Ο έρωτας στα χρόνια του κορονοϊού: Δεν αντέχεται ούτε το σπίτι, ούτε ο γάμος…

||| Γράφει ο Ανδρέας Γιουρμετάκης

Έκτη  συνεχόμενη ημέρα στο σπίτι και για πρώτη φορά καταλαβαίνω πόσο αφελές είναι να λέμε για κάποιον που καταδικάστηκε σε πολύχρονη φυλάκιση «έ, καλά και που «έφαγε» είκοσι χρόνια τι έγινε; Σε επτά χρονάκια θα είναι έξω»… Εφτά χρονάκια έ; Όχι επτά μερούλες!…

Αν δεν στερηθείς την ελευθερία, δεν πρόκειται να καταλάβεις πόσο πολύτιμη είναι… Και μιλάμε για «πολυτελή» στέρηση της ελευθερίας στην περίπτωση μας που μας παρέχει την άνεση: να δουλεύουμε από το σπίτι… Να επικοινωνούμε με όποιον θέλουμε σε 24ώρη βάση, χωρίς κόστος σε όποιο σημείο του πλανήτη και αν βρίσκεται, μέσω τηλεφώνου, skype, email και messenger… Να περιηγούμαστε μέσω διαδικτύου σε μουσεία και βιβλιοθήκες και να βλέπουμε ακόμη και θέατρο (Τέχνης) on demand…Να ψυχαγωγούμαστε 24 ώρες το  24ώρο μέσω NOVA, COSMOTE, NETFLIX, τηλεόρασης και ραδιοφώνου… Να τρέχουμε στον διάδρομο, σε προστατευόμενο περιβάλλον και να διατηρούμε  την φόρμα μας… Και να απολαμβάνουμε την ανοιξιάτικη λιακάδα στο μπαλκόνι ή τον κήπο μας!…

Κι όμως δεν αντέχεται!… Ακόμη κι αν προσλαμβάνει κανείς αυτή τη νέα καθημερινότητα ως μια απόδραση από την ρουτίνα της δουλειάς και των απροσμέτρητων (οικονομικών και άλλων) υποχρεώσεων, δεν αντέχεται… Ιδίως, αν έχει συνηθίσει να ζει σε διαρκή κίνηση… Στους ρυθμούς μιας επαγγελματικής ζωής που δεν της αρκεί το 8ώρο και της είναι πολυτέλεια η εργασιακή εβδομάδα των πέντε ημερών…

Βλέπω και πάλι ταινίες που δεν χορταίνω να τις βλέπω ξανά και ξανά (Dolce Vita, Nine, Casablanca, Manhattan, μέχρι και Λουί Ντέ Φινές), ακούω εξαίσιες μουσικές διαβάζοντας ψηφιακά την «Καθημερινή» και τα «Νέα», απολαμβάνω χωρίς άγχος σε ένα ζεστό περιβάλλον τον καφέ μου, ολοκληρώνω σε χρόνο ρεκόρ βιβλία που υπό τις συνήθεις συνθήκες θα έκανα εβδομάδες ολόκληρες να τελειώσω, αλλά όλ’ αυτά τα υπέροχα πράγματα (που μας λείπουν όταν δεν τα έχουμε) δεν μπορούν ν’ αντικαταστήσουν την καθημερινή τριβή της επαγγελματικής ζωής, το δημιουργικό άγχος, τα μικρά ή μεγάλα επαγγελματικά στοιχήματα που κερδίζονται και χάνονται, την πίκρα της ήττας, τη χαρά της νίκης και της δημιουργίας, το break για έναν γρήγορο καφέ μ’ ένα φίλο, το ποτό ή την ταβέρνα μετά το τέλος μιας δύσκολης μέρας.

Ο κορωνοϊος μπορεί να εξελιχθεί σε ευλογία, είπε χθες σε μια συνέντευξή του, (ifemerida.gr) ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος που τον βλέπει σαν μια μεγάλη ευκαιρία να αρχίσουμε να γυρνάμε το χρόνο προς τα μέσα μας, να σταθούμε ενώπιοι ενωπίοις… Μπορεί να τα καταφέρουμε να βρούμε την εσωτερικότητά μας… Να αφήσουμε κατά μέρος τις «υποκατάστατες ενέργειες και σχέσεις» που κρύβουν «την εσωτερική μας πίεση»… Ίσως είναι θέμα ημερών… Γιατί ο άνθρωπος είναι προσαρμοστικό ον…

Προς το παρόν πάντως αυτή η υποχρεωτική καραντίνα μόνο ως προσομοίωση του πως θα ζήσουμε μόλις γίνουμε συνταξιούχοι, λειτουργεί… Ένας «εφιάλτης» για εκείνους που αγαπούν την δουλειά τους και βρίσκουν την ουσία της ζωής στη χαρά της δημιουργίας …Προσωπικά, τώρα καταλαβαίνω γιατί ο συνταξιούχος έχει μόνιμη συντροφιά άλλους συνταξιούχους… Γιατί τους αποζητά καθημερινά… Γιατί, έχει κάνει καθημερινή του συνήθεια, τον καφέ το πρωί και τον καφέ το απόγευμα, στο συνηθισμένο τους στέκι…  Γιατί λατρεύει το τάβλι και την πολιτική συζήτηση… Γιατί βολτάρει στο Αλκαζάρ καθημερινά… Γιατί καλλιεργεί φυτά στη βεράντα ή στον κήπο και ζαρζαβατικά στον μπαχτσέ… Γιατί πάει από τον Απρίλιο στον Αγιόκαμπο ή στον Πλαταμώνα και επιστρέφει στη Λάρισα τον Οκτώβριο…

Τώρα καταλαβαίνω  γιατί πιέζει τον γιό ή την κόρη του να του στείλει τα εγγόνια, γιατί ξημεροβραδιάζεται στο facebook, φλερτάροντας με διακριτικότητα ή όχι και γιατί αποκαλεί «Γιώργη» τον Αυτιά και τον Παπαδάκη… Γιατί είναι η καθημερινή του συντροφιά το πρωί, πριν παραδοθεί στις απογευματινές και βραδινές του συνήθειες: τα δελτία του Χατζηνικολάου και της Κοσιώνη, τον Αντωνίου της «Μουρμούρας» και τον Δούκα από τις «Άγριες Μέλισσες» που στην κορύφωση του δράματος διακόπτονται για να διαφημιστεί η νέα διώροφη (!!!) πίτσα, ευτυχώς χωρίς πυλωτή…

Δεν αντέχεται η ζωή στο σπίτι, ειδικά αν δεν συνυπάρχουν 3 γενιές (γιαγιά – παππούς, ζευγάρι, εγγόνια), για να ανταλλάσουν πληροφορίες, ιδέες και βρισιές,  αλλά δύο μόνο άνθρωποι, η σχέση των οποίων αριθμεί μερικές δεκαετίες γάμου… Ο καθημερινός καβγάς σ’ αυτή την περίπτωση,  είναι αναπόφευκτος: ξεκινάει από γελοίους λόγους («γιατί δεν έβαλες αλάτι στο φαί» ή «γιατί δεν κατέβασες το καπάκι της τουαλέτας») και καταλήγει στο κλασικό «εγώ φταίω που σε παντρεύτηκα»…

Όταν τελειώσει αυτός ο «πόλεμος», αναρωτιέμαι πόσοι από εκείνους που εξακολουθούν να εργάζονται, μετά από αυτή την εμπειρία θα αντιμετωπίζουν πλέον με «τρόμο» την ιδέα της συνταξιοδότησης και πόσοι από τους παντρεμένους θα συνεχίσουν να μένουν μαζί… Πόσοι θα χωρίσουν, όταν ο υποχρεωτικός συγχρωτισμός θα έχει ξεπεράσει τους 2 ή και τους 3 μήνες… Κι όταν ο χρήσιμος «τρίτος άνθρωπος» (ο γκόμενος ή γκόμενα) που κατά τους ψυχολόγους «στηρίζει» πολλούς γάμους δεν μπορεί πλέον να βάλει το χεράκι του!… «Οι περισσότεροι γάμοι δεν έχουν ουσιαστικά προβλήματα» λέει ο Ματθαίος Γιωσαφάτ στο βιβλίο του «να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί»: «απλώς δεν αντέχει ο ένας τον άλλον, προβάλλοντας πράγματα τα οποία έρχονται από το παρελθόν»… Το πώς ξεπερνούν την αρνητική του διάθεση ο ένας έναντι του, όλοι μπορούμε να φανταστούμε: η πολύωρη απουσία λόγω εργασίας που περιορίζει το κοινό χρόνο και ο «τρίτος άνθρωπος» είναι τα συνήθη στηρίγματα (πόσο επίκαιρος αλήθεια «ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας», θα καθίσω να το δω σήμερα)…

Προβληματισμοί έξι μόλις ημερών εγκλεισμού στο σπίτι, όλοι αυτοί.. Καθώς θα έχουν περάσει 60 ή 90 μέρες από σήμερα, αναρωτιέμαι όταν τελειώσει αυτός ο «πόλεμος» ποια θα είναι η ψυχολογική μας κατάσταση… Υποθέτω ότι θα μιμηθούμε τους Αθηναίους που το 1945, ένα χρόνο μετά από την λήξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου,  μ’ ένα υπέροχο ταγκό του Λεό Ραπίτη (οι παλιοί θα το θυμούνται) έσπευσαν να δοξάσουν την ελπίδα της νέας εποχής:

Καινούργια τώρα ζωή 
ας ξαναρχίσουμε πάλι

«Όλοι νόμιζαν» – γράφει στο υπέροχο βιβλίο του «Κλεινόν» ο Γιάννης Ευσταθιάδης, αποπειρώμενος να μπει στη λογική του συνθέτη – «ότι είχα γράψει μια μελωδία για μια γυναίκα. Όμως εγώ προσπάθησα να ερμηνεύσω τα συναισθήματα μιας ολόκληρης πόλης, μιας χώρας που ένιωθε ξανά το νέο αίμα, προσπάθησα να εκφράσω τη γοητεία μιας νέας αρχής»…

Αργεί λένε, αυτή η νέα αρχή… Η προσμονή της όμως είναι λύτρωση για όλους…

Πηγή : onlarissa.gr