Οι Πανελλήνιες και η Πενικιλίνη

Ξέρω ένα παιδί. Που στον απόηχο ακόμη της πιπίλας, αιφνιδιασμένο από την αγριότητα των σύγχρονων επιταγών που δεν νιώθουν από ραχάτι, σερνάμενο από την βρεφική του ακόμη κόμη έξω από την μακαριότητα, κλήθηκε να πάρει φόρα και να διανύσει τον ακάνθινο μαραθώνιο του σχολείου. Για να φτάσει κάποτε να σκαρφαλώσει, με απαλά ακόμη τα όνυχα και στα όρια των αντοχών, τον Γολγοθά των Πανελλαδικών Εξετάσεων.

Μελέτησε ξανά και ξανά σελίδες τόσο προσκολλημένες πάνω του καθημερινά, που εκδικούνταν προκαταβολικά αυτές και τα μυριάδες παρεπόμενά τους με τον εξής τρόπο: νοερά τις έβλεπε ηδονικά φλεγόμενες στο προαύλιο κάποιου σχολείου. Και αυτό το αίσθημα πρωθύστερης λύτρωσης τον τροφοδοτούσε αντοχή.

Αποστήθισε λοιπόν μέχρι ναυτίας, συχνά κυριολεκτικής. Ξενύχτησε πάνω από γραπτά που η κόπωση τα μετέτρεπε σε ιερογλυφικά πότε πότε που όμως έπρεπε να αποκρυπτογραφήσει πάραυτα. Δοκιμάστηκε σε φροντιστήρια, Ιδιαίτερα και σχολικές αίθουσες, με νύχια φαγωμένα ως τη σάρκα και δόντια φέροντα ρωγμώδη κατάγματα.

Κονταροχτυπήθηκε με τις πιθανότητες και τα έβαλε με το θηρίο που λέγεται απρόβλεπτο, τρία τέσσερα μόλις πρωινά της μακράς και συνάμα σύντομης ζωής του. Όσο κράτησαν οι Πανελλαδικές. Αυτές οι επί τόσες δεκαετίες εθνικά κεφαλαίες και τις, τούτες τις μέρες, τόσο πανταχού παρούσες.

Στο μεταξύ και μέχρι την σημερινή τελική ετυμηγορία, οι προσδοκίες μιας οικογένειας συνήθως πια ξεπαραδιασμένης βύθισαν τα νύχια βαθύτερα στην σάρκα και έκαναν τα δόντια να τρίζουν θορυβωδέστερα. Υπό την απειλή του τι μέλλει γενέσθαι, όπως αυτό αποτυπώνεται στις Βάσεις. Στην απειλή με τη μορφή ενός αυθαίρετου αριθμητικού συστήματος. Την γαλανόλευκη σύμβαση, την πιο αμείλικτη και από τον χρόνο.

Ξέρω ένα παιδί. Αυτό που σήμερα θα αναζητήσει στις λίστες των Βάσεων τα θεμέλια για το οικοδόμημα της ζωής του. Ένα παιδί σε αναζήτηση του πλέον αυτονόητου: Ενός καλύτερου αύριο. Μιας πορείας κεφαλαίας.

Και η ζωή συνεχίζεται.

Μόνο που μέσα σε αυτή τη συνέχεια, μια παράλληλη μετάλλαξη συντελείται. Αργά, λόγω σκοπέλων που θέλουν ιστορική αναδρομή πολλών σελίδων για να αναλυθούν δεόντως, αλλά αποτελεσματικά όπως κάθε γνήσια επανάσταση. Πάντως συντελείται.

Και θα έρθει μια στιγμή που η πρόσβαση στην γνώση θα είναι παντελώς ελεύθερη, διαθέσιμη όπως ο αέρας και αναγνωρισμένη όπως κάθε ανθρώπινη στοιχειώδης ανάγκη.

Ήδη, σε εκπαιδευτικά ιδρύματα παγκοσμίου κύρους σηκώνει λευκή σημαία και προσκαλεί χωρίς τις σκληροπυρηνικές προϋποθέσεις που εξακολουθούν να επιβάλλονται από τα τρέχοντα κριτήρια της Ψωροκώσταινας. Και αυτό που προς το παρόν είναι ζητούμενο σε επίπεδο ατομικό, θα γίνει αρετή πανανθρώπινη και θα ακούει στο όνομα Φιλοσοφία.

Και τα βιογραφικά θα οφείλουν να περιγράφουν προσωπικότητες, όχι να φέρουν γαλόνια.

Στο μεταξύ, βέβαια, στομάχια θα έχουν σφιχτεί, απελπισίες θα έχουν παρηγορηθεί με την υπόσχεση μιας ρέμπελης (δηλαδή αναλωμένης) φοιτητικής ζωής, χρόνιες νευρώσεις θα έχουν καταχωρηθεί σε ιατρικούς φακέλους, εφηβικά καταθλιπτικά επεισόδια ή ακόμη και αυτοχειρίες θα έχουν καταγραφεί, ζωές θα έχουν ματαιωθεί, όνειρα θα έχουν υποστεί σύνθλιψη.

Ζούμε σε εποχές εγκυμονούσες τέτοιες μεταβολές που σε κάνουν να αναρωτιέσαι ρητορικά, τούτο: Πόσες περίλαμπρες ζωές πήγαν χαμένες προτού να βρεθεί κάτι τόσο αυτονόητο, όσο η πενικιλίνη;

Πηγή: https://www.naftemporiki.gr/opinion/1724969/oi-panellinies-kai-i-penikilini/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=oi-panellinies-kai-i-penikilini