Οι δύσκολες στιγμές είναι ένα μάθημα, ένας τρόπος να καταλάβουμε πως μέσα από τον πόνο έρχεται η χαρά

Λένε για κάποιον αγρότη που είχε ένα άλογο γέρικο πια και σχεδόν τυφλό.

Εξ αιτίας κάποιας φριχτής απροσεξίας, το άλογο έπεσε σε ένα πηγάδι έξω από το χωριό. Ο αγρότης άκουσε το χλιμίντρισμά του ζώου κι έτρεξε να δει τι συνέβαινε.
Στενοχωρήθηκε όταν είδε τον πιστό του υπηρέτη σε αυτήν την κατάσταση και προσπάθησε να το βγάλει από το πηγάδι. Τράβηξε τα χαλινάρια με όλη του τη δύναμη, έσπρωξε το άλογο από κάτω- μέχρι που προσπάθησε να χρησιμοποιήσει ως μοχλό ένα μακρύ κοντάρι, για να το βγάλει από την παγίδα που είχε πέσει. Αν υπήρχε λύση. Ήταν αδύνατον…

Αφού ανέλυσε προσεκτικά την κατάσταση, αποφάσισε πως δεν υπήρχε κανένας τρόπος γα να σώσει το καημένο το ζώο, κι ότι καλύτερα ήταν να το θυσίαζε. Ο αγρότης φώναξε τους γείτονες του και αφού τους ενημέρωσε για το τι συνέβαινε, τους ζήτησε βοήθεια για να θάψουν το άλογο στο ίδιο το πηγάδι που είχε πέσει. Αν άρχιζαν να ρίχνουν χώμα επάνω του γρήγορα και όλοι μαζί, το άλογο δεν θα υπέφερε για πολύ ακόμη.

Όλοι δέχτηκαν να διαθέσουν τα χέρια , τα φτυάρια και το χρόνο τους για να βοηθήσουν το γείτονα και το άλογο του. Στην αρχή, το άλογο μούγκριζε αγριεμένο κάθε φορά που το χώμα έπεφτε στην πλάτη του. Ωστόσο, καθώς ο αγρότης και οι γείτονες του συνέχιζαν να ρίχνουν χώμα , το άλογο κατάλαβε πως, αν έβαζε δύναμη, μπορούσε να τινάξει το χώμα από πάνω του. Ξανά και ξανά, το ζώο δεχόταν ποσότητες από χώμα, και ξανά και ξανά τιναζόταν και το ξεφορτωνόταν. Το χώμα μαζευόταν στο βάθος του πηγαδιού και το άλογο που κλωτσούσε και αναπηδούσε συνέχεια, άρχισε να ανεβαίνει άθελά του πάνω στο νέο επίπεδο του πάτου. Δεν είχε σημασία ο πόνος των χτυπημάτων από το χώμα και τις πέτρες, ούτε η ασφυκτική κατάσταση, το άλογο πάλευε με τον πανικό και συνέχιζε να τινάζεται, καθώς τα πόδια του πατούσαν όλο και πιο ψηλά.

Οι άνθρωποι , έκπληκτοι, είδαν τι γινόταν, κι αυτό τους ενθάρρυνε να συνεχίσουν να φτυαρίζουν με καινούργια δύναμη. Έφτασε κάποια στιγμή που το πηγάδι είχε γεμίσει τόσο με το χώμα που το άλογο τίναζε από τη ράχη του, ώστε χρειάστηκε μόνο ένα μικρό πήδημα για να βγει μια και καλή από το πηγάδι. Το χώμα που προοριζόταν να γίνει τάφος του έγινε τελικά η σωτηρία του, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο το ζώο αντιμετώπισε την κατάσταση ακολουθώντας το ένστικτό του. Ο αγρότης κατάλαβε πόσα ακόμη είχε να μάθει από το γέρικο άλογο του, κι άρχισε να ξαλαφρώνει την πλάτη του από κάποια πράγματα και να μην το δυσκολεύει….

Σε αυτή την ιστορία παρατηρούμε πως μια απροσεξία, ένα λάθος μπορεί να σου κοστίσει τη ζωή. Στην προκειμένη περίπτωση η απροσεξία του αλόγου καθιστά τη ζωή σε κίνδυνο. Το άλογο το έκανε επίτηδες; Όχι. Ήταν σχεδόν τυφλό. Το έκανε άθελά του. Κάπως έτσι και εμείς οι άνθρωποι συμπεριφερόμαστε απρόσεκτα, κάνουμε λάθη που μπορούν να μας στοιχίσουν μια σημαντική σχέση , μια δουλειά, μια ευκαιρία που άθελα μας δεν αρπάξαμε. Το άλογο όμως δεν έμεινε στην απροσεξία του.

Πάλεψε και προσπάθησε να ανέβει το πηγάδι και να συναντήσει ξανά τον αγαπημένο του αγρότη έχοντας μια ακόμη ευκαιρία για ζωή. Κάπως έτσι και εμείς, αντί να απογοητευόμαστε από τα λάθη μας και να βουλιάζουμε στη ματαιοδοξία και στο συναισθηματικό θάνατο, μπορούμε να βρούμε την «κρυμμένη από το χώμα» ψυχική μας δύναμη και να συνεχίζουμε να ζούμε.

Ο αγρότης δείχνει την αγάπη του προς το άλογο του , παλεύει να το σώσει. Βάζει όλη του τη δύναμη. Με θάρρος και πίστη πως θα καταφέρει να επιβιώσει το άλογο τραβάει τα χαλινάρια του. Πιστεύει πως έχει τον έλεγχο της κατάστασης. Η λογική του ,όμως, υπερισχύει, καθώς αναλύει την κατάσταση και παίρνει την απόφαση να θυσιάσει το ζώο του. Κάποιες φορές στη ζωή μας, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποδεχόμαστε κάθε οδυνηρή κατάσταση πέρα από το να αντιδράμε και να την ελέγχουμε. Η οδυνηρή κατάσταση για τον καθένα είναι διαφορετική. Ένας άνθρωπος μπορεί να πονάει εξ’ αιτίας της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου και κάποιος άλλος εξ αιτίας της απώλειας της εργασίας του.

Κάθε κατάσταση είναι σεβαστή. Ο αγρότης χάνοντας τον έλεγχο της κατάστασης, εμπιστεύεται τους γείτονες του. Όταν δεν έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε εμπιστευόμαστε όσους είναι δίπλα μας. Είναι τόσο σημαντικό στις δύσκολες στιγμές μας ζητάμε βοήθεια. Το να ζητάς βοήθεια δείχνει τη δύναμή σου και τη θέληση σου να συνεχίσεις-δεν δείχνει ότι είσαι αδύναμος. Όλοι λοιπόν, ο αγρότης και οι γείτονες προσπαθούν να θάψουν το άλογο, ωστόσο η ζωή τους εκπλήσσει καθώς το άλογο μηχανεύεται τρόπους για να ανέβει το πηγάδι.

Παρότι πιστεύουμε ότι καθορίζουμε το πεπρωμένο μας και το πεπρωμένο των άλλων, η ζωή έχει μια θαυμαστή ικανότητα να μας εκπλήσσει διαρκώς και να μας αποδεικνύει πόσο απρόβλεπτη είναι!

Δεν χρειάζεται να χάνουμε την ελπίδα μας. Ούτε ο αγρότης ούτε το άλογο την έχασε.
«Να ρέεις απαλά μέσα από τη ζωή».

Μερικές φορές, όπως αναφέρει και ο Χόρχε Μπουκάι, με το να τραβάς το σχοινί δεν καταφέρνεις απολύτως τίποτα. Όταν χρησιμοποιήσεις τη λογική σου θα δεις πως υπάρχουν και άλλοι τρόποι να βγεις από το πηγάδι.

Όποια δύσκολη κατάσταση κι αν βιώνουμε είναι ένα μάθημα, ένας τρόπος να καταλάβουμε πως μέσα από τον πόνο έρχεται η αληθινή χαρά. Μπορούμε να αφήσουμε τη ζωή να ρέει μέσα από εμάς. Μόνο τότε θα νιώσουμε ελεύθεροι.

Από την Αλίκη Συμεωνίδου / Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ «Βασίσου Πάνω Μου» Εκδόσεις opera Πηγή : enallaktikidrasi.com