Ό,τι δε λύνεται πρέπει να κόβεται!

Και να σου, βρισκόμαστε μπροστά στο αδιέξοδο, μια αέναη κατάσταση στην οποία λύση δεν υπάρχει. Αγάπη, δύσκολο πράγμα. Ναι, όταν υπάρχει αυτή μπορούμε να ανεχτούμε τα πάντα, μπορούμε να δεχτούμε και να μας δεχτούν με τη σειρά τους κι οι άλλοι για όλα αυτά που είμαστε. Αλλά είναι απλά η αιτία για να μένουμε σε έναν άνθρωπο και πολλές φορές καταλήγει να γίνεται κι η δικαιολογία.

Υπάρχουν κάτι καταστάσεις-κόμποι που εμποδίζουν τη ροή μιας σχέσης, γόρδιοι δεσμοί που δε λύνονται, που μας φτάνουν σε ακραίες καταστάσεις, κυρίως ψυχολογικές και δυστυχώς συνήθως για ανθρώπους που δεν το αξίζουν. Γιατί αν το άξιζαν, οι κόμποι θα ήταν ήδη λυμένοι. Αλλά αντιθέτως είναι τόσο σφιχτά δεμένοι, που μόνο να τους κόψουμε μπορούμε, γι’ αυτό ας τους κόψουμε μαχαίρι.

Ο αέρας πρέπει να κόβεται όταν πρέπει, κυρίως όταν λύση δεν υπάρχει. Δε θα γίνεσαι πάντα το χαλάκι της εξώπορτας για να σε πατήσουν, να μπουν στη ζωή σου χωρίς σεβασμό προς όλα αυτά που υπάρχουν σ’ αυτήν και να την κακοποιήσουν. Γιατί όταν δεν υπάρχει σεβασμός, αυτό θα γίνει.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας, λοιπόν, θα πρέπει να επιλέγουμε αν θα πρέπει να επιμείνουμε σε καταστάσεις ή ανθρώπους ή αν θα τους κόβουμε όταν κι εκεί που πρέπει. Και μάλλον σας προτείνω το δεύτερο, γιατί η πολλή επιμονή είναι και λίγο σαν να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο.

Κι αυτό προϋποθέτει να είσαι αληθινός. Όταν είσαι αληθινός, τουλάχιστον καταλαβαίνεις αυτούς που προσποιούνται, αυτούς που μαζί δεν κάνετε, αυτούς που θέλουν το κακό σου, μ’ αυτούς που δεν πάει άλλο. Κι αποκόβεσαι από νωρίς, για να σε βλέπουν από μακριά. Καλύτερα κάποιες φορές το «από μακριά κι αγαπημένοι», παρά το «από κοντά και κακιωμένοι». Κι ας πονάει η προδοσία, ή η απόρριψη, ή η απόσταση. Είναι κάποτε μονόδρομοι.

Τι προτιμάς; «Έναν πόνο δίχως τέλος, ή ένα τέλος με έναν πόνο»; Ό,τι σε πονάει και δεν μπορείς να το λύσεις, είτε μέσα σου είτε με τον άλλο, απλά κόψ’ το. Μην κάνεις πίσω και συγχωρείς τα ασυγχώρητα. Η λογική κάποιες φορές επιβάλλεται να υπερέχει του συναισθήματος κι όσο κι αν πονάει αυτό, πίστεψέ με, θα σε σώσει από ακραίες καταστάσεις, που θα σε κάνουν να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο αργότερα.

Το να αγαπήσεις δεν είναι λάθος. Λάθος είναι οι άνθρωποι που διαλέγουμε ή και που μας διαλέγουν, οι καταστάσεις, το timing κι άλλοι δευτερεύοντες παράγοντες. Στις σχέσεις των ανθρώπων υπάρχουν εμπόδια, που όσο και να θέλουμε, δεν μπορούμε να πηδήξουμε.

Κόψε απλά με το ψαλίδι το δέσιμο με ανθρώπους που κάνουν τη ζωή σου έναν φαύλο κύκλο επιλογών που απλά δεν οδηγούν πουθενά. Έχεις τη διαδρομή σου, πρέπει να πας κάπου, να κοιτάς εκεί που θέλεις να φτάσεις για να φτάσεις, όχι να τρέχεις πίσω απ’ την ουρά σου.

Κι όλα θα περάσουν. Ο πόνος θα περάσει, θα κάνει τον κύκλο του, όπως μια ίωση που κρατάει για λίγες μέρες. Θα ξεχαστεί, θα ξεθωριάσει και θα δεις, αν προσπαθήσεις να προχωρήσεις, θα προχωρήσει κι η ζωή, μαζί σου κι η αγάπη.

Σε καταλαβαίνω, εσένα που δεν μπορείς, μη νομίζεις, αλλά θα σου πω πως απλά ό,τι δε λύνεται, κόβεται. Γιατί αν προσπαθείς μία, δυο, τρεις και δε γίνεται, ε, δε θα γίνει και ποτέ. Ας προσπαθούμε, λοιπόν, όσο μπορούμε, ναι, αλλά ας μη γινόμαστε κι αφελείς.

Συντάκτης: Σοφία Μπουμπάρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

Πηγή: pillowfights.gr