Ξέρω κάτι ζευγάρια θλιβερά, που τους ένωσε το «πρέπει»

Ξέρω κάτι ζευγάρια, που δεν έχουν ιδέα γιατί είναι μαζί, πού η λέξη “μαζί ” τους είναι εντελώς άγνωστη.
Ξέρω κάτι ζευγάρια, που αποτελούνται από δυο ξεχωριστές και διαφορετικές μονάδες, που κινούνται παράλληλα και δεν εφάπτονται ποτέ και πουθενά.

Ξέρω κάτι ζευγάρια, που το κρεβάτι τους αντί για έρωτα, μυρίζει μούχλα, θάνατο και ναφθαλίνη.
Ξέρω κάτι ζευγάρια, που ο ένας δεν ξέρει το χρώμα των ματιών του άλλου.
Ζευγάρια, που δεν ξέρει ο ένας τι αγαπά ο άλλος, δεν ξέρει τι ονειρεύεται, δεν ξέρει τι ποθεί και τι επιθυμεί.

Ζευγάρια, που αγκαλιάζουν τα εγώ κι όχι το εμείς.
Που αγαπούν τους εαυτούς τους κι όχι τον σύντροφο τους.
Που ενώνονται, αραιά και που και που, για να ξεκαυλώσουν κι όχι γιατί αποθυμιούνται.

Που κάνουν πράξεις και μετρούν λογαριασμούς, όταν μένουνε οι δυο τους στο σαλόνι κι ούτε που τους περνάει από το κεφάλι, να κάνουν μια αγκαλιά.
Που κάνανε παιδιά και τα διδάσκουν μοναξιά, συμβιβασμό και φτήνια.

Ξέρω κάτι ζευγάρια, αταίριαστα, αδιάφορα, κι αξιολύπητα.
Ξέρω κάτι ζευγάρια, που αποτελούνται από δυο ξένους, από δυο άγνωστους, από δυο σακατεμένους.
Που ζευγαρώσανε με γνώμονα το “πρέπει.”
Που έχουν υπογράψει εμπορικές συμβάσεις, γραμμάτια και συμβόλαια αισχρά.

Που είναι ζευγάρια, μονάχα στα χαρτιά.
Που επειδή τρώνε, καταναλώνουν, επισκέπτονται ταβέρνες, πίνουν, αναπνέουν, αγοράζουν, περπατάνε και πηγαίνουν τουαλέτα, νομίζουν οι αθεόφοβοι πως είναι ζωντανοί…

Εκείνοι, αυτοσυστήνονται τρομάρα τους, ως ζευγάρι..
Εγώ τους λέω φρικτούς, φτηνούς και τραγικούς.
Εγώ τους λέω νεκρούς, που τόλμησαν βγουν για λίγο έξω απ΄ τους τάφους τους.

Πηγή : loveletters.gr, Γιώργος Καραγεώργος