Οι καλοί άνθρωποι είναι συχνά κακοί για τον εαυτό τους

Από τις απαρχές της ανθρώπινης ύπαρξης συναντάται το καλό και το κακό, αυτό το δίπολο που διακατέχει τη ζωή και το είναι μας.

Είναι τελικά στοιχείο της φύσης μας ή είναι κάτι που προϋπάρχει αυτής; Ποιος είναι ο καλός και ποιος είναι ο κακός άνθρωπος ; Μπορεί κανείς να απαντήσει με σαφήνεια; Και άντε για τον κακό πολλά έχουν ειπωθεί και άλλα τόσα έχουμε βιώσει όλοι στην καθημερινότητά μας. Με τον καλό έχει κανείς ασχοληθεί; Ποιος είναι πραγματικά αυτός ο γνωστός –άγνωστος καλός άνθρωπος;

Είναι ο χαμογελαστός άνθρωπος της διπλανής πόρτας που μιλάει χαμηλόφωνα, αυτός που πάντα μας εξυπηρετεί; Είναι η καλή σύζυγος-μητέρα που δίνει καθημερινά το είναι της για την οικογένεια της; Είναι η καλή δασκάλα που φέρεται με ευγένεια στους μαθητές της; Είναι ο καλός γείτονας που είναι stand by όταν και όποτε τον χρειαστούμε; Είναι ο καλός εργοδότης; Πόσοι άλλοι καλοί……..

Ωστόσο, υπάρχει και μια άλλη άγνωστη πτυχή που κανείς δεν αναλογίστηκε. Οι καλοί άνθρωποι είναι καλοί για τους άλλους και όχι για τους εαυτούς τους. Αναλώνονται συναισθηματικά και ψυχικά στις επιταγές του «πρέπει» και του κοινωνικού status quo. Επωμίζονται τα άγχη, τις ενοχές και τα λάθη των άλλων αλλά δεν γεύονται ποτέ τις επιτυχίες τους. Αδυνατούν να εκφράσουν τις απόψεις , τις προθέσεις και τις επιθυμίες τους. Ποδοπατούνται και ισοπεδώνονται αλλά υπομένουν. Φοβούνται την κριτική και την απόρριψη γι αυτό σιωπούν.

Τελικά η καλοσύνη έχει βιολογικές καταβολές ή καθορίζεται από τις κοινωνικές συνθήκες;

Το προσωπείο του καλού είναι γι αυτούς μηχανισμός άμυνας , καθώς ποτέ δεν ανέπτυξαν ένα ισχυρό ΕΓΩ. Είναι μια βακτηρία για να ισορροπήσουν ανάμεσα στην απόρριψη και την αποδοχή των συνανθρώπων τους που δεν μπορούν να έχουν με άλλο τρόπο. Ακολουθούν την ομάδα σαν μάζα και φτάνουν σε σημείο να είναι δουλικοί . Διακατέχονται από συμπλέγματα κατωτερότητας και αναζητούν τη στοργή και τη θαλπωρή που ποτέ δεν βίωσαν. Η καλοσύνη παύει λοιπόν να είναι μια αυθόρμητη και πηγαία εκδήλωση ανθρωπιάς και μετατρέπεται σε βαρύ φορτίο που διακατέχει την προσωπικότητά τους. Το ΕΓΩ τους υποφέρει αλλά το ΥΠΕΡΕΓΩ δεν επιτρέπει την κατάρρευση. Παραμένουν λοιπόν δέσμιοι του ΕΓΩ και της ανασφάλειας τους.

Ο καλός άνθρωπος, αυτό το εξιλαστήριο θύμα θα καταφέρει να επιβιώσει; Η απάντηση είναι ΝΑΙ. Η αλήθεια θα πληγώνει και θα τραυματίζει καθημερινά τον ψυχισμό του αλλά δεν θα της επιτρέπει να αναδυθεί. Το μέλλον γι’ αυτόν αδιάφορο. Ίδωμεν…

Πηγή: themamagers.gr