Να περιμένω το πρωί να ανοίξεις τα μάτια σου και να κάνεις αυτή τη χαρακτηριστική γκριμάτσα σου. 
Να σου φτιάχνω τον καφέ σου κι εσύ να σιγοτραγουδάς για μια “επιμονή” που έγινε η “δύναμή” σου. 
Να μοιραζόμαστε την σιωπή και να μην είναι αμήχανο, αλλά να κουμπώνει σε όσα δεν χρειάζεται να πούμε. 
Να σε βλέπω να παίζεις με τα μαλλιά σου και να μην χρειάζομαι καμία αφορμή για να σε φιλήσω στο λαιμό. 
Να μου χαμογελάς και να ξέρω πως ένα κομματάκι αυτού του χαμόγελου, είναι δικό μου. 

Να διαλέγουμε ταινίες και να σε παίρνει ο ύπνος στο πρώτο τέταρτο. 
Να σε αγγίζω και κάθε φορά όσα χρόνια κι αν περάσουν, να είναι σαν ηλεκτρικό ρεύμα που με χτυπάει το χάδι πάνω σου. 
Να είσαι εκεί χωρίς να στο ζητήσω. 
Να είμαι εκεί χωρίς να με χρειάζεσαι. 
Να μετράω τις ανάσες σου και να μετράς τις στιγμές μας. 
Να είσαι η οικειότητά μου, αλλά όχι η συνήθεια μου. 
Να είσαι η καθημερινότητά μου, αλλά όχι η ρουτίνα μου.

Αυτό είναι έρωτας κορίτσι μου. Όσο κι αν προσπαθείς να το αρνηθείς, όσο κι αν προσπαθείς να το καμουφλάρεις, είναι έρωτας και καύλα και αγάπη και πόθος και πάθος. 

Είμαστε εμείς. 

Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης

Πηγή : loveletters.gr