Σε καμία γυναίκα δεν αξίζει να ζει μέσα στο φόβο. Σταμάτα να τον δικαιολογείς και τρέξε μακριά.

Σε σένα, ξεφτίλα άνδρα, μιλώ.
25 Νοεμβρίου, Παγκόσμια ημέρα κατά της βίας των γυναικών. Θα ακούσουμε πολλά σήμερα, επιστημονικές αναλύσεις, τρόπους αντιμετώπισης και όλα τα συναφή. Σήμερα, γιατί αύριο τα φώτα θα στραφούν στο επόμενο θέμα της επικαιρότητας.

Η βία δεν είναι θεωρία, υπάρχουν γυναίκες που την βιώνουν κάθε μέρα. Είναι αυτές που έκαναν προίκα τους αυτή τη μικρή λέξη, σκιά τους, μια σκιά που θα τις ακολουθεί πιστά σε κάθε βήμα όσα χρόνια κι αν περάσουν. Είναι αυτές με το θλιμμένο βλέμμα, που βίωσαν την κόλαση είτε της σεξουαλικής, είτε της λεκτικής και ψυχολογικής βιαιότητας. Είναι εκείνες, που γεμίζουν σημάδια στο κορμί, στην ψυχή και στην καρδιά, σημάδια που θέλουν να κρύψουν επιμελώς με τον πιο περίτεχνο τρόπο. Είναι εκείνες, που θέλησαν να κρατήσουν τον πόνο τους και τα πειστήρια των εγκλημάτων μακριά από τα μάτια της σάπιας κωλοκοινωνίας, μακριά από σένα γείτονα ή φίλε.

Ναι, μην ξαφνιάζεσαι! Είναι η γυναίκα της απέναντι πόρτας, μέσα σου μπορεί και να το ξέρεις, δεν γίνεται να μην έχεις ακούσει τις κραυγές της, απλά εθελοτυφλείς, απλά δεν σε αφορά. Είναι αυτή η γυναίκα που κρύβεται, όχι από αδυναμία, αλλά από ντροπή και ενοχή, από εκείνη την ενοχή που της φορτώσανε οι τάχα δυνατοί. Αυτά τα συναισθήματα κατασπαράζουν το εγώ της και την αφήνουν κενή, άδεια να παλεύει μερόνυχτα να επιβιώσει από τον δυνάστη της και από εκείνο τον πιο σκοτεινό δαίμονα της, που ονομάζεται φόβος.

Υπάρχουν εκείνες οι γυναίκες, που ζουν τον πλήρη εξευτελισμό από κάτι υποκείμενα, που θέλουν να ονομάζονται άνδρες. Που νομίζουν πως αντριλίκι απέναντι σε μια γυναίκα είναι η επιβολή, που πιστεύουν πως τους ανήκεις, πως είσαι κτήμα τους, όπως το αμάξι, το σπίτι ή το οικόπεδο τους. Σε θεωρούν απλά ένα αντικείμενο. Κανείς όμως δεν τους είπε πως τα αντικείμενα είναι άψυχα και δεν επαναστατούν, οι άνθρωποι όμως πάντα.

Ναι, σε σένα μιλάω, ξεφτιλισμένε άνδρα, που κάνεις τον νταή από την κούνια σου, που κανένας δεν σου δίδαξε αξίες. Σε σένα, που νομίζεις πως όλες οι γυναίκες είναι πόρνες και τους αξίζουν τα χειρότερα, πως είναι σκέτα μηδενικά. Ναι, σε σένα ντροπή της φύσης μιλάω. Σε σένα, άνανδρε, που σηκώνεις το χέρι σου και ξεσπάς σε εκείνη την γυναίκα που σε φρόντισε, σου έδωσε αγάπη, τρυφερότητα και στοργή. Σε εκείνη την γυναίκα που γέννησε τα παιδιά σου και σε έκανε πατέρα.

Ναι, σε σένα άθλιο υποκείμενο μιλάω, που ασκείς ψυχική βία, που απαγορεύεις συμπεριφορές και κινήσεις με στυλ δικτάτορα, που δεν επιτρέπεις το δικαίωμα στην εργασία και που αντιδράς έτσι για να πετύχεις ένα σκοπό, να έχεις ή μάλλον να νιώθεις πως έχεις εξουσία. Σε σένα θρασύδειλο ον μιλάω, που η λέξη συντροφικότητα είναι άγνωστη και η λέξη σεβασμός αδίδακτη. Μάθε ρε, πως μπορεί να γεννήθηκες άνδρας αλλά ΑΝΔΡΑΣ δεν είσαι.

Ναι, σε σένα μιλάω, που λες πως αγαπάς. Αγάπη δεν είναι να ξεφτιλίζεις την γυναίκα σου, να την κάνεις να νιώθει μίασμα, να την λες τρελή και να την θεωρείς διανοητικά κατώτερη. Αγάπη δεν είναι να μην την αφήνεις να κάνει πράγματα που της αρέσουν, μόνο επειδή δεν σε συμπεριλαμβάνουν, γιατί δεν κινείται η γη γύρω από σένα.

Αγάπη δεν είναι να την κάνεις σκουπίδι, να την φλομώνεις στο ψέμα, να την απατάς και να την συγκρίνεις. Γιατί η δική σου γυναίκα, άνανδρε, με καμία δεν πρέπει να συγκρίνεται. Αγάπη δεν είναι να την χτυπάς αλύπητα κάθε που θα νευριάζεις, να ελέγχεις κάθε της κίνηση προκειμένου να ξεδιψάσεις το άρρωστο “εγώ” σου. Αγάπη δεν είναι να ζητάς συγγνώμη και να την παρακαλάς, αφού την έχεις απειλήσει με θάνατο εκατοντάδες φορές.

Δεν είναι αγάπη, το πραγματικό όνομα της είναι κακοποίηση. Δεν αγαπάς, γιατί δεν μπορείς να αγαπήσεις ούτε τα ίδια σου τα άντερα. Νοσείς και σαν τον καρκίνο αρρωσταίνεις κάθε τι γύρω σου, δεν θρέφεις υγιή συναισθήματα και είσαι ασθενής, μάθε το.

Υπάρχουν πατώματα σπιτιών που είναι αγία Γη, γιατί σε εκείνα τα πατώματα κάποιες γυναίκες έχουν χύσει τόνους δακρύων. Θυσιάστηκαν στην ιδέα και στο βωμό μιας οικογένειας, πήραν στην πλάτη τους βάρη ασήκωτα και λύγισαν όχι από αδυναμία, αλλά από χτυπήματα, βρισιές και φόβο.
Αυτές οι γυναίκες λυπήθηκαν το δυνάστη τους περισσότερο από τον εαυτό τους, κυλίστηκαν μερόνυχτα, κοιμήθηκαν στο πάτωμα και έγιναν μάρτυρες.

Αυτές τις γυναίκες θέλω να προσκυνήσω σαν ιερό, αυτά τα θύματα, που ένιωσαν πως δεν έχουν δικαίωμα στο οξυγόνο, που δεν μπόρεσαν να αντεπιτεθούν, να καταγγείλουν, να ουρλιάξουν για να της ακούσει το σύμπαν όλο και να γκρεμιστεί.

Προσκυνώ και σου μιλώ. Ναι, τώρα σε σένα μιλώ.
Εύχομαι μέσα σου, να βρεις τη δύναμη να αντιμετωπίσεις εκείνο το θεριό που λέγεται φόβος, αυτό που πόνταρε επάνω σου ό,τι είχε και δεν είχε. Αυτό που σου πέρασε εκείνες τις αόρατες αλυσίδες και σε κράτησε κοντά του.

Κοίταξε το φόβο σου κατάματα, κοίτα τον χωρίς να νιώθεις μόνη, λίγη και μικρή, δεν είσαι. Αντιμετώπισε το δυνάστη σου με θάρρος και μην σκεφτείς ούτε στιγμή πως σ’ αγαπάει, γιατί η αγάπη είναι πάντα όμορφη και δεν πονά. Σε σένα μιλώ. Δεν σου αξίζει. Άνοιξε την πόρτα της φυλακής σου και δραπέτευσε, μην σκεφτείς στιγμή πως δεν υπάρχουν λύσεις εκεί έξω. Σταμάτα επιτέλους να τον δικαιολογείς, να τον καλύπτεις. Σταμάτα να νοιάζεσαι για το τι θα πει η κοινωνία, σταμάτα να νοιάζεσαι μόνο για τους άλλους.

Φύγε ακόμα κι αν δεν έχεις σπίτι, λεφτά, ρούχα ή δουλειά. Μπορεί να κρατήσει πίσω όλα σου τα αντικείμενα, μα όχι την ψυχή σου πια. Φύγε, πριν πέσεις ξανά ματωμένη και ξεμαλλιασμένη στο έδαφος. Φύγε πριν σε θανατώσει μεταφορικά και κυριολεκτικά. Μην μένεις άλλο στη γωνιά σου, σήκωσε το ακουστικό και πληκτρολόγησε το νούμερο που θα σου δώσει πίσω τον εαυτό και τη ζωή σου. Τρέξε… απλά τρέξε γρήγορα και μακριά.

Όσο για σένα, “μάγκα”, μετανόησε και σώσε την ψυχή σου, αλλιώς βάλε μια πέτρα στο λαιμό σου και τράβα να πνιγείς.
Αν θες άνδρας να λέγεσαι.

Κατερίνα Μιχελάκη/loveletters

15900 – Τηλεφωνική γραμμή SOS – Βίας Κατά Των Γυναικών
24ωρης λειτουργίας 365 μέρες το χρόνο, με αστική χρέωση.