Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης

Πες μου πώς ένιωσες την πρώτη φορά που την ταπείνωσες;
Πόσο πιο άντρας ένιωσες;
Άντρακλας, μάγκας από τους λίγους ε;

Στο κάτω κάτω δεν σήκωσες χέρι. Δεν τη χτύπησες.
Δυο κουβέντες της είπες της ηλίθιας, μπας και ξεστραβωθεί και γίνει άνθρωπος.
Στο κάτω κάτω έχεις το δικαίωμα να πεις και μια κουβέντα παραπάνω.

Εσύ είσαι είσαι ο άντρας της σχέσης.
Εσύ είσαι το αφεντικό. Τι καταλαβαίνει αυτή από κούραση και άγχος και πίεση;

Αυτά είναι αντρικά προνόμια.
Λέξεις.
Λέξεις χαρακιές στην ψυχή της. Χαρακιές ίδιες με μαστιγώματα.
Μετρημένες μια μια οι λέξεις σου. Μετρημένες μια μια κι οι χαρακιές της.
Μετρημένα και τα δάκρυά της.

Γιατί θα κλάψει. Γυναίκα είναι, αυτό είναι το όπλο της.
Πουτάνες, με ένα κλάμα νομίζετε θα μας κάνετε ό,τι θέλετε ρε;
Τι μας περάσατε!
Εμείς είμαστε άντρες ρε! Άντρακλες από εκείνους που βαράμε και το χέρι στο τραπέζι, έτσι για το σαματά ρε!
Και τώρα τι θες και κλαις;
Τι σου είπε;

Σιγά! Δυο λέξεις παραπάνω, δυο μπινελίκια παραπάνω και τι έγινε;
Αμέσως έτοιμο το δάκρυ λες και το έχεις προγραμματισμένο.
Και τι έγινε; Μήπως δεν την αγαπάς; Φυσικά και την αγαπάς.
Τόσα πράγματα θυσίασες για εκείνη. Κι αφού τα θυσίασες, σου ανήκει! Ναι ρε!
Δικιά σου είναι ό,τι θες θα κάνεις!

Κι εγώ ρε “μάγκα”, που ο θεός με έκανε αρσενικού γένους σαν κι εσένα, αλλά ευτυχώς ποτέ δεν θα γίνω τόσο άντρας σαν και την πάρτη σου, θα θελα πολύ μια μέρα, να έρθεις και να κοιτάξεις τη μούρη σου στον καθρέφτη, και για μια μόνο στιγμή να σκεφτείς, πως οι γυναίκες, επιλέγουν καθ’εικόνα και ομοίωση του πατρός τους.

Σκέψου ρε άντρακλα την κόρη σου, ταπεινωμένη, από έναν όμοιό σου..
Σκέψου ρε άντρακλα.. πόσο γελοίος είσαι!

Πηγή : loveletters.gr