Ήξερα από την αρχή ότι είναι λάθος μα επέμενα. Ήθελα απλά να είμαι κοντά σου, πόσο λάθος ήταν αυτό; σε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή. Αρνήθηκα τα πάντα για να είμαι κοντά σου. Παραιτήθηκα από την ίδια μου τη ζωή για μια θέση στη δική σου. Και ήταν τόσο λάθος τελικά. Ο έρωτας ο δικός μας ήταν πάντα απαγορευμένος. Μόνο που εγώ άργησα να το καταλάβω. Πίστεψα σε εκείνα τα φιλιά, σε εκείνα τα χάδια, μα ήταν όλα λάθος. Επένδυσα σε ψεύτικες ελπίδες και ανάσες, μήπως μπορέσω κάπου εκεί να βρω και τη δική μου μα τελικά την έχασα. Ψάχνοντας το δρόμο προς την απόλυτη ευτυχία έπεσα στην κόλαση του κορμιού σου. Ήταν όλα μια αποτυχία.

Έχοντας σε δίπλα μου νόμιζα πως ο κόσμος ήταν τουλάχιστον ένα τίποτα, γιατί η κολόνια σου, πως να το κανουμε, ήτανε παντού τριγύρω. “Απαγορεύεται” έγραφε εκείνη η ταμπέλα, όμως εγώ είχα το πείσμα να χτυπήσω και να μπω, με το έτσι θέλω. Χωρίς δικαιολογίες και μισόλογα, χωρίς καμία ηττοπάθεια έπεσα σαν χάνος μπροστά στα πόδια σου. Τα χείλη σου μου έλεγαν, απαγορεύεται μα εγώ ήθελα λίγα φιλιά ακόμα. Ήξερα πως δεν θα κράταγε πολύ, μα είχα μια τόση δα ελπίδα πως κάπου θα έβγαζε. Το αποτέλεσμα; συντρίμμια παντού. Τραπουλόχαρτα σκορπισμένα δεξιά και αριστερά. Μια ντάμα και ένας βαλές κάπου ανάμεσα τους, σε διαφορετικά μέρη, λάθος στιγμή.
Προσπάθησα, με όλη μου τη δύναμη να σε πείσω πως το ήθελα, πως θα προσπαθούσα κι άλλο αν το ήθελες και εσύ. Όμως βλέπεις οι λέξεις σε κόβουν πιο βαθιά και από τα πιο κοφτερά μαχαίρια.

Ήταν να γίνει, είπα τελικά στον εαυτό μου. Να πείσω ένα πείσμα να ηρεμήσει, να φύγει από το κεφάλι μου.

Σε ξέχασα; Πότε.

Αυτό το απαγορευμένο απλά ευχήθηκα να είναι και το τελευταίο μας. Το δικό μου τελευταίο σίγουρα.

Δεν θα άντεχα στη ζωή μου άλλο τέτοιο λάθος σαν αυτό. Δεν θα μπορούσα να πέσω πιο χαμηλά για έναν έρωτα. Γιατί για εσένα, στο είχα πει, στην φωτιά να έπεφτα, στην κόλαση να έφτανα, και πάλι, με ένα και μόνο χαμόγελο σου θα ανέβαινα στον ουρανό. Μέσα από τις φωτιές εγώ και παλι θα ερχόμουν στην αγκαλιά σου.
Έτσι απλά.

Γράφει η Μαρία Κυπραίου

Πηγή : loveletters