Γράφει η Αλεξάνδρα Φαρμάκη

Μια ευχή σου έδωσα φεύγοντας, θυμάσαι;
Να μην με κάνεις ποτέ να σε κοιτάξω με τα μάτια της λογικής μου.
Να με αφήσεις να σε κοιτώ πάντα με την ψυχή.
Εκεί που έχεις πάντα κατάλυμμα να σταθείς και χέρια να σε αγκαλιάσουν.
Εκεί που τα λάθη σου έχουν συγχωρεθεί πριν καν γίνουν και τα ψέματα σβήνουν με το που θα τα σκεφτείς.
Πριν τα ξεστομίσεις.
Θυμάσαι;

Ήταν λίγο πριν φύγω.
Λίγο πριν κλείσω την πόρτα πίσω μου για να φύγω.
Και το μόνο που είχες να κάνεις, ήταν να με αφήσεις να την κλείσω αυτή την πόρτα ήρεμα.
Χωρίς άλλες κουβέντες. Χωρίς άλλες συζητήσεις.

Δεν θέλησες όμως.
Θέλησες στο τέλος νικητής να είναι ο εγωισμός σου.
Θέλησες να βάλεις τον εγωισμό σου να κατασπαράξει την ψυχή μου.
Μα στο είχα πει καλέ μου.
Η ψυχή μου, δεν αγγίζεται.
Είναι καθαρή κι αυτό γιατί λίγο πριν παραδοθεί την προστατεύει η λογική μου.

Και τώρα στάσου εκεί, απέναντί μου κι άκου προσεκτικά.

Ήθελα να είσαι ο βασιλιάς μου.
Ήθελα να στέκεσαι πάνω από μένα και να σε κοιτώ με λατρεία και θαυμασμό.
Ήθελα να πιστεύεις πως μπορείς να με παίξεις. Πως μπορείς να με κοροϊδέψεις. Πως μπορεί να είμαι τόσο αφελής..
Ήθελα να είσαι στο βάθρο.
Όχι για σένα. Για μένα. Γιατί αυτό κέρδιζες μέρα με τη μέρα.
Γιατί από εκεί με γκρέμισες ξανά.

Για την πουτάνα την ψευδαίσθηση πως τα παντελόνια που φοράς, δεν είναι μόνο διακοσμητικά.
Για το ένστικτό μου που ήθελα για μια φορά να κάνει λάθος.
Για εσένα, που σου έστρωσα το χαλί για να περάσεις, και το μόνο που είχες να κάνεις, ήταν να περπατήσεις σε ευθεία και να με κοιτάς στα μάτια.
Για το παραμύθι που εγώ είχα ανάγκη να πιστεύω για την πάρτη σου.
Όμως η ώρα πέρασε τις 12.00 μικρέ μου.
Το παραμύθι έγινε εφιάλτης κι εμείς, ένα κακοπαιγμένο θέατρο.

Το παραμύθι τελείωσε.
Ώρα καλή, και κοίτα, στην επόμενη μην ξεχάσεις και συστηθείς με τα ίδια λόγια.
Ανανέωσε λίγο το ρεπερτόριο, πάλιωσε.

Ώρα καλή καλέ μου ψεύτη…

Πηγή : loveletters