Από τον κοινωνιολόγο Γιώργο Βασιλορεϊζη

Συνήθως νομίζουμε ότι προσευχή είναι το να ζητήσεις κάτι, να απαιτήσεις, να παραπονεθείς.
Έχεις επιθυμίες και ο Θεός μπορεί να σε βοηθήσει να τις εκπληρώσεις.
Πηγαίνεις στην πόρτα του Θεού σαν ζητιάνος.
Η προσευχή όμως δεν είναι ζητιανιά, δεν μπορεί παρά να είναι ευγνωμοσύνη και ευχαριστία. Όταν πας να ζητιανέψεις η προσευχή δεν είναι ο σκοπός, είναι το ΜΕΣΟ.

Έτσι, η προσευχή δεν έχει σημασία, επειδή προσεύχεσαι για να πάρεις κάτι. Αυτό το κάτι γίνεται σημαντικό και όχι η προσευχή. Πολλές φορές έχεις ζητήσει κάτι και η επιθυμία σου δεν εκπληρώθηκε, οπότε παρατάς τις προσευχές και λες “Είναι ανώφελο!”
Για σένα είναι απλώς το μέσο. Όμως η προσευχή δεν μπορεί ποτέ να είναι ένα μέσο. Απλώς την κάνεις και χαίρεσαι, χωρίς να ζητιανεύεις.

Η ίδια η προσευχή, στην ουσία της, είναι τόσο όμορφη, αισθάνεσαι τέτοια έκσταση και ευτυχία, που απλά πηγαίνεις και δίνεις τις ευχαριστίες σου στο θεϊκό,που σε αξίωσε να υπάρχεις,σε αξίωσε να αναπνέεις,σε αξίωσε να έχεις συνειδητότητα.
Όταν το καταλάβεις, μια ποιότητα γεννιέται μέσα σου, η ποιότητα της ευγνωμοσύνης. Γιατί η ευγνωμοσύνη είναι προσευχή, και τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτό.

Πηγή : enallaktikidrasi.com