σε όποιον ανιδιοτελώς, ανέχτηκε τον κακό σου εαυτό. Κι αν φοβάσαι με λόγια να εκφράσεις τη γαλήνη που σου χαρίζει, δείξτο. Με χαμόγελα, με πράξεις απλές, καθημερινές, χαλαρές. Άλλωστε δε χρειάζεται η υπερβολή όταν είσαι αληθινός.

Θυμήσου απλά, πόσες φορές, δε βρέθηκε κανείς να αφουγκραστεί την αγωνία σου, να κατανοήσει τη μοναξιά και τα γιατί σου και θα καταλάβεις πως αν κάποιος σου απλώνει το χέρι για να στηριχτείς, είναι ένα ανεκτίμητο δώρο. Και κάπως έτσι, απλά, αυθόρμητα, η ψυχή σου θα γεμίσει ευγνωμοσύνη, γιατί τελικά, ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που αξίζουν αυτό το ευχαριστώ, που έχει σχηματιστεί στο μυαλό σου και δειλά ετοιμάζεται να ειπωθεί…

Γράφει η Λιάνα

loveletters