Άρθρο της Shannon Graser

Τα τελευταία τρία χρόνια πάλευα με το άγχος και την κατάθλιψη, χωρίς κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα. Ό,τι και να έκανα δεν φαινόταν πως λειτουργεί. Πήγαινα από ψυχίατρο σε ψυχίατρο και η μόνη αλλαγή που έβλεπα ήταν τα διαφορετικά αντικαθλιπτικά που μου έδιναν. Τιποτα όμως δεν βοήθησε. Ήμουν εγκλωβισμένη στις παράλογες εμμονές μου και σκεφτόμουν πως ποτέ ξανά δεν θα καταφέρω να έχω μια φυσιολογική ζωή.

Οι φοβίες μου με είχαν κατακλύσει, φοβόμουν τα πάντα και η πιο ισχυρή μου πεποίθηση ήταν πως κανείς δεν νοιαζόταν για μένα και πως δεν άξιζα να αγαπηθώ. Είχα φτάσει σε ένα τρομερό αδιέξοδο και απευθύνθηκα και πάλι σε έναν ειδικό. Εκείνος, μου συνέστησε να αλλάξω φάρμακα και να πάρω κάποια καινούρια που θα ήταν πιο δραστικά. Είχα, όμως, βαρεθεί όλη αυτή την κατάσταση, ήθελα να αποβάλω τον αρνητισμό μια για πάντα και τα φάρμακα, αποδεδειγμένα, δεν με βοηθούσαν.

Τότε, οι γονείς μου, μου πρότειναν να πάρουμε ένα σκύλο. Είχαμε ακούσει πως είναι ικανά να σου αλλάξουν τη ψυχολογία και πως, πλέον, η παρέα ενός κατοικιδίου θεωρούνταν θεραπευτική ακόμα και από τους επιστήμονες. Το πρόβλημα ήταν πως ποτέ μέχρι τότε δεν είχαμε σκύλο στην οικογένεια και η λύση αυτή μου φάνηκε, στην αρχή, γελοία. Δεν ήμουν εξοικιωμένη με την ιδέα να έχω δικό μου κατοικίδιο και δεν κατάλαβα ποτέ αυτό το δυνατό δέσιμο που έλεγαν, όσοι είχαν κατοικίδια, πως ένιωθαν.

Παρόλα αυτά, σκέφτηκα πως δεν έχω τίποτα να χάσω και πως ήταν μια προσπάθεια που άξιζε να κάνω για τον εαυτό μου, μετά από όλες τις αποτυχημένες προσπάθειες στο παρελθόν. Έτσι, άρχισα να επισκέπτομαι καταφύγια ζώων και φιλοζωικές εταιρίες ώστε να βρω το μελλοντικό μου φίλο και «ψυχοθεραπευτή». Μετά από κάποιες επισκέψεις, πήγαμε σε ένα καταφύγιο μαζί με την οικογένειά μου και τότε τον είδα… είδα το σκύλο μου. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, δε χρειάστηκε να σκεφτώ τίποτα άλλο… από τη στιγμή που τον είδα ήξερα πως ήταν δικός μου.

Τον υιοθέτησα, μετά από τις απαραίτητες διαδικασίες, και πήγαμε όλοι μαζί σπίτι. Οι πρώτες μέρες ήταν αρκετά δύσκολες, καθώς και εγώ αλλά και οι γονείς μου, ήμασταν άπειροι σε σχέση με το πώς μεγαλώνουμε ένα σκύλο και πώς προσαρμόζουμε την καθημερινότητά μας με το καινούριο μέλος της οικογένειας. Όμως, μέρα με τη μέρα, συνηθίσαμε κι εμείς και αυτός και αρχίσαμε να δενόμαστε συναισθηματικά. Αυτό που μου έδωσε ήταν αγάπη άνευ όρων, και το δέσιμο από τότε γίνεται ολοένα και πιο έντονο.

Πλέον, είμαι ένα εντελώς διαφορετικό άτομο, έγινα πιο κοινωνική και εύχαρη, απέβαλα σταδιακά το άγχος και την κατάθλιψη που με βάραινε και στοχεύω στο πώς θα γίνομαι, συνεχώς, καλύτερο άτομο. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, είναι πως ο σκύλος μου με βοήθησε να εκτιμήσω πολλά πράγματα στη ζωή που πριν δεν έδινα σημασία, και πως με έμαθε να επιτρέπω στον εαυτό μου να αγαπήσει και να αγαπηθεί.

Πηγή : enallaktikidrasi.com