«Ο μπαμπάς με όρκισε ‘να προσέχεις την μικρή σου αδελφή’… Τώρα όμως απέτυχα σαν αδερφός και σαν επιστήμονας να σε προστατεύσω»

Από το Facebook του καθηγητή Δημήτρη Μπούχαλη

Πού πας ρε Διαμαντούλα… γιατί φεύγεις;;;

Και πώς να σε χαιρετήσω από 8500 χιλιόμετρα μακριά …
υποχρεωτικά κλεισμένος σε ένα δωμάτιο καραντίνα για άλλες 10 μέρες…

Δύο μήνες πριν σε γιορτάζαμε και έλαμπες στα γενέθλια σου…

σου έλεγα να εμβολιαστείς άμεσα… «ναι μωρέ θα το κάνω… αλλά άκουσα να λένε…»

Και άκουγες τις κουταμάρες που έλεγαν οι ηλίθιοι που σε σκότωσαν και τελικά…

και φεύγοντας από την Ελλάδα σε αγκαλιάζω και σου λέω κάνε το εμβόλιο…

ναι μωρέ θα το κάνω… ναι παιδί μου εντάξει….

Αν θυμάμαι καλά … ήταν το 1975 που πήγαμε κατασκήνωση στον άγιο Αντρέα για πρώτη φορά.

Ο μπαμπάς με όρκισε… να προσέχεις την μικρή σου αδελφή… αυτό δεν το έλεγε πάντα;;

Και το έκανα με όλη μου τη δύναμη … από εκείνη ακόμα την φορά που έπιασε φωτιά και τρέχαμε στη θάλασσα….

Η αλήθεια είναι όμως ότι εσύ μας φρόντιζες όλους. «Μην ανησυχείς… είμαι εγώ εδώ»,  έλεγες πάντα και το εννοούσες και έτρεχες για τα πάντα και για όλους. Το ιππικό … πάνω στο μηχανάκι ή κινητή μονάδα δράσης και φροντίδας ήσουνα…

όπως ακριβώς συνοδέψεις την νεκροφόρα του μπαμπά…

Μου έκρυβες πολλά για να μην στεναχωρήσεις… «έχεις τις δουλειές σου εσύ… μην ανησυχείς…. Είμαι εγώ εδώ…. θα το κανονίσω…»

μέχρι τα πράγματα γινόντουσαν πολύ δύσκολα και εκεί με έπαιρνες τηλέφωνο…

«μικρέ κατέβα»

και έτρεχα γιατί ήξερα την σοβαρότητα των πραγμάτων σε αυτή τη φάση.

Ίσως ποτέ κανένας δεν κατάλαβε το πόσα σημαντικά πράγματα έκανες και το πόσο βοηθούσες όλους και όλα… τα πάντα  – πάντα όμως παραμελώντας τον εαυτό σου…

Και τώρα φαίνεται από τα μηνύματα συμπαράστασης και την αγάπη που αναβλύζει όλος ο κόσμος για σένα.

Είναι αργά… αδυνατώ να το πιστέψω… νομίζω ότι βλέπω το χειρότερο εφιάλτη στον ύπνο μου, και θα ξυπνήσω να πιούμε καφέ στην αυλή, όπως τότε που φτιάξαμε το γραφείο του κήπου και γέλαγε ή κυρία Στέλλα…

Tόσα χρόνια τον κράτησα αυτό τον όρκο απ’ όπου κι αν ήμουν…

τώρα όμως απέτυχα σαν αδερφός και σαν επιστήμονας να σε πείσω να εμβολιαστείς.

Περίμενες λίγο… σου είχε πει ο γιατρός να κάνεις κάποιες εξετάσεις…

είχες ακούσει κάτι… και «ναι μωρέ Δημητράκη θα το κάνω … ναι ναι είναι στο πρόγραμμα»

Κι εσύ ξέρεις τον αγώνα που έχω κάνει σε όλο τον κόσμο για να φύγουμε από αυτή την καταστροφή…

Και ας είχες ακούσει όλες τις συνεντεύξεις και όλες τις απόψεις με τους σοβαρούς ανθρώπους που δικαιούνται να έχουν άποψη…

Και ας ήξερες ότι εγώ ζητιάνευα το εμβόλιο στα εμβολιαστικά κέντρα στην Αγγλία από τα περισσευούμενα το βράδυ… βδομάδες πριν να με καλέσουν με τη σειρά μου…

Και ας ήξερες πόσο σημαντικό είναι για να ξεκινήσουμε τη ζωή μας πάλι…

Τρεις βδομάδες πριν… ο COVID ήταν για τους άλλους… εμείς ξέραμε να το διαχειριστούμε…

Πιο σημαντικό ήταν να πάρουμε άδεια για το Δεκαπενταύγουστο… άλλωστε τρεις μήνες στον Ευαγγελισμό με τη μαμά αυτά μας μαθαίνανε. Τελικά στον Ευαγγελισμό γίναμε τακτικοί πελάτες… θα μας θυμούνται χρονιά άλλωστε και για τη μάχη της καρέκλας…

Προσπάθησαν όλοι με όλες τους δυνάμεις… όσοι φίλοι γνωστοί και όλο το δίκτυο έψαξε βρήκε και προσπάθησε, αλλά παρόλες τις προσπάθειες ο μ@μημένος ο Χάρος κερδίζει 2-0…

Κερδίζει το κύπελλο και το πρωτάθλημα μαζί να πάρω τον άγγελο μου μακριά…

Εύχομαι να μην τριτώσει…

Τρεις βδομάδες εφιάλτης …

και το χειρότερο εκείνη τη Δευτέρα που δεν απάνταγες στα μηνύματα… και μας ζώσαν τα φίδια…

Σου λέω πάρε με οταν μπορείς…

και με παίρνεις με αφόρητη δύσπνοια…

μόλις που σε άκουγα από τα διπλά οξυγόνα…

και μου λες «θα με διασωληνώσουν γιατί έπεσε το οξυγόνο…»

Εκείνη την ώρα αντί να σου δίνω κουράγιο μου δίνεις εσύ…

«είναι μέρος της θεραπείας» μου λες….

Δαγκώνομαι…. ξέρω καλά… έχω παρακολουθήσει τον COVID ενάμιση χρόνο τώρα κάθε μέρα… 50/50 πιθανότητες όταν σε διασωληνώσουν

προλαβαίνω να σου πω ότι σ’ αγαπάω και ότι είσαι δυνατή… «και εγώ» ψελλίζεις…

Δύο τελευταίες βδομάδες ο εφιάλτης να περιμένεις το τηλέφωνο από τη μονάδα εντατικής θεραπεία, στην προγραμματισμένη ώρα για να σου πούνε τις εξελίξεις…

Και να είσαι πάνω από το τηλέφωνο μήπως πάρουν μη προγραμματισμένη ώρα, γιατί ξέρεις τότε δεν είναι καλά τα πράγματα…

Και όλοι φίλοι γιατροί και οι άνθρωποι που ξέρουν, με τις ώρες μετά στα τηλέφωνα, να μας εξηγούν τι μας είπαν οι άνθρωποι μέσα από τη μονάδα, και να κάνουμε προβλέψεις για το πως μπορεί να εξελιχθεί…. Και να δίνουν ελπίδες και κουράγιο…

Πολέμησες το ξέρω… δεν άντεξες όμως….

Και το αίσθημα του να είσαι ανήμπορος να προσφέρεις κάτι … να κάνεις κάτι να βοηθήσεις με κάποιο τρόπο….

Πατέρα δεν μπορώ να προσέξω την αδερφή μου …

είναι διασωληνωμένη σε καταστολή ….

ξέρω ότι οι άνθρωποι θα την φροντίσουν εκεί… μόνο αυτό ξέρω….

Δεν το εύχομαι ούτε στο χειρότερο εχθρό μου, και ελπίζω να μην το ξαναζήσω ποτέ στη ζωή μου…

Oι αντιεμβολιαστές το χαβά τους και την κουταμάρα τους: «4-5 μέρες θα μείνει μέσα… και όλα θα πάνε καλά….», «Ξέρω εγώ…. έχω ακούσει για άλλες περιπτώσεις…», μου είπε ένας γιατρός … και ότι κουταμάρα μπορούσε να περάσει από το ηλίθιο κεφάλι τους. Λες και μπορούν να έχουν άποψη και έχουν τη γνώση με εκφράζουν την κουταμάρα τους.

Μετά άρχισαν.. «μα τι λες βρε παιδί μου, είναι μικρή…. είναι δυνατή… είχε άλλα προβλήματα;;; θα τα καταφέρει… ξέρουμε την Mάντη πάντα τα καταφέρνει.»

Όταν χοντρύνει το παιχνίδι άρχισαν τις προσευχές: «Ο θεός είναι μεγάλος… τα κεράκια… και τα τάματα … προσδοκώντας το θαύμα.» «Μα δεν υπάρχει κανένα φάρμακο να την κάνει καλά; Για να ρωτήσουμε στην Αμερική», λες και όλοι αυτοί που είχαν άποψη για τα εμβόλια που δεν θα έπαιρναν έχουν άποψη και για τα φάρμακα που χορηγούνται στους διασωληνωμένους…

Μπήκες σε μια άνιση μάχη χωρίς το παραμικρό όπλο. Ξυπόλυτη γυμνή και χωρίς καμία προστασία. Μόνο με την αισιοδοξία σου και την χαρούμενη φύση σου. Κυριολεκτικά ξυπόλυτη στα αγγούρια, χωρίς τη δύναμη της επιστήμης να αντιμετωπίσεις αυτό που βλέπαμε σε όλο τον κόσμο να έχει σκοτώσει εκατομμύρια…

Δεν σε σκότωσε ο COVID καρδιά μου…

Η κουταμάρα και η δειλία αυτών των ανθρώπων σε σκότωσε …

Και όλοι αυτοί που αναπαραγάγουν την βλακεία για δικά τους συμφέροντα για να δικαιολογήσουν την δική τους δειλία…

Έχω θυμό και απέραντη στεναχώρια γιατί φεύγεις άδικα … εντελώς άδικα, πάνω στα πιο όμορφα χρόνια την ζωή σου εκεί που είχες τακτοποιήσει τα πράγματα σου όπως ήθελες…

Έχασα το αδερφάκι μου, το στήριγμα μου, και το γέλιο σου…

Τουλάχιστον τόσοι ευεργετήθηκαν από την παρουσία σου, την χαρά σου, την αισιοδοξία σου, την αγάπη σου, και την φροντίδα σου…

Το είχε η μοίρα μου να μη θάψω ούτε μάνα ούτε αδερφή

Δεν μπορώ να πω αντίο…

Μόνο χαιρετίσματα στη μαμά και στον μπαμπά…

Θα ξανανταμώσουμε…

Σ’ αγαπώ και θα σ’ αγαπώ για πάντα

***

amea-care.gr