Οι πιο σκληρές αλήθειες της μητρότητας

Η μητρότητα είναι υπέροχη. Σε αυτό, συμφωνούμε όλες όσες την βιώσαμε! Ωστόσο, παρόλο που συχνά ντρεπόμαστε να το ομολογήσουμε, δεν είναι όλα πάντα ρόδινα. Ίσως είναι παρεξηγήσιμο να παραδεχτεί μία μαμά ότι κάποιες φορές περνάει δύσκολα, ότι κλαίει ή νιώθει μόνη της, ή πως κάποιες φορές το μόνο που θέλει είναι λίγες στιγμές μόνη με τον εαυτό της!

Η αλήθεια, όμως, είναι πως κάθε γυναίκα που γίνεται μαμά αισθάνεται κάποιες φορές έτσι. Μία σκληρή αλήθεια των εργαζόμενων μαμάδων που δεν έχουμε χρόνο για τον εαυτό μας, των μαμάδων που μένουν σπίτι με τα παιδιά και νιώθουν απομονωμένες και μπουχτισμένες, εκείνων που έχουν δύσκολη εγκυμοσύνη ή ακόμα πιο δύσκολη λοχεία.

Και το παρακάτω κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλες εμάς που κάποια (ή κάποιες) στιγμές αισθανθήκαμε την σκληρή όψη της μοναξιάς στην μητρότητα.

Οι πιο σκληρές αλήθειες της μητρότητας

«Παρακάτω θα διαβάσετε μερικές σκληρές αλήθειες για την μητρότητα. Για κάποιες δεν νιώθω περήφανη, ενώ κάποιες άλλες ντρέπομαι να τις ομολογήσω ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό.

Ας ξεκινήσουμε από την πρώτη: ποτέ δεν άνηκα στην κατηγορία των γυναικών που ήθελαν πάση θυσία να γίνουν μητέρες. Απεχθανόμουν να φυλάω τα παιδιά των φίλων ή των συγγενών μου, ενώ δεν με συγκινούσε ιδιαίτερα η θέα ενός χαριτωμένου μωρού. Ωστόσο, οι περισσότεροι άνθρωποι που με γνωρίζουν με θεωρούσαν ζεστή και τρυφερή και υποστήριζαν ότι θα γίνω πολύ καλή μαμά. Μόνο όσοι ήταν πραγματικά κοντά μου μπορούσαν να καταλάβουν πως η μητρότητα δεν ήταν ποτέ στις προτεραιότητές μου.

Στα 30 μου γνώρισα τον σύντροφό μου. Στα 35, κι ενώ πολλοί υποστήριζαν πως ήμουν ήδη μεγάλη, παντρευτήκαμε. Κανείς από τους δυο μας δεν ήταν σίγουρος πως θέλουμε παιδί, χωρίς όμως να το αποκλείουμε κιόλας. Έτσι, αποφασίσαμε να το αφήσουμε στη φύση!

Ο γυναικολόγος μου, λόγω κάποιων προβλημάτων που είχα αλλά και λόγω ηλικίας, μας έδινε πιθανότητες 11% να μείνω έγκυος. Ο Θεός, όμως, είχε άλλα σχέδια κι έτσι, στις 18 Αυγούστου, μάθαμε πως το μωρό μας θα ήταν σύντομα κοντά μας.

Έκτοτε, με κυρίευσε ενθουσιασμός! Φανταζόμουν πως οι επόμενοι εννιά μήνες θα ήταν ονειρεμένοι με μένα να χαϊδεύω την κοιλιά μου και να τραγουδάω νανουρίσματα στο αγέννητο παιδί μου. Ονειρευόμουν, επίσης, πως μόλις ερχόταν το μωρό, θα γνώριζα άλλες μαμάδες, θα μοιραζόμασταν κοινές εμπειρίες και πως με τη βοήθειά τους θα φρόντιζα με τον καλύτερο τρόπο το μικρό μου αγγελούδι. Η τρυφερή και ονειρική ιστορία που είχα πλάσει στο μυαλό μου, όμως, κατέρρευσε πολύ νωρίς και η δεύτερη σκληρή αλήθεια ήταν έτοιμη να μου αποκαλυφθεί.

Τελικά, 32 εβδομάδες και 2 μέρες μετά, γέννησα ένα πανέμορφο αγοράκι. Η χαρά μου ήταν στιγμιαία, αφού κανείς δεν μπορούσε να μας επιβεβαιώσει πως θα καταφέρει να ζήσει. Οι επόμενοι δύο μήνες, όπου ο γιος μας βρισκόταν στη θερμοκοιτίδα, ήταν οι σκληρότεροι της ζωής μου! Ο άντρας μου και η μητέρα μου με στήριξαν όσο κανείς και τους ευγνωμονώ, αλλά η όλη διαδικασία με έκανε να κλειστώ ακόμα περισσότερο στον εαυτό μου.

Η εγκυμοσύνη μου ήταν πολύ δύσκολη και την πέρασα σχεδόν εξολοκλήρου στο νοσοκομείο. Οι ναυτίες και οι εμετοί ήταν συνεχόμενοι με αποτέλεσμα τόσο εγώ όσο και ο άντρας μου να χάσουμε πολλά κιλά, αφού μαγειρεύαμε μόνο ελαφριά γεύματα που δεν θα μου προκαλούσαν ναυτία. Απομονώθηκα από τους φίλους και τους συγγενείς μου και, παρόλο που ο σύντροφός μου ήταν πλάι μου, ένιωθα πιο μόνη από ποτέ.

Τρίτη σκληρή αλήθεια: η μοναξιά μου έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο μόλις γέννησα. Πέρναγα τον περισσότερο χρόνο στο νοσοκομείο, αντλώντας γάλα για το νεογέννητο αγοράκι μου και περιμένοντας με αγωνία να το δω και να μάθω τα νέα του.

Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά και δυο μήνες αργότερα επιστρέψαμε όλοι μαζί στο σπίτι. Η αγωνία και ο φόβος μου για το μωρό ήταν τόσο έντονος που σχεδόν υπερκάλυψε την χαρά της μητρότητας. Τον παρακολουθούσαμε συνέχεια και προσευχόμασταν να ξεπεράσει όλους τους κινδύνους που ελλόχευαν.

Εντωμεταξύ, γνώρισα κι άλλες μαμάδες με μωρά και, παρόλο που προσδοκούσα να κάνω νέες φίλες, να μοιραστώ τις αγωνίες μου και να σταματήσω να νιώθω απομονωμένη και μόνη, τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα! Το αγοράκι μας, λόγω της προωρότητας, έκανε τα πάντα πιο αργά. Ανάμεσα σε εκείνον και τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του υπήρχε αναπτυξιακό χάσμα! Κάθε φορά που επέστρεφα από την παιδική χαρά ή το πάρκο, έκλαιγα με λυγμούς νιώθοντας ακόμα μεγαλύτερη αγωνία για τον μικρό αλλά και ακόμη περισσότερη μοναξιά.

Όσο κι αν προσπαθούσα να αντισταθώ στην απόγνωση και τη μοναξιά και να παίρνω δύναμη από το γλυκό χαμόγελο του γιου μου, η αλήθεια είναι πως απομονώθηκα κι άλλο. Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει πώς είναι να περνάς τις μέρες σου σε γιατρούς και νοσοκομεία κάνοντας συνεχώς εξετάσεις αίματος στο παιδί σου. Κανείς, επίσης, δεν μπορούσε να καταλάβει πώς ήταν να μένω ξάγρυπνη κάθε νύχτα τσεκάροντας διαρκώς τη θερμοκρασία του μικρού.

Και όλα αυτά δεν τα γράφω για να με λυπηθείτε αλλά για να απευθυνθώ σε όλες τις μόνες μαμάδες εκεί έξω!

Κάποιες μπορεί να έχετε περάσει εξίσου δύσκολα με μένα και κάποιες ακόμα δυσκολότερα! Ίσως διαβάζετε αυτές τις γραμμές, μαμάδες που δουλεύετε και δεν έχετε ελεύθερο χρόνο για τους φίλους σας ή μαμάδες που μένετε όλη μέρα σπίτι με τα παιδιά και νιώθετε μόνες και θλιμμένες. Απευθύνομαι, λοιπόν, σε όλες εσάς με μία έκκληση: ας αρχίσουμε να είμαστε ειλικρινής με το εαυτό μας και με τους άλλους, κι ας μοιραζόμαστε τα δύσκολα σημεία της μητρότητας χωρίς ντροπή. Ίσως έτσι, η μοναξιά μας αρχίσει να απενοχοποιείται και να εξασθενεί…»

Πηγή: mama365.gr