Με ποιον θα μείνεις στο τέλος;

Αλλάζεις συντρόφους, ψάχνεις καινούριους. Ενθουσιάζεσαι, απογοητεύεσαι και πάλι από την αρχή. Βρίσκεις κουράγιο και βγαίνεις εκεί έξω ξανά για να αναμετρηθείς με τις συνθήκες. Με ποιον θα μείνεις όμως στο τέλος; Ποιος θα κερδίσει τη μάχη με έπαθλο ένα μέρος δίπλα σου για τα χρόνια που έρχονται; Αν ο χρόνος δε σε καταβάλει πρώτος, βέβαια…

Τη μάχη δεν την κερδίζει ο καλύτερος. Δεν την κερδίζει αυτός που σε ανεβάζει στα σύννεφα. Δεν την κερδίζει ο ομορφότερος, ο εξυπνότερος, ο πιο καλός, ο πιο περιποιητικός, ο πιο γλυκός, ο πιο μορφωμένος, ο πιο σέξυ. Στην μάχη αυτή, την πιο σημαντική για τη ζωή σου, νικητής θα αναδειχθεί αυτός του οποίου τα ελαττώματα μπορείς να ανεχθείς. Αυτός, τον οποίο, στις δύσκολες στιγμές του, τον αντέχεις. Αυτός, του οποίου τα χούγια και τις παραξενιές δε βρίσκεις πολύ προσβλητικές.

Γιατί ωραία τα προτερήματα, ωραίο το χιούμορ, η ομορφιά, η περιποίηση, η εξυπνάδα αλλά μετά από λίγο τα συνηθίζεις. Μετά από λίγο επέρχεται αυτό που οι θετικοί ψυχολόγοι ονομάζουν “ηδονική προσαρμογή”. Μια αμείλικτη, αλλά και πολύ φυσιολογική διαδικασία. Προσαρμόζεσαι στο καλό και γίνεται απλά το background της σχέσης. Γίνεται το δεδομένο, το σίγουρο. Δεν το προσέχεις πια. Τα «αρνητικά» του συντρόφου σου όμως, δηλαδή τα χαρακτηριστικά του που εσένα δε σου αρέσουν, αυτά δεν τα συνηθίζεις, ίσως ποτέ.

Από τη φύση μας είμαστε προγραμματισμένοι να προσέχουμε περισσότερο τα αρνητικά από ό,τι τα θετικά γύρω μας. Μια κληρονομιά, σύμφωνα με την εξελικτική ψυχολογία, από τότε που ζούσαμε στις στέπες της Αφρικής και οτιδήποτε βλέπαμε και ακούγαμε γύρω μας ήταν κίνδυνος πρωτού αποδειχθεί άκακο ή μη, η οποία, όμως, μας βοήθησε τότε να επιζήσουμε σαν είδος. Έτσι, συνεχίζουμε και είμαστε περισσότερο ευαίσθητοι στους «κινδύνους» των σχέσεών μας, σε αυτά που μας ενοχλούν. Αυτό σημαίνει ότι μας προκαλούν περισσότερο συναίσθημα και κατά συνέπεια τα θυμόμαστε πιο έντονα.

Η μνήμη είναι άμεση συνάρτηση του συναισθήματος και όσο πιο έντονο το συναίσθημα που ένα γεγονός μας προκαλεί, τόσο πιο εύκολα και πιο έντονα το ανακαλούμε στη μνήμη μας. Είναι απλά ο τρόπος λειτουργίας του εγκεφάλου μας, όπως αμέτρητες μελέτες έχουν δείξει… Μπορεί με τον σύντροφό μας να μας αρέσουν τα ίδια μέρη για να βγαίνουμε, όμως εμείς θα θυμόμαστε τη μια φορά που διαφωνήσαμε έντονα για την έξοδό μας. Μπορεί να είναι καλός και περιποιητικός, όμως εμείς, μετά από λίγο, θα εστιάζουμε στο ότι του αρέσει να βλέπει πάντα μπάλα. Μπορεί να είναι έξυπνη και να μας φροντίζει αλλά εμείς, όταν περάσει λίγος καιρός, θα εξαντλούμε την προσοχή μας στο ότι κάνει δυο ώρες να βγει από το μπάνιο. Δεν είναι αδυναμία μας αυτή η μεροληπτική εστίαση. Είναι η φύση μας.

Γι αυτό, ίσως, αποτελεί φυσική συνέπεια το γεγονός ότι θα μείνουμε με τον σύντροφο του οποίου τα «αρνητικά» μπορούμε να ανεχθούμε. Εκτός και αν… Εκτός και αν καταφέρουμε να καταπολεμήσουμε την ηδονική προσαρμογή με την πιο σίγουρη συνταγή. Την ευγνωμοσύνη. Εστιάζοντας συνειδητά στα «θετικά» του, την καλοσύνη του, την ομορφιά του, τη φροντίδα του, το χιούμορ του, μπορούμε να καταφέρουμε να συνεχίσουμε για πολύ καιρό να νιώθουμε ευτυχισμένοι που είναι στη ζωή μας.

Ο κάθε άνθρωπος είναι σαν ένα τριαντάφυλλο, όπως μου αρέσει να λέω. Αν πούμε ότι έχει αγκάθια, θα έχουμε δίκιο. Αν πούμε ότι έχει όμορφο άνθος, πάλι θα έχουμε δίκιο. Το που θα επιλέξουμε να εστιάσουμε την προσοχή μας, θα καθορίσει και τη διάθεσή μας, την ποιότητα της σχέση μας. Ας επιλέξουμε το δεύτερο για να γεμίσουμε τη ζωή μας με όμορφα λουλούδια και όχι με τα λιγότερο κοφτερά αγκάθια…

enallaktikidrasi.com