Η 12χρονη Αρεζού μιλάει στα «ΝΕΑ» για την οδύσσεια της προσφυγιάς από το Μαζάρ-ι-Σαρίφ στη Μόρια, την υποτροφία που έλαβε για το Διεθνές Σχολείο της Βοστώνης και τα σχέδιά της για μέλλον – «Ιστορίες όπως αυτή της Αρεζού, δίνουν ελπίδα», λέει η μητέρα της, Μαριάμ

Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Αφγανιστάν μαζί με την οικογένειά της όταν ήταν μόλις έξι ετών. Τρία χρόνια μετά, το 2019, έφτασε με μία βάρκα στη Λέσβο και τώρα στα 12 της χρόνια ετοιμάζεται για ακόμη ένα ταξίδι, αυτή τη φορά στη Βοστώνη, όπου έλαβε υποτροφία για το Διεθνές Σχολείο. Το όνειρό της να σπουδάσει μόλις άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά.

Ο λόγος για την Αρεζού, το χαρισματικό κορίτσι που τις τελευταίες μέρες έχει συγκινήσει χιλιάδες ανθρώπους. Ανάμεσα σε αυτούς και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, η οποία υποδέχθηκε το πρωί της Τετάρτης τη μικρή προσφυγοπούλα με την οικογένειά της στο Προεδρικό Μέγαρο.

Η ιστορία της έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με ό,τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην πατρίδα της, το Αφγανιστάν, μετά την επικράτηση των Ταλιμπάν: κορίτσια αποκλείονται από την εκπαίδευση και γυναίκες χάνουν το δικαίωμα στην εργασία, ζώντας σε καθεστώς φόβου. Στον αντίποδα, λοιπόν, αυτής της ζοφερής κατάστασης είναι το αίσιο τέλος που είχε η περιπέτεια της μικρής Αφγανής, μιας περιπέτειας που ξεκίνησε με το μεγάλο κύμα μετανάστευσης, το 2015, όταν ο πατέρας, η έγκυος μητέρα και η εξάχρονη Αρεζού αποφάσισαν να αφήσουν πίσω τη ζωή τους στην πόλη Μαζάρ-ι-Σαρίφ, καθώς οι απειλές που βίωναν ήταν πλέον καθημερινές.

Με μία βάρκα στη Λέσβο

Πρώτος σταθμός του δύσκολου ταξιδιού ήταν η Τουρκία, όπου τα τέσσερα πια μέλη της οικογένειας – είχε γεννηθεί η μικρή αδελφή της Αρεζού, Αϊλίν – έμειναν περίπου τρία χρόνια. Τον Ιανουάριο του 2019 έφτασε η ώρα να περάσουν στη Λέσβο, μέσα σε μία βάρκα, όπως χιλιάδες άλλοι πρόσφυγες και μετανάστες. «Ηταν βράδυ, όλα γύρω μας ήταν σκοτεινά και μαύρα. Θυμάμαι τη θάλασσα που ήταν κρύα και είχε πολύ αέρα. Καταφέραμε να φτάσουμε στην ακτή το πρωί, ήμασταν μόνοι, κανείς δεν γνώριζε ότι ερχόμασταν», θυμάται το μικρό κορίτσι, μιλώντας στα «ΝΕΑ». Εξι μήνες έμειναν στον καταυλισμό της Μόριας και μετά εγκαταστάθηκαν σε διαμέρισμα με την υποστήριξη της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.

Ορεξη για μάθηση

Τι κι αν δε γνώριζε λέξη ελληνικά, η Αρεζού ήθελε από την πρώτη στιγμή να πάει σε ελληνικό σχολείο. Το μεγάλο ενδιαφέρον της για μάθηση ήταν αυτό που έκανε τη μητέρα της, Μαριάμ, να εξαντλήσει κάθε πιθανότητα ώστε η κόρη της να μπει στο σχολείο. Και τα κατάφεραν, καθώς εννέα μήνες μετά το κορίτσι γράφτηκε σε δημοτικό σχολείο της Μυτιλήνης. «Εβλεπα την όρεξή της για μάθηση, διάβαζε ιστορικά βιβλία, είδα πόσο εύκολα – μέσα σε τρεις μήνες – είχε μάθει τα τουρκικά και τι πρόοδο έκανε με την ελληνική γλώσσα κι έτσι αποφάσισα να κοιτάξω τις εκπαιδευτικές ευκαιρίες που θα μπορούσε να έχει η Αρεζού και εκτός των ελληνικών συνόρων», εξηγεί η Μαριάμ. Απευθύνθηκε σε ξένες πρεσβείες στην Ελλάδα, αναζητώντας τις δυνατότητες φοίτησης της Αρεζού στο εξωτερικό. Η απάντηση ήρθε από την πρεσβεία των ΗΠΑ, η οποία και ενθάρρυνε τη 12χρονη να κάνει αίτηση για υποτροφία στο Διεθνές Σχολείο της Βοστώνης. Η επιτυχία της Αρεζού στις εξετάσεις ήταν δεδομένη και τον περασμένο Μάιο η οικογένεια έμαθε ότι η μεγάλη της κόρη έγινε δεκτή με μία πλήρως χορηγούμενη υποτροφία για πενταετή φοίτηση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Μιλώντας ήδη πέντε γλώσσες – φαρσί, νταρί, ελληνικά, αγγλικά και τουρκικά – η Αρεζού μαθαίνει τώρα και γαλλικά, καθώς το σχολείο στο οποίο θα φοιτήσει στην Αμερική είναι δίγλωσσο (αγγλικά-γαλλικά).

Παράδειγμα για το 12χρονο κορίτσι ήταν και είναι η μητέρα της, η οποία πάλεψε για να μπορέσει να πάει σχολείο και να σπουδάσει. «Οι γονείς μου δεν ήθελαν να πάω στο σχολείο. Ηταν η νοοτροπία της εποχής εκείνης. Αγωνίστηκα, όμως, και τα κατάφερα. Και τώρα βλέπω την κατάσταση που επικρατεί στο Αφγανιστάν και θλίβομαι. Ωστόσο, ιστορίες όπως αυτή της Αρεζού, δίνουν ελπίδα», σημειώνει η μητέρα της, η οποία πίσω στην πατρίδα εργάστηκε στον χώρο της εκπαίδευσης, έχοντας παράλληλα έντονη ακτιβιστική δράση, για την οποία, βέβαια, κυνηγήθηκε.

Η γλώσσα

Η εκπαίδευση είναι δικαίωμα, λέει η Μαριάμ, και η γλώσσα είναι σημαντική για να μπορέσει κανείς να ενσωματωθεί: «Γι’ αυτό είναι σημαντικό οι πρόσφυγες που φτάνουν σε μια χώρα να μην περιμένουν τον τελικό προορισμό τους για να μπουν τα παιδιά τους στην εκπαίδευση. Ακόμη και στους ενδιάμεσους σταθμούς, θα πρέπει να κυνηγούν τις ευκαιρίες για να μπορούν τα παιδιά να ενσωματώνονται όσο το δυνατόν γρηγορότερα».

Αυτές τις ημέρες όλη η οικογένεια ετοιμάζει τις βαλίτσες της για την Πορτογαλία, όπου πρόκειται να μετεγκατασταθεί. Λίγες εβδομάδες αργότερα, η Αρεζού θα ανοίξει μόνη της τα φτερά για την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπου θα γνωρίσει νέους ανθρώπους, διαφορετική κουλτούρα. Και μπορεί τα σχέδιά της από δω και πέρα να μην περιλαμβάνουν τη χώρα μας, όμως η 12χρονη δεν ξεχνά την Ελλάδα. «Μέσα από την καρδιά μου θέλω να ευχαριστήσω όλους τους Ελληνες που βοήθησαν και στήριξαν εμένα και την οικογένειά μου όλα αυτά τα χρόνια. Κι όταν πια γίνω γιατρός, όνειρό μου είναι να φτιάξω νοσοκομεία στην πατρίδα μου αλλά και εδώ στην Ελλάδα», λέει συγκινημένη.

in.gr