Ο μπαρμπά – Γιαννιός…

κάθε πρωί…

μέσα στην καρδιά του χειμώνος…

« …έρριπτεν εις τους ώμους την παλιάν πατατούκαν του, το μόνον ρούχον οπού εσώζετο ακόμη από τους προ της ευτυχίας του χρόνους…»

και κατέβαινε στην αγορά…

«…μορμυρίζων…»

τον έρωτα του προς τη γειτόνισσα…

είχε πέσει στον έρωτά της…

η γειτόνισσα όλους τους αγαπούσε…

εκτός…

από τον μπαρμπά – Γιαννιό…

μόνο αυτόν δεν αγαπούσε…

κανείς δεν ήξερε από κρατούσε η σκούφια του μπαρμπά – Γιαννιού…

ήξεραν ότι ήταν ναυτικός…

ότι έχασε τα πάντα…

τώρα του έμεινε μόνο αυτή η παλιά πατατούκα…

για να ζεσταίνεται μέσα στο χειμώνα…

η πατατούκα, η γειτόνισσα και το ποτό…

« …και είχε πέσει εις τον έρωτα, με την γειτόνισσαν την πολυλογού, διά να ξεχάση το καράβι του, τα βάσανά του, τας ασωτίας του, την γυναίκα του, το παιδί του.

και είχε πέσει εις το κρασί διά να ξεχάση την γειτόνισσαν… »

Σάββατο απόγευμα…

από εκείνα που ο χειμωνιάτικος ήλιος βιάζεται να δύσει νωρίς…

φέρνοντας το χειμωνιάτικο σκοτάδι…

τα λαμπάκια δίνουν νωρίς νωρίς τον τόνο για τα χριστούγεννα που έρχονται…

τα αυτοκίνητα σε διαρκή κίνηση…

τα πάντα κινούνται με ταχύτητα…

όλοι βιάζονται…

σταματώ στο περίπτερο…

από το παγκάκι τον βλέπω να έρχεται…

νόμιζα ότι δεν ερχόταν προς τα μένα…

περιποιημένος μέσα στο κοστούμι του…

με καπέλο που έκρυβε τα άσπρα μαλλιά του χωρίς όμως να μπορεί να κρύψει την ηλικία του…

μία ηλικία που φαινόταν στις ρυτίδες του προσώπου…

βαθιά χαραγμένες…

ρυτίδες μιας ολόκληρης ζωής…

δεν τον ήξερα…

απόρησα προς στιγμή που με πλησιάζει…

έφτασε κοντά μου…

μία μοναδική ευγένεια έκρυβε τη ντροπή…

σα μικρό παιδί…

αγόρι μου…

έχεις να μου πάρεις ένα καφέ…

ένα καφέ μόνο…

αυτό είπε και χαμήλωσε τα μάτια…

έβγαλα τα λεφτά…

πήρε τα λίγα ευρώ με μία μοναδική ευγνωμοσύνη λες και ήταν ολόκληρη η περιουσία του…

ευχαρίστησε…

καθώς έφευγε ανάμεσα στις ευχαριστίες μουρμούρισε κάτι ακόμα…

δεν το άκουσα…

ήδη είχα μπει στο αυτοκίνητο…

βιαστικός και γω…

στο αυτοκίνητο σκεφτόμουν…

τον περιποιημένο ηλικιωμένο…

που με την μοναδική ευγένεια…

ζήτησε ένα καφέ…

έναν απλό καφέ…

προσπαθούσα να σκεφτώ αν έχει οικογένεια…

αν είναι ανεπιθύμητος…

αν είναι μόνος…

σκεφτόμουν πως ήταν όταν ήταν παιδί…

σκεφτόμουν που κοιμάται…

που ξυπνά…

προσπαθούσα να συνθέσω την εικόνα ενός ανθρώπου που δεν ήξερα…

ενός ανθρώπου…

που για ένα καφέ βρέθηκε δευτερόλεπτα στη ζωή μου…

το βράδυ ο μπαρμπά – γιαννιός έχοντας πιει…

έφτασε κάτω από το παράθυρο της γειτόνισσας…

χιόνιζε…

ο μπαρμπά – γιαννιός γλίστρησε…

ξαπλώθηκε στο χιόνι…

η γειτόνισσα άκουσε τον γδούπο και άνοιξε το παράθυρο…

αν δεν βιαζόταν να το κλείσει θα τον έβλεπε…

αλλά δεν τον είδε…

ο μπαρμπά – Γιαννιός ξαπλωμένος στο χιόνι κοιμήθηκε…

το χιόνι έγινε σάβανο και τον τύλιξε…

λάρισα 2019…

εκεί κοντά στα χριστούγεννα…

το βράδυ πέρασα από το σημείο που τον είχα συναντήσει…

το παγκάκι ήταν άδειο…

την επόμενη μέρα δεν ήταν εκεί…

και τη μεθεπόμενη…

δεν τον ξανάδα…

χάθηκε…

και εγώ…

έμεινα με την απορία…

αν με εκείνα τα λόγια που μουρμούρισε καθώς έφευγε…

ήθελε κάτι άλλο εκτός από ένα καφέ…

κάτι άλλο που ποτέ δεν άκουσα…

ήμουν πολύ βιαστικός για να ακούσω…

larissanet.gr