Πίνω για να μην σκέφτομαι. Για να μην θυμάμαι. Για να κοιμάμαι δίχως να ονειρεύομαι.

Σε μια κοινωνική συναναστροφή, με αφορμή μια συζήτηση για την ψυχολογία μας λόγω των καταστάσεων που όλοι βιώνουμε, ανέφερα πως ξεκίνησα ψυχοθεραπεία. Η αντίδραση των υπολοίπων ήταν: «Μα τι πρόβλημα έχεις εσύ;», «Εσύ τα έχεις όλα!», «Αλίμονο σε μάς!» και απλά μειδίασα κι άλλαξα θέμα συζήτησης.

Είμαι ένας ομοφυλόφιλος άνδρας στα σαράντα τέσσερα, πετυχημένος επαγγελματικά, ανεξάρτητος, αυτοδημιούργητος, υγιής, με ιδιαίτερη εμφάνιση, τέτοια που δεν με καθιστά απαρατήρητο τόσο από άνδρες όσο κι από γυναίκες. Τα έχω όλα λοιπόν. Όμως έχω και κάτι άλλο, ένα κενό.

Μεγάλωσα ως μοναχοπαίδι σε ένα άκρως τοξικό περιβάλλον, με κακοποιητικούς γονείς, αλκοολικούς, βίαιους οι οποίοι όταν έμαθαν για τη σεξουαλική μου ταυτότητα, αφού πρώτα με έσπασαν κυριολεκτικά στο ξύλο, μετά με έτρεχαν σε ψυχιάτρους για να γίνω «καλά». Για πολλά χρόνια νόμισα ότι η ομοφυλοφιλία μου ήταν μια «αρρώστια» και μπορούσα να θεραπευτώ, μέχρι που γνώρισα την πρώτη μου σχέση, έναν άνθρωπο ιδιαίτερα τοξικό και χειριστικό. Πίστευα πως εγώ έφταιγα για ότι μου συνέβαινε μέσα σε εκείνη τη σχέση, όπως και στις άλλες δύο που ακολούθησαν. Πίστευα πως έτσι ήταν οι σχέσεις. Πως αυτό μου άρμοζε. Η κακοποίηση, η εκμετάλλευση και η ταπείνωση, τόσο που πέρασα 18 χρόνια δίχως σχέση, δίχως σύντροφο, μονάχα με 2 φίλους, πραγματικούς Φίλους.

Οι γύρω μου αναρωτιούνται γιατί είμαι μόνος ενώ θα έπρεπε να είμαι στην «πρώτη γραμμή» ζήτησης κι εγώ το μόνο που σκέφτομαι, είναι πως αισθάνομαι ασφαλής μέσα στη μοναξιά μου παρέα το δαίμονα μου: το Αλκοόλ.

Η φύση, τα γονίδια, με προίκισαν με μια ιδιαίτερη εμφάνιση. Τέτοια που χάρη σε αυτήν μπόρεσα να σταθώ οικονομικά στα πόδια μου για να μπορέσω να φύγω από το σπίτι μου, πηγαίνοντας εν τέλη σε μια άλλη φυλακή. Modeling, πασαρέλα, εξώφυλλα, φλας, Μιλάνο, Νέα Υόρκη, Παρίσι, έζησα και είδα πράγματα που ένα παιδί της ηλικίας μου τότε δε μπορούσε καν να φανταστεί. Όπως δε μπορεί να φανταστεί την σωματική εκμετάλλευση, τους ομαδικούς βιασμούς, τους εθισμούς και τη ψεύτικη λάμψη του στρας.

Κατάφερα όμως να ξεφύγω από όλα αυτά. Να σταθώ στα πόδια μου. Να βρω μια δουλειά που με γέμιζε. Να κάνω καριέρα. Να κάνω τη μοναξιά μου μόνιμη παρέα. Μα υπάρχουν νύχτες που η παρέα της γίνεται αποπνικτική και τότε βρήκα παρηγοριά στο αλκοόλ. Ποτέ όμως κοινωνικά ή εκτός σπιτιού. Πάντα μόνος. Δίχως να επηρεάζει την επαγγελματική ή την κοινωνική μου ζωή. Μονάχα την προσωπική μου. Τουλάχιστον δεν θα έβλαπτα κανέναν άλλον πέραν του εαυτού μου.

Πίνω για να μην σκέφτομαι. Για να μην θυμάμαι. Για να κοιμάμαι δίχως να ονειρεύομαι. Πίνω για να μην ομολογήσω στον εαυτό μου πως το μόνο που θέλησα και θέλω στη ζωή μου, είναι η αποδοχή και αγάπη από τους άλλους και πάνω από όλα από τον ίδιο μου τον εαυτό. Η ειρωνεία είναι πως παρά την κατάχρηση, εξακολουθώ να είμαι όμορφος και ωραίος.

Ο ίδιος δεν είδα ποτέ τον εαυτό μου έτσι. Κάποιος είναι «ωραίος» γιατί είναι στην «ώρα» του να είναι. Αδημονώ να περάσει η «ώρα» μου. Να πάψει το «φαίνεσθαι» και να αρχίσει το «είμαι». Να βλέπει κανείς την ψυχή μου κι όχι την εμφάνιση μου. Να θέλει να με προσεγγίσει, να είναι μαζί μου γιατί είμαι εγώ. Να πάψω να νιώθω το ΚΕΝΟ, «ένα πουκάμισο αδειανό».

Ελπίζω μέχρι τότε να έχω μάθει να με αγαπώ, για να μπορώ να αγαπήσω και το αλκοόλ να πάψει να γεμίζει «το πιθάρι των Δαναϊδων» εντός μου.

ΑΠΟ ΤΟΝ – Ανώνυμος Αλκοολικός

lifo.gr