Γράφει η Ελένη Σάββα

Μου χρωστάς ένα ξημέρωμα στην αγκαλιά σου. Ένα ξημέρωμα όλο δικό μου. Δικό μας. Ένα ξημέρωμα μονάχα για ‘μας. Δίχως έννοιες, δίχως σύννεφα και βροχές. Δίχως λέξεις πολλές. Μου χρωστάς ένα ξημέρωμα γεμάτο βλέμματα και φιλιά. Αγκαλιές σφιχτές. Πολλά μαζεμένα “σ’ αγαπώ” μαζί. Έτσι, για όλα τα σ’ αγαπώ που κράτησες μέσα σου αντί να μου τα χαρίσεις.

Καμία εξήγηση δεν χρειάζεται. Κανένα δάκρυ και κανένας θυμός! Μονάχα ένα ξημέρωμα. Και θα ξεχάσουμε τα πάντα, κι όλα θα είναι καλά για λίγες στιγμές. Η αγάπη μας θα είναι επιτέλους αρκετή. Αρκετή για να μας κάνει να χαμογελάσουμε, να νιώσουμε ευτυχισμένοι, να ζήσουμε. Και το πρωινό θα ‘ναι ατέλειωτο. Θα μοιάζει μια αιωνιότητα η ζωή μου στην αγκαλιά σου. Κι όταν θα σε κοιτάω, θα χαράξω μέσα μου αναμνήσεις για μια ζωή.

Λένε πως η αγάπη είναι δύσκολο πράγμα. Μα εγώ το βλέπω αλλιώς. Όλα είναι εύκολα, αν αγαπάς. Όλα μοιάζουν εφικτά. Κι εσύ, εκείνο το πρωινό μου το χρωστάς για όλες τις φορές που έκανες πίσω. Μου το χρωστάς για όλα εκείνα τα φιλιά που χάθηκαν, για όλες εκείνες τις αγκαλιές που έσβησαν, για όλα εκείνα τα όμορφα λόγια τα ερωτικά που δεν ειπώθηκαν ποτέ, επειδή φοβήθηκες.

Ένα ξημέρωμα ήρεμο και ευτυχισμένο. Για όλες τις φορές που κάναμε πίσω, γιατί φοβηθήκαμε τη σπίθα του έρωτα. Μια αγκαλιά τόσο σφιχτή, που να ενώνει τα κομμάτια μας. Να κάνει τις καρδιές μας μια. Για να μην φύγει ποτέ, κάνεις ξανά. Μια αγκαλιά να σφραγίσει, πως όλα τα ξημερώματα από ‘δω και πέρα θα λάμπουν. Θα φαντάζουν όνειρο.

Κι αφού θα ‘χουμε δει όλα τ’ αστέρια του ουρανού, και θα τα ‘χουμε μετρήσει ένα-ένα, θα ήθελα να ξυπνήσω εκεί. Μέσα στην αγκαλιά σου. Μαζί σου. Κοντά σου. Να νιώθω την καρδιά σου. Αυτήν, που μου είχες πει κάποτε πως χτυπούσε δυνατά, γιατί ήμουν κοντά σου…

Πηγή : loveletters.gr