Το ζήτημα της ψυχικής υγείας μας αφορά όλους. Μία λεπτή διαχωριστική γραμμή  μας χωρίζει από την μία πλευρά στην άλλη. Και τα ζητήματα ψυχικής υγείας δεν θα πρέπει να είναι αφορμή στιγματισμού.

Μία μητέρα περιγράφει την εμπειρία που έζησε με το δικό της παιδί που λίγο έλειψε να χάσει τη ζωή του, θέλοντας να περάσει ένα σπουδαίο μήνυμα για την ψυχική υγεία.

«Ποτέ δεν είχα ισχυριστεί, ότι είμαι ο τέλειος γονιός, αλλά η αγάπη για τα παιδιά μου ήταν κάτι παραπάνω από αφάνταστη. Και η αγάπη μου για αυτά ήταν το μόνο πράγμα τόσο κοντά στην τελειότητα. Τις περισσότερες ημέρες έπιανα τον εαυτό μου να ανησυχεί για τα καθημερινά, δηλαδή αν έκαναν μπάνιο, αν έφαγαν σωστά, αν έκαναν τις ασκήσεις τους για το σχολείο, αν είναι άρρωστα, αν έχουν καλούς φίλους κι αν ξέρουν ότι τα αγαπούν.

Δεν ήθελα να βγω να πω τον πόνο μου στα social media, αλλά αυτή τη στιγμή χρειάζεται να μοιραστώ την ιστορία μου για κάποια πράγματα που μπορούν να βοηθήσουν σχετικά με την ψυχική υγεία και τους ανθρώπους που χρειάζονται στήριξη, τόσο από το σύστημα υγείας, όσο και από το σχολείο για αυτά τα ξεχωριστά παιδιά ΚΑΙ τους γονείς τους.

Ένα από τα παιδιά μου για πολλύ καιρό χρειαζόταν πολύ περισσότερη στήριξη από μένα σε σχέση με τα αδέλφια του. Θεωρείτο ότι ήταν στο επίπεδο 2 για στήριξη από την πολιτεία, αλλά καθυστερούσε η κατάταξή του ως νέος με αναπηρίες. Η διάγνωση για την ψυχική του υγεία δεν ήταν εμφανής με γυμνό μάτι, αλλά αυτά τα παιδιά τείνουν να έχουν ιδιαίτερα προβλήματα και το να είσαι γονιός ενός τέτοιου παιδιού δεν είναι εύκολο.

Για αυτούς που με ξέρουν καλά θα γνωρίζουν τι υπέροχο παιδί ήταν ο γιος μου. Ευγενικός, αξιαγάπητος, αστείος και κοινωνικός σε βαθμό που δεν φαντάζεστε. Και ιδού τι είναι δύσκολο να πιστέψετε:

Δεν μπορούσε να διατηρήσει τις φιλίες του για πολύ καιρό, είχε εναλλαγές συναισθημάτων, έλλειψη συγκέντρωσης στο σχολείο, αλλά και το σπίτι, είχε βίαια επεισόδια σε τακτική βάση, αυτοτραυματιζόταν και χτυπούσε άλλους. Ήταν απρόβλεπτος, είχε συναισθηματικά, λεκτικά και σωματικά επεισόδια, άγχος, ελλειματική προσοχή κλπ.

Όλα αυτά είχαν επηρεάσει την ψυχική του υγεία και όλα αυτά ήταν πράγματα για τα οποία έψαχνα να βρω στήριξη. Ελπίζω, ωστόσο, μια μέρα να μπορέσει να «καταλάβει» πόσο πολύ τον αγαπούσα.

Ήταν Τρίτη, 1η Οκτωβρίου, πριν από δύο χρόνια. Θα ήθελα να ξέρετε, πως είναι η πρώτη φορά που μοιράζομαι μία τέτοια λεπτομέρεια. Τόσο καιρό κρυβόμουν για να προστατεύσω τον εαυτό μου από όσα έζησα, ωστόσο το μοιράζομαι γιατί έιναι μία καλή ευκαιρία να κάνω τη διαφορά και να γιατρέψω έτσι την καριδά μου.

Έπειτα από τρεις μήνες, αφότου το παιδί μου δέχθηκε την φροντίδα της πρόνοιας, θα έπρεπε για κάποιο καιρό να φιλοξενηθεί σε ένα ειδικό κέντρο για περισσότερη βοήθεια και θεραπευτική αγωγή, που θα του έδινε τη δυνατότητα να επιστρέψει μετά στο σπίτι και να είναι εντελώς καλά. Ως μαμά του αυτή η απόφαση έπεσε σε μένα. ήταν δύσκολο να τον αποχωριστώ. Οι επισκέψεις μου εκεί ήταν πολύ δύσκολες… Έβλεπα ότι ήταν δύσκολο να το διαχειριστεί. Ήταν θυμωμένος, αγχωμένος, παρά το γεγονός, ότι το προσωπικό της κλινικής ήταν εξαιρετικό.

Το πρώτο μισό της διαδρομής μέχρι εκεί έκλαιγα, όμως μπορούσα να καταλάβω και τα δάκρυα του παιδιού μου στο πρόσωπό του και να νιώσω την ψυχρή γλώσσα του σώματος. Ήταν πληγωμένος και μπερδεμένος για το τι θα συνέβαινε τις επόμενες ημέρες. Βρήκαμε λίγο χρόνο να μιλήσουμε, να χαμογελάσουμε λίγο. Λίγο αργότερα άκουσα έναν μεγάλο αναστεναγμό, όταν με κοίταξε και έκλεισε την πόρτα κατεβαίνοντας και μου είπε πως με αγαπάει. Θα πήγαινα να μέετά από μία ώρα. Ή τουλάχιστον, έτσι ήταν το πλάνο.

Σαράντα λεπτά μετά, ήμουν έτοιμη να πάω στο κέντρο να τον πάρω. Δέχθηκα μία κλήση με απόκρυψη και δεν απάντησα. Συνέχισα τον δρόμο μου, αλλά και τα τηλεφωνήματα δεν σταμάτησαν μέχρι που ανησύχησα και απάντησα τελικά.

«Μαμά, είμαι σε μία γέφυρα. Θα πηδήξω»

Ήταν ο γιος μου. Με δυσκολία μπορούσα να τον ακούσω από τη φασαρία που είχε στο βάθος. Δεν ήταν εκεί που τον άφησα. Ακούγονταν αέρας και κίνηση. «Πού είσαι;» τον ρώτησα.

«Μαμά θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα γυρίσω σπίτι», μού απάντησε. Ακόμη και μέσα σε όλον αυτόν τον πόνο δεν μπορούσα να του υποσχεθώ κάτι τέτοιο. Δεν μπορούσα να πω ψέμματα στο παιδί μου και να του πω ότι θα έρθει σπίτι. Πέρασα λίγα λεπτά μέχρι να τον κάνω να μου πει πού ήταν, αλλά μου το έκλεισε.

Μετά με πήρε ξανά και μου είπε: Μαμά, θέλω να ξέρεις πόσο σε αγαπάω. Αλλά δεν αντέχω άλλο όλο αυτό. Είμαι σε μία γέφυρα κι ετοιμάζομαι να πηδήξω. Σ’ αγαπώ». Ο λυγμός στη φωνή του σπάραξε την καρδιά μου.

Ακόμη και τώρα που γράφο αυτές τις λέξεις νιώθω να καταρρέω και τον ίδιο φόβο να διαπερνά τα κόκκαλά μου. Δεν είχα ιδέα πού ήταν. Όμως, δεν είχα χρόνο να κλάψω, έπρεπε να βρω πού ήταν. Πήρα την αστυνομία. Πάρκαρα το αυτοκίνητο στη μέση μίας γέφυρας και βγήκα έξω. Ετοιμαζόμουν να δω το παιδί μου. Πώς θα εξηγούσα στην αστυνομία τι συνέβαινε και την ίδια ώρα να κοιτάξω κάτω από τη γέφυρα για να δω το παιδί μου.

Είχα αργήσει; Μήπως θα έπρεπε να του πω ψέματα ότι θα γυρίσει σπίτι; θα μπορούσε να γυρίσει αν τον έβρισκα; Μου έκανε ακόμη μία κλήση. Η φωνή του έτρεμε. Δεν μου έλεγε όμως πού ακριβώς ήταν. Μου είπε ότι με αγαπά και ότι έπρεπε να το κάνει, να πηδήξει. Και το έκλεισε.

Ήρθε η αστυνομία, τους έδωσα τις περιγραφές, τι φορούσε, τα πάντα. Εκείνοι προσπάθησαν να τον βρουν από το στίγμα του κινητού. Κατάλαβαν σε ποια ακριβώς γέφυρα βρισκόταν. Θα ήταν πάνω στη γέφυρα ή θα είχε πηδήξει στο κενό;

Μετά από μία αγωνιώδη προσπάθεια και ένα ανελέητο τρέξιμο, η αστυνομία τον βρήκε. Ήταν καλά! Δεν είχε κάνει τίποτα. Πήγε η καρδιά μου στη θέση της. Μπήκα στη θέση του για να δω πώς ένιωσε. Και ένιωσα πόσο πολύ με χρειάζεται. Ήμουν δίπλα του για τους επόμενους μήνες στο κέντρο ψυχοθεραπείας. Τελικά, όλα πήγαν κατ’ ευχήν και ξαναγύρισε στο σπίτι.

Γιατί μοιράστηκα την ιστορία μου; Απλά για να ευαισθητοποιήσω σχετικά με την ψυχική υγεία που επηρεάζει πολλούς ανθρώπους καθημερινά. Γιατί θα πρέπει να εξαλειφθεί το στίγμα σχετικά με την ψυχική υγεία. Ο γιος μου μπορεί να λαμβάνει στήριξη για χρόνια ακόμη, όμως αυτό δεν είναι το ζήτημα. Το ζήτημα είναι το σύστημα υγείας και τα σχολεία να σκύψουν πάνω από αυτούς τους ανβθρώπους, και πολύ περισσότερο τα παιδιά»

Love What Matters, infokids