Από μικρή είχες όνειρο να φτιάξεις μια ευτυχισμένη οικογένεια. Δε σε πτοούσε που έβλεπες γύρω σου τη μια οικογένεια να διαλύεται μετά την άλλη και το θεσμό της οικογένειας να χαλαρώνει, να ξεφτίζει και ν’ αντιμετωπίζεται με όλο και λιγότερο σεβασμό.
Είχες πει στον εαυτό σου, πως όταν με το καλό θα ‘ρθει η σειρά σου να κάνεις οικογένεια, εσύ θα την τιμάς και θα κάνεις ό, τι περνάει απ’ το χέρι σου για να μη διαλυθεί ποτέ.
Έλεγες και το εννοούσες, πως απ’ την πλευρά σου θα κάνεις ό, τι χρειαστεί για να την κρατήσεις ενωμένη, δυνατή και αγαπημένη. Και το έκανες όλα τα χρόνια. Και με το παραπάνω.

Δεσμεύτηκες άλλωστε γι’ αυτό, ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Παντρεύτηκες. Γέννησες το πρώτο σου παιδί. Δημιούργησες επιτέλους την ευτυχισμένη οικογένεια που ονειρευόσουν.
Μόλις ξεπετάχτηκε λιγάκι το πρώτο, έκανες και δεύτερο. Χάρισες στο πρώτο ένα αδερφάκι, για να ‘χει ένα παντοτινό φίλο στη ζωή.

Τι και αν το βάρος της ανατροφής, της οικογένειας, του νοικοκυριού, έπεσε εξ ολοκλήρου στους δικούς σου ώμους;

Τι κι αν δεν ήταν τα πράγματα όσο ειδυλλιακά ήταν πριν τον ερχομό των παιδιών;

Τι κι αν κόντεψες να ξεχάσεις πως είσαι γυναίκα και αναγκάστηκες να γίνεις μαμά πλήρους απασχόλησης χωρίς καμία βοήθεια και στήριξη;

Τι κι αν ο πατέρας των παιδιών, πέρα από την οικονομική εισφορά, είχε μονάχα φιλική συμμετοχή στην οικογένεια;

Χαλάλι έλεγες για πολλά χρόνια, και το εννοούσες. Ήξερες πως η οικογένεια απαιτεί θυσίες. Ήξερες πως χρειάζεται να ξεχάσεις τη λέξη «εγώ».
Η οικογένεια και η μητρότητα είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Χρειάζεται όλη σου την ενέργεια, κυρίως στα πρώτα χρόνια της ζωής των παιδιών, αν θες να τα’ αναθρέψεις σωστά.
Μεγάλο χρέος και μεγάλη χαρά είναι ταυτόχρονα η οικογένεια.
Χρέος να παραδόσεις στην κοινωνία ενήλικες, που να είναι υγιείς σωματικά, συναισθηματικά και πνευματικά.
Αλλά και τεράστια χαρά και ανταμοιβή για το γονιό, να βλέπει τα παιδιά του να μεγαλώνουν υγιή, χαρούμενα και να πατάνε σιγά – σιγά μόνα στα πόδια τους.

Χαλάλι όλα στο βωμό της οικογένειας. Χαλάλι που δεν είσαι πια χαρούμενη, που έπαψες να χαμογελάς, που έχεις να πας στο σινεμά παραπάνω από 5 χρόνια, που δεν περισσεύουν χρήματα να πάρεις ούτε ένα καινούργιο φόρεμα.
Άχρηστο θα πήγαινε βέβαια και να τ’ αγόραζες τελικά. Δε θα ‘χες πού να το βάλεις.
Χαλάλι όμως όλα. Όλες οι θυσίες. Όλες οι υποχωρήσεις. Όλα όσα κατάπινες. Χαλάλι όλες οι φορές που έσφιγγες τα δόντια και έλεγες μέσα σου, κάνε υπομονή μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά.
Δέχτηκες σχεδόν αδιαμαρτύρητα, (για το καλό της οικογένειας φυσικά), όλα τ’ αδικαιολόγητα ξεσπάσματα οργής και τα νεύρα του.

Όλα τα δέχτηκες, εκτός απ’ αυτό που έγινε την τελευταία φορά. Τότε που μπροστά στα παιδιά τόλμησε να σηκώσει το χέρι του και να σε χτυπήσει. Ήταν η δεύτερη φορά που το έκανε. Την πρώτη, αν και ήξερες πως δεν πρέπει, τον συγχώρησες. Ίσως επειδή δεν ήταν μπροστά τα παιδιά, ίσως επειδή αιφνιδιάστηκες, ίσως επειδή δεν περίμενες τέτοια συμπεριφορά από τον άνδρα σου. Κυρίως όμως επειδή δεν περίμενες ποτέ πως θα συμβεί σε σένα κάτι τέτοιο.
Κάτι έσπασε μέσα σου εκείνη τη στιγμή. Κάτι γκρεμίστηκε συθέμελα.

Δεν πέρασε καλά – καλά ένας μήνας και συνέβη το δεύτερο περιστατικό.
Πού τη βρήκες την ψυχραιμία εκείνη τη στιγμή, ακόμα δε μπορείς να καταλάβεις.
Όχι, απάντησες, στο μεγάλο παιδί που σε ρώτησε, ο μπαμπάς δεν είναι κακός, αλλά αυτό που έκανε είναι πολύ κακό.

Μάζεψες μερικά προσωπικά σου πράγματα, ρούχα και παιχνίδια των παιδιών και χωρίς υστερίες, χωρίς σκηνές, χωρίς βρισιές και κυρίως χωρίς φόβο, τον εγκατέλειψες. Αμέσως μετά ξεκίνησες τη διαδικασία του διαζυγίου.

Σήμερα, μερικούς μήνες μετά, με τη στήριξη της οικογένειας και των φίλων, τα παιδιά είναι καλά και ήρεμα. Εσύ, ακόμα μαζεύεις τα κομμάτια σου και παλεύεις να καταλάβεις τί και γιατί συνέβη. Συνειδητοποιείς μέρα με τη μέρα με ωριμότητα και με περισσότερη νηφαλιότητα τη νέα κατάσταση, σκέφτεσαι ψύχραιμα και βάζεις σταθερές βάσεις στη ζωή των παιδιών και στη δική σου.

Προσπαθείς να ερμηνεύεις πάντα βάσει λογικής τις καταστάσεις. Ξέρεις καλά πως ήταν απολύτως αναγκαίο να φύγεις. Για τη δική σου ψυχική και σωματική υγεία, αλλά και για την ψυχική υγεία των παιδιών.
Όμως μέσα σου υπάρχει ένα αναπάντητο «γιατί» που στέκεται σα κόμπος στο λαιμό και σε πνίγει όποτε το σκέφτεσαι.
Γιατί ρε αλήτη μου διέλυσες το όνειρο της οικογένειας;

(Αφιερωμένο στη φίλη μου τη Μαρία, και την κάθε Μαρία, που βρήκε το κουράγιο ν’ απομακρυνθεί έγκαιρα από ένα βίαιο σύζυγο.)

Πηγή : loveletters.gr