Πέρασε καιρός από τότε που χωρίσαμε. Χθες σε ξαναείδα τυχαία μπροστά μου. Δεν άλλαξες καθόλου από τη μέρα που με ένα αντίο σου τελείωσαν όλα.

Μου θύμισες κάποιον που αγάπησα πολύ, κάποτε. Ίδιο πρόσωπο, ίδια φωνή μα άλλος χαρακτήρας από αυτόν που είχε εκείνος.
Ένα γεια μου είπες τυπικό και αδιάφορο.
Δεν απάντησα.

Η σιωπή είναι η καλύτερη απάντηση όταν πια τα λόγια σου δεν έχουν καμιά σημασία για κάποιους.

Πώς γίνεται αυτός που κάποτε σου έλεγε πως σε αγαπάει όπως δεν έχει αγαπήσει άλλη και σε ήθελε για πάντα στη ζωή του, αυτός ο κατασταλαγμένος άνθρωπος που τα λόγια του τα σφράγιζε με τις πράξεις του μέσα σε μια στιγμή να τα ανατρέπει όλα. Να αδιαφορεί για σένα και να έχει πάψει να σε αγαπάει. Δυο διαφορετικές συμπεριφορές στον ίδιο άνθρωπο. Σαν τη μέρα που αλλάζει σε νύχτα. Σιγά σιγά από το ένα άκρο έφτασες στο άλλο.

Πώς, γιατί… Καμιά απάντηση. Καμία αληθινή απάντηση από κάποιον που μισούσε τα ψέματα και τελικά τα αγάπησε γιατί τον βόλεψε η συντροφιά μαζί τους.
Τώρα πια δε θέλω εξηγήσεις, κατάλαβα. Θα σου πω εγώ τι ήταν όλο αυτό το σκηνικό μεταξύ μας. Μια αδιαφορία που μπούχτισε και κάπου ήθελε να ξεσπάσει. Ένα απωθημένο και ένα στοίχημα που είχες βάλει με τον εαυτό σου να με κερδίσεις. Ωραία με κέρδισες, αλλά μετά τι..Τίποτα.

Κανένας έρωτας και καμία αγάπη δεν υπήρξε τελικά. Και θέλεις να σου πω το γιατί; Γιατί δε γίνεται να αγαπάς τον άλλο και να θέλεις να ζήσεις μακριά του. Δε γίνεται να τον αγαπάς και να μη το δείχνεις. Δε γίνεται να μη σου λείπει όταν δεν είναι κοντά σου. Δε γίνεται να μη σε νοιάζει όταν τον βλέπεις δυστυχισμένο. Δε γίνεται να γίνεσαι εσύ η αιτία να υποφέρει.

Δε γίνεται να μη θες να τον αγκαλιάσεις, να τον φροντίσεις, να τον προστατέψεις, να κάνεις τα πάντα για να μη τον χάσεις από τη ζωή σου.
Απλά δε γίνεται.

Γράφει η Ιωάννα Ντρε

Πηγή : loveletters