Το αθάνατο ζεϊμπέκικο !!!

(Τα ψαλίδια και τα τινάγματα, είναι για τα πανηγύρια)

Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται. Δεν έχει βήματα είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται.
Είναι η σωματική έκφραση του”σεβντα”.
Η απελπισία της ζωής.
Το ανεκπλήρωτο όνειρο.
Είναι το «δεν τα βγάζω πέρα».
Το κακό που βλέπεις να έρχεται. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.
Είναι η έκφραση του εσωτερικού σου κόσμου, εκείνης της στιγμής.

Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται ποτέ στην ψύχρα. Ο χορευτής πρέπει πρώτα «να γίνει», να φτιάξει κεφάλι με ποτά ή με όργανα και τραγούδια, για να ανέβουν στην επιφάνεια αυτά που τον τρώνε.
Το ζεϊμπέκικο ήταν κάτ εξοχήν αντρικός χορός.τωρα έγινε και γυναικείος. .
Αυτό είναι το αρχέτυπο. Κι αν το εποικοδόμημα γέρνει καμιά φορά χαρωπά, η βάση μένει ακλόνητη.
Το ζεϊμπέκικο είναι κλειστός χορός, με οδύνη και εσωτερικότητα.
Δεν απευθύνεται στους άλλους.
Ο χορευτής δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον. Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, τον οποίο τοποθετεί στο κέντρο του κόσμου.

Για πάρτη του καίγεται, για πάρτη του πονάει και δεν επιζητεί οίκτο από τους γύρο.

Πότε μ’ ανοιχτά τα μπράτσα μεταρσιώνεται σε αετό που επιπίπτει κατά παντός υπεύθυνου για τα πάθη του και πότε σκύβει τσακισμένος σε ικεσία προς τη μοίρα και το θείο.
Αν χαθούν η αδικία, ο έρωτας και ο πόνος· αν βρεθεί ένας άλλος τρόπος που οι άνθρωποι, θα μπορούν να εκφράζουν τα αισθήματά τους, με τόση ομορφιά και ευγένεια….
τότε μόνο μπορεί να χαθεί και το ζεϊμπέκικο…..