Πράσινο Κίνημα: Η μόνη λύση για το προσφυγικό η εφαρμογή της φέρουσας ικανότητας

Οι στάχτες της Μόριας να είναι η αφορμή να αντιμετωπιστεί το τεράστιο αυτό πρόβλημα

«Η Μόρια καίγεται, και μαζί της, οι ευρωπαϊκές αξίες που προσποιούμαστε ότι πρεσβεύουμε» τα λόγια αυτά του Πράσινου Ευρωβουλευτή από το Βέλγιο Philippe Lamberts περιγράφουν το δράμα που εξελίσσεται για ακόμα μία φορά στην Λέσβο.
Το Πράσινο Κίνημα συντάσσεται με τη δήλωση του Πράσινου Ευρωβουλευτή και δεν θα κουραστεί ποτέ να επαναλαμβάνει την ξεκάθαρη θέση του για την αντιμετώπιση του προσφυγικού – μεταναστευτικού με την εφαρμογή της φέρουσας ικανότητας κάθε περιοχής. Δηλαδή, κάθε χώρα και κάθε τόπος θα πρέπει να δέχεται όσους πρόσφυγες και μετανάστες αντέχει η φέρουσα ικανότητα της περιοχής. Πάντα με σεβασμό στους πρόσφυγες, τους μετανάστες και τους κατοίκους κάθε περιοχής.
Παράλληλα, το Πράσινο Κίνημα στηρίζει τον Περιφερειάρχη Βορείου Αιγαίου Κώστα Μουντζούρη και τον Δήμαρχο Μυτιλήνης Στρατή Κύτελη που ζητάνε σε κάθε τόνο να κλείσει η Μόρια και συγχαίρει τους κατοίκους του νησιού που παρέχουν στέγη, στους πρόσφυγες και το προσωπικό.
Χρόνια τώρα έχει διαμορφωθεί μια οριακή κατάσταση σε ένα χώρο που εξακολουθούσε να μην μπορεί να στεγάσει τον πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων που βρίσκονταν εκεί και στον οποίο παρά τις παρεμβάσεις και δημόσιων αρχών και ΜΚΟ οι συνθήκες συνιστούσαν, όπως και να το έβλεπε κανείς, μια συστηματική προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Όμως, η κατάσταση αυτή δεν δημιουργήθηκε μόνη της. Ήταν το αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών και αποφάσεων και σε ευρωπαϊκό και σε εθνικό επίπεδο, με τα αποτελέσματα των οποίων αναμετριόμαστε τώρα.
Άλλωστε, η Μόρια δεν φτιάχτηκε τώρα. Δημιουργήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2013 στο χώρο ενός παλιού στρατοπέδου για να αποτελέσει ένα Κέντρο Ταυτοποίησης της ελληνικής αστυνομίας σε ένα νησί που ούτως ή άλλως υποδεχόταν μεγάλο αριθμό προσφύγων και μεταναστών εξαιτίας της εγγύτητάς του με τα τουρκικά παράλια.
Παρότι είτε με τη χορήγηση ασύλου, είτε με την επανένωση μελών οικογενειών, είτε με μετακινήσεις στην ενδοχώρα, γινόταν διαρκώς προσπάθεια να μειώνεται ο αριθμός των ανθρώπων που έμεναν στη Μόρια, εντούτοις το πρόβλημα της συγκέντρωσης μεγάλου αριθμού ανθρώπων παρέμενε, όπως και οι κακές συνθήκες διαβίωσης, καθώς τα όποια μέτρα λαμβάνονταν και η όποια προσπάθεια βελτίωσης των εγκαταστάσεων αδυνατούσε να ανταποκριθεί στις πραγματικές ανάγκες, σε ένα χώρο που είχε κανονικά μέγιστη χωρητικότητα 3.000 ανθρώπους και που τον Ιανουάριο του 2020 είχε φτάσει να φιλοξενεί 18.747 ανθρώπους εκ των οποίων 1.150 ανήλικοι.
Σε αυτό συνέβαλε και η σταδιακή αύξηση των αφίξεων αιτούντων άσυλο στη Λέσβο: 13.406 το 2017, 14.906 το 2018 και 27148 το 2019.
Γι’ αυτό το λόγο και η Μόρια έγινε σε όλη την Ευρώπη συνώνυμη με την προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Το πολυαναμενόμενο σύμφωνο μετανάστευσης για την αντικατάσταση του ξεπερασμένου κανονισμού του Δουβλίνου II έχει καθυστερήσει για πολλούς μήνες, ουσιαστικά, λόγω της έλλειψης βασικής αίσθησης αλληλεγγύης μεταξύ των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.
Μόνο οι ευρωβουλευτές της ευρωομάδας των Πράσινων και κάποιοι ελάχιστοι σοσιαλιστές έδειξαν την απαιτούμενη αλληλεγγύη στην Ελλάδα.
Επισημαίνεται, μεταξύ άλλων, ότι περισσότεροι από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι κινδυνεύουν να εκτοπιστούν έως το 2050 λόγω της ταχείας αύξησης του πληθυσμού, της έλλειψης τροφίμων και νερού και της αυξημένης έκθεσης σε φυσικές καταστροφές, γεγονός που θα μπορούσε να οδηγήσει σε αυξημένες μεταναστευτικές ροές προς την Ευρώπη, σύμφωνα με νέα έκθεση του Ινστιτούτου για την Οικονομία και την Ειρήνη (IEP).
Ο κίνδυνος της κλιματικής αλλαγής και η εξάπλωση των μολυσματικών ασθενειών θεωρούνται ως οι κορυφαίες απειλές από την πλειονότητα των ανθρώπων σε 14 οικονομικά προηγμένα έθνη, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του Pew Research Center.
Στη Μόρια βλέπουμε τα διαχρονικά αδιέξοδα μιας πολιτικής που προσπαθεί να δει το προσφυγικό και το μεταναστευτικό με όρους «αποτροπής», «ανακοπής των ροών», και «σφραγίσματος συνόρων». Μιας πολιτικής που εμμέσως πλην σαφώς επένδυσε στις κακές συνθήκες σε χώρους όπως το ΚΥΤ στη Μόρια ως μέσο για να περιοριστούν οι προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές. Μιας πολιτικής με τον έναν ή τον άλλο τρόπο διαρκώς προσβάλλει βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Μιας πολιτικής που έστω και αθέλητα νομιμοποιεί τη ρητορική της άκρας δεξιάς.
Το ερώτημα είναι εάν έστω και τώρα η συζήτηση θα γίνει σε ένα διαφορετικό πλαίσιο. Αυτό που θα συνδύαζε το σεβασμό τα ανθρώπινα δικαιώματα με την αναζήτηση τρόπων ενσωμάτωσης αυτών των ανθρώπων στην κοινωνική ζωή της χώρας.
Ο Συμπρόεδρος του Πράσινου Κινήματος Κώστας Καλογράνης υπογράμμισε σε δήλωσή του: “Η κατάσταση στη Μόρια έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και οι ευθύνες είναι πολλές και διαχρονικές. Ποτέ δεν είναι αργά να διορθώσεις ένα λάθος. Το Πράσινο Κίνημα έχει καταθέσει την πρότασή του για την εφαρμογή της φέρουσας ικανότητας κάθε περιοχής ώστε να αντιμετωπιστεί αυτό το τόσο σοβαρό και πολύπλοκο πρόβλημα.
Πρέπει να ασχοληθούμε πολύ σοβαρά με το γεγονός ότι η χώρα μας επιχορηγείται με πολλά χρήματα για αυτούς τους ανθρώπους, χωρίς όμως να τους προσφέρει τις αντίστοιχες υπηρεσίες και έχει έρθει η στιγμή να ασχοληθούν οι αρχές με το τι γίνονται όλα αυτά τα χρήματα.
Ακόμη, οι αρμόδιοι ας κινηθούν επιτέλους προς τη σωστή κατεύθυνση και να μην αφήσουν να οξύνεται διαρκώς το προσφυγικό – μεταναστευτικό με την τακτική της καθυστέρησης που έχουν επιλέξει.”