«Παράτησα το σχολείο γιατί με φώναζαν πίθηκο»: Γυναίκα με σπάνια ασθένεια εξομολογείται

Η Μαρία Λοΐζου, που γεννήθηκε με μία σπάνια πάθηση, δέχτηκε τόσο bullying όσο ήταν παιδί που αναγκάστηκε να σταματήσει το σχολείο. Σήμερα, δηλώνει ευτυχισμένη με την οικογένειά της και εκμυστηρεύεται τις δυσκολίες της ζωής της σε μία εκ βαθέων συνέντευξη. Τα λόγια της, είναι γροθιά στο στομάχι…

Η σπάνια πάθηση και τα δύσκολα παιδικά χρόνια

«Η ασθένεια μου είναι λιποδυστροφία. Σύμφωνα με τις εξετάσεις που έκανα πρόσφατα φάνηκε ότι είναι σπανιότατης μορφής. Ο κόσμος το αντιμετώπιζε με πολύ άσχημο τρόπο, επειδή με έβλεπε σαν κάτι το παράξενο. Ήταν ένα αποκρουστικό θέαμα, με παρομοίαζαν με πίθηκο ή άλλα ζώα. Με ό,τι και να με παρομοίαζαν, όμως, εγώ αισθανόμουν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Σίγουρα ήταν πολύς ο πόνος. Οι γονείς μου στεναχωρήθηκαν όταν έμαθαν την πάθησή μου, αλλά δεν έφταιγαν εκείνοι. Έκαμα εξετάσεις, επειδή ήθελα να δω το DNA της ασθένειας και ο πατέρας μου στεναχωριόταν. Του είπα “παπά εν να το κάμω για μένα, εν σημαίνει ότι εν να σου ρίξω ευθύνες”. Δόξα τω Θεώ δεν έδειξε να έχει να κάνει κάτι με τους γονείς μου και ένιωσε καλύτερα και ο ίδιος. Μαράζωνε σίγουρα όταν με έβλεπε έτσι, αλλά μου λέει “παίρνω δύναμη γιατί βλέπω σε εν τα βάλλεις κάτω”.

Κάποιοι λαλούν μου ότι έγινα πιο σκληρή, αλλά αναγκάστηκα να γίνω πιο σκληρή. Όταν βλέπεις γύρω σου να σε φωνάζουν και να σε αποκαλούν με διάφορα ονόματα, αναγκάζεσαι να αλλάξεις. Έπρεπε να πάρω όπλα, επειδή εν θα είχα συνέχεια κάποιο δίπλα μου. Δέχθηκα πολύ εκφοβισμό. Υπήρχαν στιγμές που δεν ήθελα να βγω έξω. Δεν ήθελα να δώσω αφορμή στους άλλους να με κοιτάξουν και μετά να το σκέφτομαι συνέχεια. Μία λέξη να σου πει ο άλλος, πάλι έρχονται οι στιγμές που πέρασες, τα βιώματα σου, το bullying. Όσα χρόνια και να περάσουν δεν τα ξεχνάς».

Σταμάτησε το σχολείο εξαιτίας του bullying

«Ήθελα να συνεχίσω. Ήταν ένας τρόπος για να βγω έξω και να συνηθίσει ο κόσμος στο “θέαμα”, όπως το αποκαλούσαν. Ήθελα και εγώ να μορφωθώ, να εξελιχθώ ως άνθρωπος. Όμως, επειδή ήταν μικρή η κοινωνία μας, σταμάτησα επειδή ήταν πολλά δύσκολο, έκλαια συνέχεια και είπα παρά να κάμνω κακό σε μένα, καλύτερα να σταματήσω και να μείνω σπίτι μου. 

Έφκαλα το άχτι μου, όπως το λαλούμε στα κυπριακά, στις δουλειές, πήγαινα με τον πατέρα μου στα πρόβατα, επειδή ήταν κτηνοτρόφος. Με τα ζώα περνούσα καλύτερα, δεν με πλήγωναν. Ο άνθρωπος όμως, που έχει και λογική με πλήγωνε. Και στο Δημοτικό δεν ήθελα να πηέννω. Ήταν επί καθημερινής βάσεως τούτη η αντιμετώπιση. Η ψυχή μου πονούσε πάρα πολύ. Αλλά δεν άφηνα κανένα να μου κάμει κακό.about:blank

Απαντούσα σε εκείνα που μου έλεγαν. Όχι με την έννοια να τους κάμω κακό, αλλά για να τους ταρακουνήσω. Τους έλεγα “αν ήσασταν εσείς θα σας άρεσκε να σας συμπεριφέρομαι με τούτο τον τρόπο; Να είσαστε τυχεροί που δεν είσαστε εσείς και είμαι εγώ”».

Η φωνής άρχισε να τρέμει από τις αναμνήσεις…

Σύμφωνα με το reporter.com.cy, η φωνή της άρχισε να τρέμει ενώ οι μνήμες που της ήρθαν στο μυαλό την έκαναν να λυγίσει:

«Πάρα πολλές φορές έγιναν περιστατικά επίτηδες, εστοχοποιούσαν με. Σε πολλά διαλείμματα στο σχολείο ήμουν μόνη μου. Δεν τους άφηνα όμως να κάμουν κάτι. Δεν δεχόμουν. Ήρθα σε τούτο τον κόσμο να ζήσω όπως όλοι τζιαι αν δεν τους αρέσκω να κλείσουν τα μάθκια τους ή να γυρίσουν που την άλλη. 

Εγώ αισθανόμουν φυσιολογικός άνθρωπος. Πολλοί μου έλεγαν “Παναγία μου κόρη Μαρία, βλέπεις τον εαυτό σου μέσα στον καθρέφτη;”. Είμαι τζιαι εγώ άνθρωπος. Δυστυχώς ήταν πάρα πολύ δύσκολη η ζωή μου. Πολλές φορές έρχονταν δαμέ τα κοπελλούθκια και εχώνουνταν για να με κοροϊδέψουν. Η γιαγιά μου ήρθε σε λογομαχία για να τους διώξει, επειδή έκλαια και δεν άντεχα. Όταν έφυα από το σχολείο, μαθεύτηκε και πολλοί έρκουνταν δαμέ για να με ρωτήσουν γιατί εσταμάτησα. Αφού ήξεραν το λόγο και το πρόβλημα, ήντα έρκουνταν δαμέ να το σκαλίσουν τις πληγές;».

Aν τους είχατε μπροστά σας σήμερα τι θα τους απαντούσατε;

«Νομίζω σήμερα, δεν θα χρειαζόταν να τους πω τίποτε. Μπορεί να μην κατάφερα να μορφωθώ ακαδημαϊκά, όμως με μόρφωσε η ζωή, κάπως διαφορετικά. Δεν νομίζω να άξιζε τον κόπο να τους πω κάτι. Φαίνεται η πορεία της ζωής μου, έχω την οικογένεια μου, έχω τον άντρα και την κόρη μου. Αυτή θα είναι η απάντηση χωρίς να χρειάζεται να πω κάτι άλλο. Δεν κρατώ κακία σε κανένα. Μπορεί, όταν ήμουν σε πιο μικρή ηλικία, να ελάλουν “γιατί να με περιπαίζουν εμένα;”. Και συγγνώμη να μου ζητήσουν, τι να το κάμω; Οι πληγές επουλώνονται. Τις αφήνω πίσω μου, προχωρώ. Τέλειωσε. Είμαι ευτυχισμένη».

Η «οικογένεια» που αντί να σταθεί στο πλάι της, την κορόιδευαν

«Κάποια ξαδέλφια μου με χαρακτήριζαν πίθηκο ή με ρωτούσαν “γιατί γεννήθηκα έτσι”, επειδή έτσι τους δίδαξαν οι γονείς τους. Η δική μου απάντηση ήταν πάντα η ίδια “γιατί έτσι ήθελε ο Θεός”. Και μου έλεαν “μα, εμάς η μάμα μας άλλα μας είπε”. Ελέαν μου και μια ιστορία, ότι ο πατέρας μου επήρε τη μητέρα μου cinema και είδε ένα πίθηκο και εφοήθηκε και έτσι εμεταμορφώθηκα σε πίθηκο. Αν είναι δυνατόν. 

Εστοίχισε μου, όμως πολλά. Ήμουν μία κορούδα 14 χρονών. Έκλαια πάρα πολλά, περίμενα από τους δικούς μου να με στηρίζουν, όι να με πολεμούν και οι ίδιοι. Αναγκάστηκα να τους πω ότι δεν ήθελα να έχω σχέση μαζί τους, να μην ξαναέρτουν σπίτι μας, επειδή ήμασταν και στην ίδια ηλικία. Είπα τους “αν θα έρκεστε σπίτι μου, για να με χρησιμοποιάτε τζιαι να σας βοηθώ τζιαι να γελάτε τζιαι να με περιπαίζετε, να πάτε έσσω σας και να μην ξαναέρτετε”.

Είχα, όμως, φίλους που ήταν πάρα πολύ κοντά μου και μέχρι σήμερα εν δίπλα μου. Και από το Δημοτικό και από τοΓυμνάσιο. Έχω φίλο που εν δίπλα μου πάνω από 30 χρόνια. Και αυτούς τους ανθρώπους εγώ τους θεωρώ οικογένεια».

Ο γάμος και η δυσκολία για να αποκτήσει παιδί

Μετά από μία δύσκολη ζωή, βρήκε τελικά τον άνθρωπο που θα είναι δίπλα της, ό,τι και να γίνει. Βρήκε τον συνοδοιπόρο της στη ζωή, μία αγκαλιά για να χωθεί.

«Με το Νίκο ήμασταν φίλοι, πριν παντρευτούμε. Δουλεύαμε για πάρα πολύ καιρό με τις αδελφές του και γνωριστήκαμε όταν έρχετουν να τις πάρει από τη δουλειά. Πολλές φορές, το μεσημέρι επήεννα σπίτι τους να φάμε. Για πολλά χρόνια έτσι ήμασταν. Και ο Νίκος είχε πολύ δύσκολη παιδική ηλικία.

Όταν μου εκμυστηρεύτηκε τα συναισθήματά του, μου είπε “βλέπω τι είσαι, ξέρω τι περνάς και θέλω να είμαστε μαζί”. Η οικογένειά του, όσον ήμασταν φίλοι μου συμπεριφέρονταν καλά. Μετά, όταν τους είπε ο Νίκος ότι ενδιαφέρεται, δεν τους άρεσε τζιαι τζιαμέ άρχισε ο “πόλεμος”. Όταν ήρθε να με ζητήσει από τον πατέρα μου, ήρθε μόνος του και του είπε ο πατέρας μου “εν με πειράζει που είσαστε φτωχοί. Τζιαι εμείς φτωχοί είμαστε, αλλά εν θέλω να πληγώσεις την Μαρία. Εν να με βρεις μπροστά σου. Επέρασε πολλά στη ζωή της τζιαι εν θέλω να την πληγώσετε παραπάνω”. 

Τα πρώτα τρία χρόνια του γάμου μας ήταν πολλά δύσκολα. Προσπαθούσαν να επέμβουν οι αδελφές του, η μάμμα του. Πολλές φορές του έλεγαν να με αφήκει και να του έβρουν μια άλλη κοπέλα και ελάλε τους ο Νίκος “εγώ τούτη ήθελα, τούτη επαντρεύτηκα”».

«Στην πρώτη εξωσωματική που έκανα, επέρασα κοντά που το θάνατο. Είχα ακατάσχετη αιμορραγία και οι γιατροί στην κλινική που πήγα δεν με κράτησαν μέσα. Έπρεπε να κάνω μια σειρά ενέσεων. Τριάντα έξι ώρες πριν την λήψη ωαρίων, κάνεις μία ένεση για να προετοιμαστείς. Ένας γιατρός στο χωριό με βοήθησε πάρα πολύ. Ήταν βράδυ η ώρα 10:00. Το πρωί παίρνει με ο γιατρός από την κλινική και μου λέει “Μαρία δεν θα έρτεις να πάρουμε τα ωάρια;”. Και απάντησα του “γιατρέ μου, αφού εψές έκαμα την ένεση” και μου είπε “έκαμες λάθος, πρέπει να έρτεις”. 

Λέω μα τόσο πολλά εσυγχύστηκα; Πήρα τον γιατρό που με βοήθησε στο χωριό και είπε μου “όι Μαρία μου εν πρέπει να πάεις. Ούτε αύριο, μεθαύριο”. Ο γιατρός στην κλινική επέμενε και επήα. Αλλά ήταν λάθος, επειδή δεν ήταν έτοιμα τα ωάρια. Είχα αφόρητους πόνους και αιμορραγίες. Είπα του άντρα μου “αν θα πεθάνω να με πάρεις σπίτι μας”.  

Όταν ήρτα σπίτι μου, επικοινώνησα με το γιατρό που με βοήθησε. Ήρτε, είδε με και είπε ότι τούτο που μου έκαμαν ήταν λάθος. Οι γιατροί που την κλινική επέμεναν ότι το λάθος ήταν δικό μου. Δόξα τω Θεώ επέρασε και τούτο, αλλά δεν ήθελα να πάω να κάμω εξωσωματική γονιμοποίηση. Ένα μήνα μετά, είχε γίνει το ίδιο περιστατικό με άλλη κοπέλα, που δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Τελικά του συγκεκριμένου, του έκλεισαν την κλινική επειδή ήταν ακατάλληλη. Ο Νίκος, όταν έγινε το περιστατικό, έκλαιε και μου είπε “Μαρία μου, αν σε στεναχώρησα συγχώρα με. Εν θα ξανασυμβεί”.

Επροσπάθησα ξανά ακόμα πέντε φορές, με εξωσωματική να μείνω έγκυος, με τα ίδια φάρμακα, δεν είχα τα ίδια προβλήματα ευτυχώς. Αλλά δεν είχαν επιτυχία. Μετά την πέμπτη προσπάθεια, μας πήρε τηλέφωνο ο γιατρός από τη Λεμεσό και μας είπε ότι ήθελε να μας δει. Εγώ του είπα “γιατρέ μου, ευχαριστούμε, αλλά αν είναι να μου έβρεις εναλλακτικές, εμείς επήραμε την απόφαση μας, εν θα συνεχίσουμε. Ευχαριστούμε πολύ” και μου είπε ότι μας ήβρε λύση. 

Πήγαμε με το Νίκο, όμως η λύση που μας βρήκε, για μένα δεν ήταν σωστή. Η επόμενη κίνηση ήταν να αποταθούμε στο Γραφείο Ευημερίας, για να υιοθετήσουμε. Έτσι και έγινε. Μας βοήθησε και η κοπέλα. Είπα της την ιστορία μου και μας είπε ότι η πάθηση μου μπορεί να μην μας βοηθούσε. Τζιαι είπα της η πάθηση μου εστέρησε μου τη μόρφωση, πολλά πράγματα, εν να μου στερήσει και το να γίνω μάνα; Η κοπέλα στο Γραφείο Ευημερίας, εβοήθησε μας και τελικά μετά από δύο χρόνια ήρθε η Ανδρονίκη στη ζωή μας.

Μέχρι σήμερα εν μου ανέφερε ποτέ αν εδέχθηκε bullying λόγω της πάθησης μου. Στη Β΄ Δημοτικού οι συμμαθητές της επεριπαίζαν την και της έλεγαν “είσαι υιοθετημένη, εν είσαι όπως εμάς”. Επειδή, της εμίλησα για τούτο το θέμα που νωρίς, το χειρίστηκε πολλά καλά. Όταν με κάλεσε η διευθύντρια στο σχολείο, η δασκάλα της μου είπε ότι εσήκωσε όλα τα παιδιά και εχειροκροτήσαν την για τον τρόπο που το χειρίστηκε. Είχα της εξηγήσει ότι η μάμμα της και ο παπάς της αγαπούν την και είναι διπλά ευλογημένη που είναι υιοθετημένη. Η Ανδρονίκη μου αξίζει πολλά. Είναι χρυσό μωρό, με αξίες και αρχές. Καταλαβαίνω ότι οι κόποι μου έχουν ανταπόκριση».

Το περιστατικό που την ώθησε να διηγηθεί την ιστορία της

«Η ιστορία που με ώθησε να μιλήσω ήταν του Ανδρέα Βασιλείου, που ίδρυσε το Ablebook. Έτυχε να γνωριστούμε και προσωπικά με τον Ανδρέα. Είπα ότι αυτό το παιδί αντιμετωπίζει τόσα κινητικά προβλήματα και κατάφερε να πάει στο Πανεπιστήμιο. Είπα “εγώ γιατί όχι;”. Μου έδωσε δύναμη η ιστορία του Ανδρέα. Δεν είμαστε όλοι δυνατοί. Έτυχε σήμερα να είμαι δυνατή. Με πόσες προσευχές είμαι δυνατή; Πόσες φορές παρακάλουν να με βοηθήσει ο Θεός; Πολλές φορές με ρωτούν “πήγες σε ψυχολόγο”; Δεν πήγα ποτέ. 

Αν δεν το αποδεχτείς εσύ μέσα σου, δεν σε βοηθά τίποτα. Έχω στραφεί και στην πίστη και με τη βοήθεια του Θεού τα καταφέρνω. Μετά τη δημοσιοποίηση, μου είπαν ότι ήμουν το σύμβολο του bullying και μου είπαν να πάω να μιλήσω στα σχολεία. Δεν με ενοχλεί αυτό. Πολλοί ξέρουν την ιστορία μου πλέον και θέλω να βοηθήσω τον συνάνθρωπο μου».

«Πρέπει να σταματήσουμε το bullying και το ρατσισμό»

«Ένα που τα μηνύματα που θέλω να στείλω είναι ότι πρέπει να δεχόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι. Εσύ αν θέλεις να με βλέπεις όμορφη και δεν είμαι για τα μάθκια τα δικά σου, το πρόβλημα ένεν δικό μου. Εγώ αισθάνομαι όμορφα, δέχτηκα και αποδέχτηκα τον εαυτό μου, αγαπώ και σέβομαι τον εαυτό μου όπως είμαι και όταν σου ζητήσω την γνώμη σου, τότε να μου την πεις. Δεν είμαι κακός άνθρωπος, αλλά αναγκάστηκα για κάποια πράγματα να γίνω σκληρή. Το ότι λέω την ιστορία μου είναι για να στείλω μήνυμα και σε μεγάλους και σε μικρούς. Ότι δεν πρέπει να κοροϊδεύουμε κανένα.

Ο κόσμος πρέπει να μάθει να αγαπά, να σέβεται και να δέχεται. Αν το αισθάνεται το θύμα, του δίνεις δύναμη να συνεχίσει. Νιώθει ότι αξίζει. Πρέπει να σταματήσουμε να μας κόφτει τι λαλεί ο κόσμος. Πλέον εμένα δεν με ενδιαφέρει τι λαλεί ο κόσμος. Πρέπει να μάθουμε τα μωρά μας να δέχονται τον συνάνθρωπο τους. Να τον αποδέχονται και να τον αγαπούν. Αυτό είναι το πιο σημαντικό για να μπορεί να εξελιχθεί και ο άνθρωπος που έχει ιδιαιτερότητες. Εγώ θεωρώ ότι η ιδιαιτερότητα μου είναι πλεονέκτημα, γιατί με έκανε να είμαι άνθρωπος. Ο Θεός ξέρει σε ποιο τα διά. Πρέπει να σταματήσουμε το bullying και το ρατσισμό».

Πηγή:reporter.com.cy, mama365.gr