Πού χάθηκαν μωρέ εκείνοι οι άντρες, οι κημπάρηδες;

Πού πήγαν οι άντρες ωρέ;

Εκείνοι που μας άνοιγαν καμία πόρτα πότε πότε, όταν βγαίναμε έξω…

Εκείνοι που πρόσεχαν το νέο μας φόρεμα και τα μαλλιά που μόλις φτιάξαμε στο κομμωτήριο…

Εκείνοι με το πικάντικο χιούμορ, το φλερτ και τα πειράγματα στον δρόμο;

Εκείνοι οι παλιοί, οι κλασσικοί, με το after save και το πουκάμισο ζωσμένο μέσα από το παντελόνι;

Εκείνοι που σου αφήνουν στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου κόκκινο τριαντάφυλλο και γράφουν στην σκόνη του καπο σ’ αγαπώ…

Εκείνοι που σου αφιερώνουν σε σταθμούς του ραδιοφώνου τραγούδια στις τρεις τα ξημερώματα…

Εκείνοι πού βγαίνουν και τα πίνουν για πάρτυ σου, με τους φίλους τους όταν έχετε μαλώσει…

Εκείνοι πού σε ψαρεύουν δύο μήνες πριν τα γενέθλιά σου, τί δώρο σου αρέσει για να στο πάρουν.

Που πήγαν αυτοί που τα πρωινά σου φέρνουν στην δουλειά σου, τον καφέ με την τυρόπιτα και στις νυκτερινές βόλτες, σε αφήνουν κάτω από το σπίτι σου και δεν φεύγουν άν δεν ανέβεις την σκάλα.

Που πήγαν οι άντρες με τα καθαρά μάτια,το πλατύ χαμόγελο, τον λόγο συμβόλαιο;

Πού πήγαν οι άντρες, οι ριψοκίνδυνοι ,οι εργατικοί ,οι περιπετειώδεις;

Πού είναι οι άντρες που δεν είναι metrosexual, bi-sexual, α-sexual;

Πού είναι όλοι αυτοί που μεγάλωσαν, ως υπερασπιστές και πρωταγωνιστές αυτής τής ζωής;

Πού πήγαν οι άντρες οι κημπαρηδες,οι μερακλήδες οι γλετζέδες…

Πού πήγαν οι άντρες, οι θαυμαστές και εραστές του ωραίου φύλλου;

Πού πήγαν οί άντρες ωρέ;;;

Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη

Πηγή: loveletters