Οι μεγάλες αγάπες, δεν τελειώνουν ποτέ.

Δεν τελειώνουν οι μεγάλες αγάπες. Λένε πως δεν γίνεται να βγάλεις για πάντα από μέσα σου κάποιον που αγάπησες, που του χάρισες κομμάτια σου, αισθήματα και στιγμές. Λένε πως δεν γίνεται να πάρεις πίσω το κομμάτι της καρδιά σου που του δώρισες. 

Είναι απ’ τα δώρα που δεν επιστρέφονται. Δικά του εσαεί κι ας έχεις σβήσει τα φώτα κι ας τα έχεις αφήσει να σκονίζονται με την ελπίδα να ξεχάσεις και την ύπαρξή τους. Δικά σου, απόλυτα δικά σου δεν θα γίνουν ποτέ πια.

Προσπάθησα να πνίξω σε λίμνες από δάκρυα, όλα τα σ’ αγαπώ που σου φώναξα. Προσπάθησα να κρύψω στα σκοτάδια της ψυχής μου, το φως απ’ τα μάτια σου, τον ήχο του γέλιου σου, τη μέθη απ’ το άρωμα του κορμιού σου. Προσπάθησα να ξεχάσω στιγμές, να σβήσω μνήμες, να διαγράψω όνειρα. Προσπάθησα κι ας έπεφτα κάθε φορά σε τοίχο, σ’ έναν τοίχο που ριχνόμουν με μανία σε μια προσπάθεια να σε ξεχάσω, σε μια προσπάθεια να βρω ξανά τον εαυτό μου χωρίς εσένα. Έναν εαυτό που σου χάρισα, κομμάτια του που πήρες φεύγοντας…

Δεν τελειώνουν οι μεγάλες αγάπες. Λένε πως δεν γίνεται να βγάλεις για πάντα από μέσα σου κάποιον που αγάπησες, που του χάρισες κομμάτια σου, αισθήματα και στιγμές. Όσο κι αν προσπαθώ δεν φεύγεις από μέσα μου, όσο κι αν προσπαθώ δεν βρίσκω τίποτα να γεμίζει τα κενά που άφησες πίσω, όσο κι αν προσπαθώ δεν υπάρχει τίποτα να δίνει χρώμα στα σκοτάδια που με βύθισες.

Δεν τελειώνουν οι μεγάλες αγάπες κι εγώ εδώ, ακόμη ανασαίνω για σένα…

Κική Γιοβανοπούλου, loveletters.gr