Θα ήθελα πολύ να μοιραστώ και τη δική μου ιστορία μαζί σας που σε αντίθεση με άλλες ιστορίες που διαβάζω δεν είχε happy end και το κακό που έκανα θα το κουβαλάω για πάντα.

Πριν από 3 χρόνια έκανα σχέση με έναν άντρα, ο οποίος ήταν παντρεμένος και το ήξερα, αλλά ερωτευτήκαμε τόσο πολύ που κανένας γάμος, κανένα παιδί και καμιά σύζυγος δεν μπορούσε να σταθεί εμπόδιο. Ζήτησε διαζύγιο από τη γυναίκα του γιατί ήθελε να είναι μαζί μου και μόνο μαζί μου αλλά εκείνη φρόντιζε σε κάθε ευκαιρία να μας κάνει τη ζωή μαύρη και δεν του έδινε το διαζύγιο με τίποτα. Η γυναίκα του «πατούσε» στο γεγονός ότι μαζί είχαν ένα παιδάκι, το οποίο όπως υποστήριζε «στην ευαίσθητη ηλικία των 7 ετών δεν θα μπορέσει να διαχειριστεί ένα τόσο δύσκολο γεγονός όπως είναι ένα διαζύγιο» και αρνούνταν πεισματικά να του το δώσει.

Τη χώρισε και μείναμε μαζί παρά τις αντίξοες συνθήκες και ήμασταν ευτυχισμένοι. Παίρναμε το παιδί κάθε Σαββατοκύριακο και η πρώην γυναίκα του… τα ίδια και τα ίδια. Δεν έλεγε με τίποτα να δεχτεί ότι ήμασταν μαζί. Τον ήθελε δικό της και δεν θα τα παρατούσε τόσο εύκολα. Ερχόταν στο σπίτι όποτε ήθελε και έκανε σκηνές, έπαιρνε τηλέφωνο και με έβριζε, έβαζε λόγια στο παιδί, μας έφερνε την αστυνομία ότι το παραμελούμε, ότι το κακοποιούμε και ό, τι άλλο της ερχόταν στο κεφάλι και πολλά άλλα ακόμα που φυσικά δεν ίσχυαν καν. Είχαμε μάθει να τα περιμένουμε όλα από εκείνη, αλλά αυτό δεν μας πτόησε. Τον αγαπούσα και με αγαπούσε και πίστευα πως τίποτα δεν θα μας χώριζε μέχρι που…

Μια μέρα, έφερε το παιδί στο σπίτι για να περάσουμε μαζί το Σαββατοκύριακο και τότε συνέβη η απόλυτη τραγωδία. Μεσημέρι Σαββάτου μπήκα στο αμάξι για να πάω στη δουλειά μου και βάζοντας όπισθεν για να ξεπαρκάρω χτύπησα κατά λάθος το παιδί του που βρισκόταν πίσω απ’ το αυτοκίνητο. Δεν τον είδα που βγήκε από το σπίτι για να μου φέρει το κινητό μου που το είχα ξεχάσει στο τραπεζάκι του σαλονιού. Τον στρίμωξα ανάμεσα σε δύο αμάξια, το δικό μου και το πισινό προκαλώντας του σοβαρά τραύματα στη σπονδυλική στήλη που τον άφησαν παράλυτο.

Κόντεψα να τρελαθώ. Κατέστρεψα τη ζωή ενός παιδιού που το μόνο που ήθελε ήταν να με βοηθήσει φέρνοντάς μου το κινητό που είχα ξεχάσει. Άφησα ανάπηρο ένα παιδάκι επειδή για μία και μόνο στιγμή δεν πρόσεξα. Αντί να κοιτάξω τους καθρέφτες και μετά να βάλω όπισθεν, πρώτα έκανα πίσω και μετά τους κοίταξα αλλά ήταν πια αργά. Βιαζόμουν να πάω στη δουλειά μου επειδή είχα αργήσει και το κακό έγινε.  

Τα όσα ακολούθησαν τις επόμενες μέρες δεν μπορώ καν να σας τα περιγράψω. Δεν με ενδιέφερε τόσο το ότι με κατηγορούσαν όλοι, όσο οι τύψεις και ο πόνος για το κακό που προκάλεσα στο παιδί. Ανέλαβα όλα του τα έξοδα (ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω) και ήμουν κάθε μέρα στο νοσοκομείο προσπαθώντας να βοηθήσω σε ό, τι μπορούσα. Όπως καταλαβαίνετε η μαμά του παιδιού πήρε πρώτη τα όπλα και με κατηγόρησε ότι το έκανα επίτηδες επειδή δεν έδινε διαζύγιο στο σύντροφό μου και το χειρότερο; Εκείνος την πίστεψε. ΤΗΝ ΠΙΣΤΕΨΕ! Πίστεψε ότι εγώ ήθελα το κακό του παιδιού του. Μετά από 3 χρόνια, δεν ήξερε ποια είχε δίπλα του. Δεν ξέρω αν την πίστεψε επειδή πονούσε και εκείνος εξίσου και ήθελε από κάπου να πιαστεί ή επειδή του έκανε πλύση εγκεφάλου.

Μου έκαναν και οι δύο μήνυση και τώρα είμαστε στα δικαστήρια. Το αποκορύφωμα; Τα ξαναβρήκε με τη γυναίκα του! Πέτυχε το στόχο της και τον ξαναέφερε κοντά της. Εκμεταλλεύτηκε το πρόβλημα του παιδιού τους για να με εκδικηθεί και να τα ξαναβρεί μαζί του ενώ ξέρω ότι δεν την αγαπά. Ένωσαν τον πόνο και την απόγνωσή τους και στράφηκαν εναντίον μου. 

Δεν ξέρω τι θα γίνει από δω και πέρα. Το παλεύω με ψυχοθεραπεία. Με ενδιαφέρει μόνο να γίνει το παιδί καλά. Αυτό δεν φταίει πουθενά. Μακάρι να πάνε όλα καλά και να μπορέσει να ξαναπερπατήσει. Μόνο τότε θα ησυχάσω…Όσο για τη δικη μου ζωή; Δεν εχω ζωή…

Έλενα

olagiatingunaika.gr