Ο τόπος δε σε χωράει. Τα πάντα γύρω σου μοιάζουν με κλουβί. Ένα χρυσό κλουβί, με όλα τα καλά του κόσμου, που μέσα του κλείνει όμως τόσες φοβίες κι άγχος. Ζεις μια ζωή γεμάτη ανησυχίες. Δουλειά, σχολή, οικογένεια∙ όλα φαίνονται να είναι ένα αβάσταχτο φορτίο, που καλείσαι να σηκώνεις καθημερινά.

Οι γύρω σου αγνοούν παντελώς την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι και τη χαρακτηρίζουν επιφανειακά σαν ένα απλό άγχος, όμως, εσύ ξέρεις καλά πως δεν είναι μόνο αυτό. Μπορεί για εκείνους να μην είναι τίποτα περισσότερο, αλλά η δική σου ζωή μοιάζει συνεχώς να απειλείται από έναν αόρατο φόβο, που η απειλή του επισκιάζει κάθε στιγμή της καθημερινότητάς σου.

Οι αγχώδεις διαταραχές δεν είναι απλώς ένας φόβος, είναι ένα διαρκές άγχος για ό,τι δεν μπορείς να ελέγξεις, για την κάθε αβέβαιη εξέλιξη της ζωής. Είναι κάτι το οποίο στιγματίζει βαθιά τον άνθρωπο που το βιώνει. Πολλοί παρεξηγημένα θεωρούν ότι οι αγχώδεις διαταραχές αποτελούνται μόνο από ένα κομμάτι και τίποτα άλλο. Στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετο από όσο μπορεί να μας ακούγεται.

Αποτελείται από κομμάτια που συνθέτουν μια περίπλοκη εικόνα. Τέτοια κομμάτια είναι η αγοραφοβία, η γενική αγχώδης διαταραχή, η κατάθλιψη, οι κρίσεις πανικού κι άγχους, η κοινωνική φοβία, η διαταραχή μετατραυματικού στρες, αλλά και πολλά άλλα. Όλα αυτά μπορεί να συνθέτουν την πολύπλευρη εικόνα ενός τέτοιου ατόμου.

Είναι πολύ επικίνδυνο για εμάς, αλλά και για τους υπόλοιπους να θεωρούμε ότι αυτές οι διαταραχές αποτελούν απλά ένα είδος στρεσαρίσματος, που κάποια στιγμή σίγουρα όλοι μας έχουμε βιώσει. Οι συγκεκριμένοι ζουν ζωές στιγματισμένες από αυτές τις φοβίες, με αποτέλεσμα, πολλές φορές, να γίνεται δυσλειτουργική η κοινωνική επαφή τους.

Όντως, το μεγαλύτερο στοιχείο τους είναι το έντονο άγχος, αλλά με το να στεκόμαστε εκεί δεν αντιλαμβανόμαστε τη σοβαρότητα της κατάστασης. Το άγχος σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο μπορεί να αντέξει κανείς, παραλύοντας το άτομο, που συχνά φτάνει στο σημείο να εγκαταλείψει την προσπάθεια για αυτοβελτίωση και μια καλύτερη ποιότητα ζωής.

Για τους περισσότερους ανθρώπους το άγχος κι ο φόβος αποχωρεί με το που λυθεί το πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπίζουν την εκάστοτε στιγμή στη ζωή τους. Για κάποιους άλλους, ο φόβος και το άγχος παραμένουν σταθερά εκεί να στοιχειώνουν τις κινήσεις τους.

Επιπρόσθετα, οι αγχώδεις διαταραχές εμφανίζονται πολύ συχνά στην παιδική κι εφηβική ηλικία. Συγκεκριμένα, η εμφάνιση κι η εξάπλωση των αγχωδών διαταραχών υπολογίζεται στο 8-9% του συνολικού πληθυσμού (Bernstein & Borchardt, 1991, όπως παρατίθεται στους Κάκουρος & Μανιαδάκη, 2006), ενώ στον παιδικό πληθυσμό απαντώνται στο 3-18% (Barlow, 1988, όπως παρατίθεται στους Κάκουρος & Μανιαδάκη, 2006). Μάλιστα στα παιδιά παρατηρείται πως η γενική αγχώδης διαταραχή είναι πολύ συχνή και συγκεκριμένα εκδηλώνεται για πρώτη φορά συνήθως στα 10-12 έτη (Last, Strauss et al., 1987, όπως παρατίθεται στους Κάκουρος & Μανιαδάκη, 2006). Άρα καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι κανείς δεν είναι απόλυτα ασφαλής απ’ τις εκδηλώσεις αγχωδών διαταραχών.

Να μην ξεχνάμε πως όλοι είμαστε, κάποιες στιγμές, εύθραυστοι κι άρα ευάλωτοι σε τέτοιες διαταραχές.  Δεν μπορούμε να παίρνουμε, λοιπόν, τέτοια συμπτώματα ελαφρά την καρδία, να τα αγνοούμε ή να τα υπονομεύουμε. Ενημερωνόμαστε, απευθυνόμαστε σε ειδικό κι αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα ως έχει.

Συντάκτης: Κατερίνα Σαμαρά
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη, pillowfights.gr