Όταν αγαπάς, δικαιολογείς ακόμα και τ’ αδικαιολόγητα

Ξέρουμε πως ο κάθε άνθρωπος δείχνει την αγάπη του με διαφορετικό τρόπο. Άλλος λέει γλυκόλογα, άλλος κάνει εκπλήξεις, ο τρίτος κάνει δώρα. Άλλοι τα κάνουν όλα μαζί κι άλλοι δεν κάνουν τίποτα, καθότι δειλοί ή μαζεμένοι. Παρά τη διαφορετικότητα έκφρασης της αγάπης, υπάρχει ένα κοινό στοιχείο που θα το βρεις σε όλους όσους αγαπούν, μηδενός εξαιρουμένου.

Όταν αγαπάς, δικαιολογείς. Δικαιολογείς αποφάσεις, σκέψεις, απότομες κουβέντες, λάθη και πολλές φορές δικαιολογείς τ’ αδικαιολόγητα. Μπαίνεις, ή τουλάχιστον προσπαθείς μανιωδώς να μπεις, στο κεφάλι του άλλου, ν’ αναλύσεις τον τρόπο σκέψης του, να παρακολουθήσεις τη συλλογιστική του πορεία με απώτερο σκοπό να κατανοήσεις τα πεπραγμένα του, μόνο και μόνο για να τα δικαιολογήσεις αμέσως μετά.

Στον άνθρωπό σου δίνεις πολύ εύκολα άφεση αμαρτιών. Παρότι μπορεί να κάνει το ίδιο λάθος με κάποιον άλλο, όταν εσύ τοποθετείς τα δύο λάθη στη ζυγαριά, ο δικός σου άνθρωπος έχει πάντα ελαφρυντικά. Έχει πάντα καλύτερους λόγους για να κάνει ό,τι κάνει, έχει πάντα το αβαντάζ του «ναι μεν, αλλά…» που φυτρώνει μέσα στο κεφάλι σου. Έχει πάντα το δικαίωμα της δεύτερης σκέψης και της αμφιβολίας πριν την όποια καταδίκη κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Ρώτα και κάποιον κατηγορούμενο.

Η αμφιβολία με τη σειρά της οδηγεί ευκολότερα στο συγχωροχάρτι. Κι αυτό το ξέρουν καλά όσοι αγάπησαν κι αγαπούν ακόμα. Ο Φίοντορ Ντοστογιέφσκι είχε γράψει κάποτε ότι η γυναίκα που αγαπάει, μπορεί να σκεφτεί περισσότερες δικαιολογίες για τα εγκλήματα του αγαπημένου της, απ’ όσες μπορεί να σκεφτεί ο ίδιος για τον εαυτό του. Γιατί και αδικαιολόγητος να είναι, το δικό σου το μυαλό αρνείται να τον κατηγορήσει, αρνείται να παραδεχτεί την ανθρώπινη υπόστασή του. Αυτήν την υπόσταση που σφάλλει, που πιθανόν εκμεταλλεύεται, που στην τελική κάνει ό,τι και κάθε θνητός. Λάθη.

Είναι που τα όριά σου είναι πιο ελαστικά μαζί του. Είναι που εσύ που δε σήκωνες μύγα στο σπαθί σου και που έχεις χαράξει με τόσο κόπο τις κόκκινες γραμμές σου, θεωρείς ότι σ’ όλους τους κανόνες σου ο άνθρωπος αυτός μπορεί ν’ αποτελεί εξαίρεση. Μπορείς ν’ αποδεχτείς περισσότερα και να καταπιείς ακόμα πιο πολλά, γιατί πάντα θα υπάρχει μια υποτυπώδης αιτιολόγηση που θα σου φαίνεται αρκετή. Ακόμη κι αν η ίδια αιτιολόγηση από τα χείλη κάποιου άλλου, θα σου προκαλούσε από γέλιο, μέχρι στόλισμα με ωραιότατα και όχι τόσο ευγενικά κοσμητικά επίθετα.

Άλλες φορές, συμμαζεύεις τ’ ασυμμάζευτα, γιατί αν παραδεχτείς τα λάθη του άλλου, αν τα αναγνωρίσεις ως λάθη χωρίς κανένα ελαφρυντικό, θα πρέπει ν’ αποφασίσεις αν τα αποδέχεσαι ή όχι. Αν μπορείς να τ’ αγκαλιάσεις κι αν στη δική σου ζυγαριά τα λάθη αυτά δεν είναι και τόσο σημαντικά για να σε απομακρύνουν. Δικαιολογείς για να μη χρειαστεί να επιλέξεις, για να αθωώσεις χωρίς να γίνει δίκη, να μην μπεις στη διαδικασία να ερωτηθείς αν ο άλλος τελικά σου κάνει ή όχι.

Κοινώς, όσοι αγαπούν δικαιολογούν, αλλά όσοι δικαιολογούν δεν αγαπούν απαραίτητα. Δικαιολογείς είτε επειδή αγαπάς, συμπάσχεις, καταλαβαίνεις, είτε επειδή εθελοτυφλείς. Και πρόσεξε σε ποια κατηγορία ανήκεις την επόμενη φορά που αυτό το ύπουλο «ναι μεν, αλλά..» τρυπώσει στο κεφάλι σου.

Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου

Πηγή: pillowfights.gr